Με τον ΣΥΡΙΖΑ, για την κυβέρνηση της Αριστεράς: Μπορούμε να ανατρέψουμε το μνημόνιο

Στην πραγματικότητα το παγκόσμιο σύστημα είναι μπροστά σε μια καινούργια «κορύφωση» της κρίσης, ανάλογη με εκείνη που ανέδειξε η κατάρρευση της Λήμαν Μπράδερς, το 2008, καταγράφοντας τότε και επισήμως την είσοδο του καπιταλισμού σε μια κρίση ανάλογη με εκείνη του 1929.

Μόνο που αυτή τη φορά όλοι θα είναι πιο αδύναμοι, εξασθενημένοι από τα χτυπήματα του πρώτου γύρου της κρίσης. Και αυτό αφορά τόσο τους καπιταλιστές και τις κυβερνήσεις τους που έχουν φτάσει σε οριακό επίπεδο αντοχής, όσο και τους εργαζόμενους που έχουν ήδη εξαντλήσει όλα τα αποθέματα για να επιβιώσουν στα προηγούμενα τέσσερα χρόνια πρωτοφανούς κοινωνικής σκληρότητας. Μπροστά μας ανοίγεται μια περίοδος καθοριστικής σημασίας, ένας αγώνας που μπορεί εύκολα να πάρει διαστάσεις «ζωής ή θανάτου».

Ευρωζώνη
Η εξέλιξη αυτή στην ΕΕ φανερώνεται ήδη με το ερώτημα ακόμα και της επιβίωσης της ευρωζώνης. Ο Σόρος προειδοποίησε ευθέως τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και τις ανάλογες οικονομικές ηγεσίες (π.χ. Μπούντεσμπανκ) ότι έχουν ελάχιστο χρόνο (τρεις μήνες) για να κάνουν τα απαραίτητα για τη σωτηρία του ευρώ. Την εκτίμηση αυτή φαίνεται να συμμερίζονται ο Ομπάμα, ο Πούτιν και οι ηγεσίες της Κίνας, της Βραζιλίας, της Ινδίας…

Δεν πρόκειται για υπερβολές: Το «σκάσιμο» της Ισπανίας, της Κύπρου, αλλά και της Ιταλίας, συζητείται πλέον ως ενδεχόμενο ημερών. Και στην περίπτωση αυτή τα οικονομικά μεγέθη θα είναι τόσο κολοσσιαία, που θα κάνουν τα προβλήματα που δημιούργησε η «ελληνική» κρίση να μοιάζουν με αστεία. Αυτός ο κίνδυνος ανοίγει τη συζήτηση για τις αναγκαίες βαθιές αλλαγές στην ευρωζώνη και στην ΕΕ.

Τα «Νέα» βιάστηκαν να προαναγγείλουν τη μετάβαση προς τις Ηνωμένες Πολιτείες Ευρώπης. Όμως και μόνο η αναφορά στους υπότιτλους αυτού του «σχεδίου» αρκεί για να προκαλέσει πανικό: Ενοποίηση των εθνικών προϋπολογισμών, δηλαδή δημοσιονομική ένωση. Ευρωπαϊκή «εποπτεία» των τραπεζών, δηλαδή τραπεζική ένωση. Κοινή φορολογική, εξωτερική και στρατιωτική πολιτική, δηλαδή πολιτική ένωση. Κοινή «μεταρρύθμιση» των κοινωνικών πολιτικών, δηλαδή οικονομική ένωση… Μόνο αν όλα αυτά προχωρήσουν, φαίνεται να λέει η Μέρκελ, μπορεί να θεσμοθετηθούν τα ευρωομόλογα και τα ομόλογα ανάπτυξης που, παρεμπιπτόντως, όλοι οι ευρωηγέτες θεωρούν απαραίτητα «σήμερα» για να αποφευχθεί (αν μπορεί να αποφευχθεί) η φωτιά στην Ισπανία και στην Ιταλία…

Έτσι ο μόνος κοινός τόπος των κυβερνήσεων και των ευρωπαϊκών θεσμών γίνεται η επιμονή, σε κάθε περίπτωση, στα σκληρά προγράμματα πολυετούς λιτότητας. Όλο και πιο φανερά, όμως, χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική διεξόδου της Ευρώπης από την κρίση.

