Κυβέρνηση και ανθρακωρύχοι σε πόλεμο

Μετά από κάποιες 48ωρες απεργίες, 8.000 ανθρακωρύχοι βρίσκονται σε απεργία διαρκείας από την 1η Ιούνη. Γι’ αυτούς πρόκειται για μια μάχη ζωής ή θανάτου, ενώ για την κυβέρνηση είναι βασικό να μη δείξει υποχωρητικότητα τη στιγμή που καλείται να προχωρήσει το πρόγραμμα σκληρής λιτότητας, κόντρα στις αντιδράσεις και άλλων κλάδων (π.χ. πανεκπαιδευτικές κινητοποιήσεις).

Το επίκεντρο της μάχης είναι η Αστούρια, όπου βρίσκονται τα περισσότερα ορυχεία. Οι απεργοί έχουν καταλάβει την κεντρική πλατεία του Οβιέδο. Με αυτήν ως «κάστρο», στήνουν οδοφράγματα με κορμούς δέντρων, τσιμέντα και φλεγόμενα λάστιχα στους γύρω δρόμους, αλλά και σε σιδηροδρομικές γραμμές και σε λεωφόρους, μπλοκάροντας την κυκλοφορία. Η κυβέρνηση απάντησε στέλνοντας την Guardia Civil, οπλισμένη με πλαστικές σφαίρες και δακρυγόνα και οδηγίες να συμπεριφέρεται ως δύναμη κατοχής.

Αυτή η τακτική έχει προκαλέσει την αντίδραση των ανθρακωρύχων, που αξιοποιούν τους γύρω λόφους για να υπερασπίζονται τα οδοφράγματά τους με πέτρες, ξύλα, ακόμα και με αυτοσχέδιες ρουκέτες. Επί βδομάδες διεξάγονται μάχες στην περιοχή, σε ένα σκηνικό ανάλογο της Κερατέας.

Η πολιορκία έχει ξυπνήσει ιστορικές μνήμες: την εξέγερση των ανθρακωρύχων της Αστούρια το 1934, αλλά και την απεργία τους το 1962, την πρώτη γενική απεργία επί Φράνκο. Η σκληρότητα του αγώνα εξηγείται από τέτοιες παραδόσεις. Η παραδοσιακά ισχυρή ταξική αλληλεγγύη των ανθρακωρύχων (ζουν μαζί, ρισκάρουν τις ζωές τους στα ορυχεία μαζί, ζουν στις ίδιες κοινότητες) έχει συναντηθεί με την παράδοση «αντάρτικης» δράσης στην περιοχή επί Φράνκο.
Η απεργία έχει πλατιά υποστήριξη από την κοινή γνώμη. Ο αγώνας τους δίνεται ενάντια στη σκληρή λιτότητα και για την ίδια τους την επιβίωση. Σ’ αυτό το φόντο τα «ενοχλητικά» οδοφράγματα και η «βία» αντιμετωπίζονται φυσιολογικά από τον κόσμο: «οι ανθρακωρύχοι είναι ανθρακωρύχοι, τέτοια πράγματα κάνουν».

Οι απεργοί επιχειρούν να απλώσουν τον αγώνα τους πέρα από την πολιορκημένη ζώνη των ορυχείων. Ένα δείγμα ήταν η εντυπωσιακή νυχτερινή διαδήλωση στη Λεόν (με τα φώτα από χιλιάδες κράνη αναμμένα). Ένα άλλο είναι η παρουσία των γυναικών των ανθρακωρύχων στις διαδηλώσεις. Στις 18 Ιούνη τα συνδικάτα κάλεσαν σε γενική απεργία σε όλα τα ορυχεία της Ισπανίας.

Ο ηρωικός αγώνας των ανθρακωρύχων μπορεί να πυροδοτήσει αντίστοιχες απεργίες σε άλλους κλάδους, κάτι που μπορεί να βοηθήσει και τη δική τους απεργία να νικήσει. Απεργίες στην Αστούρια έχουν γίνει τελευταία και στα Μέσα Μεταφοράς (με τα λεωφορεία να συνδράμουν τα μπλόκα των ανθρακωρύχων), στους εκπαιδευτικούς και στα ναυπηγεία. Σε αυτές τις απεργίες ήδη «εξαπλώθηκε» η μαχητική τακτική του μπλοκαρίσματος της κυκλοφορίας, αλλά και η «επ’ αόριστον» διάρκεια (ακόμα και όταν σταματάνε, ποτέ δεν εξαγγέλλουν από την αρχή συγκεκριμένη διάρκεια).

Η κατάσταση στην Ισπανία και στην Ευρώπη είναι τέτοια, που κάνει την απεργία των ανθρακωρύχων να μοιάζει λιγότερο με απελπισμένο αγώνα επιβίωσης και περισσότερο με γεγονός που μπορεί να επαναληφθεί σε πολλά εργοστάσια, σε πολλά λιμάνια, σε πολλές πόλεις της Ευρώπης στο (κοντινό) μέλλον…