Η σφαγή των απεργών στη Νότιο Αφρική

Η εν ψυχρώ εκτέλεση των 34 ανθρώπων στη Μαρικάνα έκανε το γύρο του κόσμου, αφού πραγματοποιήθηκε μπροστά στις κάμερες του διεθνούς ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters! Σοκ και οργή προκαλεί το βίντεο της σφαγής, η οποία περιγράφεται από τα διεθνή (και όχι τα ελληνικά) ΜΜΕ σαν τη χειρότερη μέρα βίας στη Νότια Αφρική, μετά την πτώση του Απαρτχάιντ (ρατσιστικού λευκού καθεστώτος) το 1994. Σε πολλούς/ες θύμισε τη σφαγή στο Σάρπβιλ κοντά στο Γιοχάνεσμπουργκ, το 1960, όταν η αστυνομία του Απαρτχάιντ είχε ανοίξει πυρ ενάντια σε ένα πλήθος μαύρων διαδηλωτών σκοτώνοντας πάνω από 50.

Οι μεταλλεργάτες βρίσκονταν ήδη σε μια εβδομάδα απεργία με αίτημα την αύξηση (διπλασιασμό) του εξευτελιστικού μισθού τους που σήμερα είναι περίπου 440 ευρώ το μήνα κατά μέσο όρο. Να σημειωθεί, ότι το  ορυχείο της Λονμίν (εταιρεία με έδρα το Ηνωμένο Βασίλειο) είναι το 3^ο σε μέγεθος σε παραγωγή λευκόχρυσου στον κόσμο, σύμφωνα με το BBC, και έχει τεράστια κέρδη. Οι εργαζόμενοι στη Λονμίν ζουν και εργάζονται σε άθλιες συνθήκες, ενώ η εταιρεία έχει ρεκόρ συχνών θανάτων, σύμφωνα με έρευνα του Ιδρύματος BenchMarks.

      
Η κυβέρνηση του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) κήρυξε την απεργία παράνομη και έδωσε εντολή στην αστυνομία, έπειτα από μια βδομάδα διαδηλώσεων και συγκρούσεων, να διαλύσει τη συγκέντρωση των απεργών. Το σκηνικό βίας τις τελευταίες 7 μέρες πριν την επίθεση είχε ήδη αφήσει πίσω του 10 νεκρούς, καθώς οι αστυνομικοί χρησιμοποίησαν αντλίες νερού, δακρυγόνα και χειροβομβίδες κρότου-λάμψης στην προσπάθειά τους να καταστείλουν την απεργία.

Την Δευτέρα 20/8 εκατοντάδες γυναίκες βρίσκονταν έξω από τα δικαστήρια του Γιοχάνεσμπουργκ προσπαθώντας να μάθουν αν ο γιος, ο άντρας τους ή ο αδελφός τους είναι μέσα στους νεκρούς, στους τραυματίες ή στους 259 συλληφθέντες μετά τη σφαγή. Επίσημη ενημέρωση δεν υπήρχε.

Ο πρόεδρος της χώρας, Τζέικομπ Ζούμα, κήρυξε εθνικό πένθος μιας βδομάδας, ενώ ούτε καν δέχθηκε να δει τους απεργούς όταν πήγε στο ορυχείο. Ταυτόχρονα, η εταιρία «Λονμίν» σε μια επίδειξη άκρατης βαρβαρότητας απείλησε ότι όποιος μεταλλωρύχος δεν πάει στη δουλειά του μέχρι την Τρίτη 21/8, θα απολύεται …

Απειλή που τελικά δεν τόλμησε ακόμα να εφαρμόσει, αφού οι εξαγριωμένοι εργάτες συνέχισαν την απεργία και μετά τη σφαγή. Ο θυμός τους στρέφεται εναντίον, όχι μόνο του ιδιοκτήτη της Λονμίν και της αστυνομίας, αλλά και εναντίον της κυβέρνησης του Αφρικανικού Εθνικού Κογκρέσου (ANC) και της Εθνικής Ένωσης Ανθρακωρύχων (NUM), την οποία κατηγορούν ότι έχει υποστηρίξει τις επιχειρήσεις των εργοδοτών μέχρι του σημείου να καλύπτει και τις επιθέσεις της αστυνομίας.

Την απεργία κάλυψε η νεοσυσταθείσα συνδικαλιστική οργάνωση, το Συνδικάτο Εργατών Ορυχείων και Κατασκευών (AMCU). Το ΚΚ Νότιας Αφρικής (σύμμαχος του κυβερνητικού ANC) κατήγγειλε το AMCUσαν υπεύθυνο για το αιματοκύλισμα και για τη διοργάνωση «βίαιης και άναρχης» κινητοποίησης!