Αποκλίσεις
Σε αυτή τη βάση ενισχύονται οι αποκλίνουσες φωνές, οι τάσεις να «σωθεί» κάθε χώρα χωριστά, αδιαφορώντας, σε ένα βαθμό, για το τι θα γίνει στην ευρωζώνη. Δεν μπορεί να υποτιμηθεί η δήλωση του Μπερλουσκόνι ότι, αν χρειαστεί, η Ιταλία θα πρέπει να τυπώσει ευρώ (γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια της «ιδρυτικές» δεσμεύσεις της ΕΚΤ) ή, αλλιώς, να γυρίσει στη λιρέτα, λέγοντας «Τσάο ευρώ». Ο «ευρωσκεπτικισμός» της Δεξιάς κάνει βήματα ριζοσπαστικοποίησης της πολιτικής του (νόμισμα, προστατευτισμός, ανταγωνιστικότητα, έμφαση στον εθνικισμό-ρατσισμό κλπ).

Με άλυτα αυτά τα ζητήματα στοιχειώδους προσανατολισμού, οι ευρωηγεσίες περιορίζονται μπροστά στις εξελίξεις στην Ελλάδα να υποστηρίζουν την οχύρωση απέναντι στον κίνδυνο της «μετάδοσης» του ελληνικού ιού. Και αυτή τη φορά δεν εννοούν την οχύρωση απέναντι στα οικονομικά προβλήματα του ελληνικού καπιταλισμού, αλλά την οχύρωση απέναντι στις επιλογές του ελληνικού λαού, όπως η σκληρή αντίσταση στα μνημόνια, όπως η στροφή προς τα αριστερά που αναδείχθηκε στις 6 Μάη.

Πολιτική Κρίση
Οι ευρωηγεσίες είναι πανικόβλητες μπροστά στο βάθος της πολιτικής κρίσης στην Ελλάδα.

Το σχέδιο ανάδειξης της ΝΔ σε κέντρο «κυβερνησιμότητας» με σεβασμό προς το μνημόνιο και τη δανειακή συμφωνία εξακολουθεί να είναι ανίκανο να δημιουργήσει πολιτικό ρεύμα και να εγγυηθεί μια κάποια επιτυχία στις εκλογές της 17ης Ιούνη. Η συσπείρωση γύρω από τον Αντ. Σαμαρά των ακροδεξιών του ΛΑΟΣ και των νεοφιλελεύθερων της Ντόρας δεν αρκεί για να δώσει στη ΝΔ τον αέρα σίγουρης νίκης, παρά τη σκανδαλώδη υποστήριξη των ΜΜΕ, ακόμα και των παραδοσιακά κεντροαριστερών όπως ο ΔΟΛ, ο Όμιλος του «Έθνους» και το Mega…

Οι κυβερνητικές προοπτικές του Σαμαρά δεν βελτιώνονται ούτε με τη «λευκή σημαία» που έχει σηκώσει το ΠΑΣΟΚ: Ο Βενιζέλος έχει ολοφάνερα αποδεχθεί δεύτερο ρόλο, έχει περιορίσει τις προοπτικές του σοσιαλφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ στο ρόλο του φτωχού εταίρου του Σαμαρά σε μια νέα μνημονιακή κυβέρνηση. Και όμως όλος αυτός ο «μεγάλος συνασπισμός» δεν μπορεί να εγγυηθεί μιαν εκλογική νίκη σε βάρος του… ΣΥΡΙΖΑ, σε βάρος ενός πολιτικού μετώπου της Αριστεράς που, δύο μόλις μήνες πριν, περιοριζόταν γύρω στο 5%.

Η ερμηνεία γι’ αυτό το παράδοξο είναι ασφαλώς η αποφασιστικότητα του κόσμου ενάντια στα μνημόνια, η ριζοσπαστικοποίηση και η πόλωση μέσα στην κοινωνία, η στροφή ενός μεγάλου τμήματος –κυρίως των εργαζομένων– προς την Αριστερά και βασικά στον ΣΥΡΙΖΑ.

Έτσι ο ΣΥΡΙΖΑ και η πολιτική του μετατρέπεται σε βασικό ζήτημα όχι μόνο για τους Έλληνες καπιταλιστές, αλλά και για τις ευρωηγεσίες. Που, όλοι μαζί, σπεύδουν να επιτίθενται για να περιορίσουν τις πιθανότητες νίκης του, αλλά, επίσης, σπεύδουν να ρίξουν και «γέφυρες», ώστε να μπορούν να επηρεάσουν την πολιτική του, στο ενδεχόμενο που (όπως προβλέπουν πολλές δημοσκοπήσεις) στις εκλογές του Ιούνη νικητής αναδειχθεί η Αριστερά.