Οι αστυνομικοί άνοιξαν πυρ χρησιμοποιώντας αυτόματα όπλα και πιστόλια, «για να προστατέψουν τους εαυτούς τους», σύμφωνα με την αρχηγό της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας κατά τη δήλωσή της στα διεθνή Μέσα, αφού οι απεργοί έτρεχαν προς τις γραμμές της αστυνομίας με παραδοσιακές ματσέτες (μαχαίρια που χρησιμοποιούνται για την κοπή παχιών θάμνων). Η αρχηγός της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας, Μονγκουάσι Βικτώρια Φιγιέγκα, όμως, έχει ένα κάποιο παρελθόν, αφού πριν διορισθεί από τον Ζούμα σ’ άυτή τη θέση (τον Ιούνιο), ήταν υπεύθυνη για την προετοιμασία κρατικών επιχειρήσεων για ιδιωτικοποίηση (!) (σας θυμίζει κάτι;)

Χοντρικά, αυτό που συμβαίνει στη Νότια Αφρική είναι ότι αστυνομία και κυβέρνηση ενεργούν σαν υποστηρικτές των συμφερόντων των εταιρειών. Πρόθεσή τους ήταν και είναι να τιμωρούνται παραδειγματικά οι απεργίες, που υποδεικνύουν την ευρεία πολιτική και κοινωνική δυσαρέσκεια των εργαζόμενων και του λαού ενάντια στη νέα αστική τάξη της Νοτίου Αφρικής (που έχει και μαύρους και λευκούς καπιταλιστές) και που συνεχίζει να εκμεταλλεύεται στυγνά την εργατική τάξη και τους φτωχούς/ες.

Την Πέμπτη 23/8, έγινε τελετή και προσευχή στη μνήμη των θυμάτων στο Λόνμιν.

Πληροφορίες των διεθνών ΜΜΕ (και του ΑΠΕ-ΜΠΕ) αναφέρουν ότι απεργιακές κινητοποιήσεις πραγματοποιούνται και σε άλλα δυο ορυχεία λευκόχρυσου. «Εκφράζονται φόβοι ότι η αναταραχή μπορεί να μεταφερθεί και σε άλλα ορυχεία»…

ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΚΡΟΥΣΜΑ

Πάντως, αυτό δεν είναι ένα μεμονωμένο περιστατικό αστυνομικής βίας σε βάρος της νοτιοαφρικανικής εργατικής τάξης.
Τον φετινό Μάρτιο, στην ίδια περιοχή της Νότιας Αφρικής, οι εργάτες του ορυχείου “Aurora” δεν έλαβαν διατεταγμένη από δικαστήριο αποζημίωση 4.3 εκατομμυρίων ραντ για απλήρωτους μισθούς μετά τη χρεοκοπία του ορυχείου, που ανήκε στον εγγονό του Νέλσον Μαντέλα και τον ανηψιό του νυν προέδρου, Τζέηκομπ Ζούμα. Το χρεοκοπημένο ορυχείο χρυσού εξακολουθεί να απογυμνώνεται από όλα του τα περιουσιακά στοιχεία, από τους διευθυντές του, με όλα τα έσοδα να πηγαίνουν κατευθείαν στο λογαριασμό των αφεντικών του ορυχείου, την ίδια στιγμή που εκατοντάδες μεταλλωρύχοι λιμοκτονούν. Πέντε εξ αυτών αυτοκτόνησαν αμέσως μετά το κλείσιμο του ορυχείου.

Στις 13 Απριλίου 2011, 4.000 διαδηλωτές βγήκαν στους δρόμους και κατευθύνθηκαν προς τα γραφεία των δημοτικών αρχών στο Ficksberg. Η αστυνομία επιχείρησε να διαλύσει τους διαδηλωτές με αντλίες νερού. Ένας διαδηλωτής, ο Andries Tatane, παρενέβη ώστε να διαβεβαιώσει την αστυνομία ότι η διαδήλωση ήταν ειρηνική… Ο Andries Tatane σπρώχτηκε από τους αστυνομικούς μακριά από το πλήθος, και αφού ξυλοκοπήθηκε άγρια τον πυροβόλησαν δυο φορές στο στήθος και τον άφησαν να πεθάνει 20 λεπτά αργότερα.

Μονάχα το 2010, υπήρξαν 1.769 περιστατικά ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους στα χέρια της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας. Τα περιστατικά αυτά διερευνήθηκαν από το Independent Complaints Directorate (υπηρεσία της Αφρικάνικης Αστυνομίας για την διερεύνηση καταγγελιών). Αυτό ήταν το επακόλουθο της έκκλησης του αρχηγού της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας τον Αύγουστο του 2009 για να αλλάξει ο νόμος ώστε να επιτρέπεται στους αστυνομικούς «να πυροβολούν για να σκοτώσουν χωρίς να ανησυχούν για τις συνέπειες».

Το δόγμα «πυροβολώ για να σκοτώνω» ούτε καταργήθηκε ούτε αμφισβητήθηκε από την τωρινή αρχηγό της αστυνομίας.

Την Παρασκευή 17 Αυγούστου, καλέστηκαν συλλαλητήρια αλληλεγγύης σε όλη την χώρα στις 3 μ.μ., με κεντρικά αιτήματα αφενός την παραίτηση του  υπουργού της Νοτιοαφρικανικής Αστυνομίας, και αφετέρου τη λήξη της αστυνομικής βαρβαρότητας.

Η Νοτιοαφρικάνικη εργατική τάξη και όλος ο λαός, εξακολουθούν να υποφέρουν και να καταπιέζονται παρά την πτώση του μισητού απαρτχάιντ. Καταλαβαίνουν στο πετσί τους ότι το χρώμα των εκμεταλλευτών τους δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Καταλαβαίνουν ότι η μαύρη αστική τάξη τα έχει κάνει πλακάκια με τους λευκούς καπιταλιστές. Η πραγματική βελτίωση της ζωής τους και η απελευθέρωσή τους θα έρθει με σύγκρουση ενάντια στους καπιταλιστές και τους δολοφόνους εργοδότες –ανεξαρτήτως χρώματος…