Στις 6 Μάη ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε από το λαό εντολή ριζοσπαστικής ανατροπής του μνημονίου, από τη σκοπιά των συμφερόντων των εργαζομένων και των λαϊκών μαζών. Μέχρι σήμερα, το ενωτικό εγχείρημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς έχει περάσει με επιτυχία τις κρίσιμες δοκιμασίες σχετικά με την προσήλωσή του σε αυτή την εντολή. Απέρριψε με επιτυχία τις σειρήνες της κυβέρνησης Εθνικής Ενότητας ή Εθνικής Σωτηρίας. Απέρριψε επίσης τις πιέσεις για ρεαλιστική «προσαρμογή» του προγράμματός του, με μετατόπιση στην τακτική της «επαναδιαπραγμάτευσης» του μνημονίου.

Αποφασιστικότητα
Όμως κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι αυτή η επιτυχία είναι οριστική. Οι παλινωδίες κεντρικών στελεχών του ΣΥΝ προειδοποιούν ότι αυτή η μάχη είναι στην αρχή της. Την επομένη των εκλογών, η άθλια κατάσταση στην οικονομία και η ευρωαπειλή για στραγγαλισμό μιας κυβέρνησης της Αριστεράς θα δημιουργούν μια ισχυρή βάση για το ρεύμα των «ρεαλιστών», που θα μπορεί να στρέψει τον ΣΥΡΙΖΑ σε συντηρητικές κατευθύνσεις, έξω από την υπόσχεση ανατροπής της υπάρχουσας κατάστασης των πραγμάτων.

Όμως, ταυτόχρονα, κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι η έκβαση αυτής της μάχης είναι προκαθορισμένη. Στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν ισχυρές δυνάμεις που έχουν αποδείξει ότι θα μείνουν προσηλωμένες μέχρι τέλους στη γραμμή της ανατροπής. Και, κυρίως, ο κόσμος που προσεγγίζει μαζικά το εγχείρημα δείχνει σε κάθε ευκαιρία, σε κάθε λαϊκή συνέλευση, ότι επιθυμεί να ολοκληρώσει τη δουλειά που άρχισε στις 6 Μάη.

Με την οργάνωση, γρήγορα και αποφασιστικά, αυτού του κόσμου, με τη συστηματική πολιτική συζήτηση, με συντροφικότητα, εντιμότητα και αποφασιστικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ανταποκριθεί στις δυσκολίες που ανέλαβε με την ανάδειξή του ως το σχήμα-κορμός για την Αριστερά στην Ελλάδα, το σχήμα-κορμός για την ανατροπή της μεγαλύτερης επίθεσης που δέχθηκε η εργατική τάξη στις σύγχρονες, μεταπολεμικές συνθήκες.

Ευθύνες
Αυτές οι δυσκολίες του ΣΥΡΙΖΑ σε τίποτα δεν δικαιολογούν τις ευθύνες της άλλης Αριστεράς.

Το ΚΚΕ δείχνει να ξεπερνά κάθε όριο. Κρατά πολύτιμες δυνάμεις του εργατικού κινήματος έξω από τις πραγματικές δυνατότητες συγκεκριμένης ανατροπής των μνημονίων, έξω από τη συζήτηση, τις διεργασίες, τους κινδύνους, αλλά και τις ευκαιρίες μιας κυβέρνησης της Αριστεράς. Η Αλέκα Παπαρήγα προβλέπει τον κίνδυνο μιας «άτακτης χρεοκοπίας» και κατηγορεί τον ΣΥΡΙΖΑ για «αφέλεια», επειδή προσπαθεί να τον αντιμετωπίσει. Κρατά ένα Κομουνιστικό Κόμμα σε απάθεια μπροστά σε μια θανάσιμη απειλή για τους εργαζόμενους, ενώ αντιπροτείνει την αναμονή των καλύτερων συνθηκών μιας μελλοντικής «λαϊκής εξουσίας». Στο μεταξύ διάστημα καλεί μόνο για «διόρθωση της ψήφου», βάζοντας πλάτη στη γενικευμένη επίθεση κατά του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι σ. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ εύχονται μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι ίδιοι περιορίζονται στο αδιέξοδο της «αυτόνομης καταγραφής». Κάνουν χρήσιμες παρατηρήσεις –κυρίως ιδεολογικές– αλλά απέξω και από μακριά, παραιτούμενοι από την άμεση σχέση με τα πλατιά, και απολύτως κρίσιμα, λαϊκά ακροατήρια που συσπειρώνονται στον ΣΥΡΙΖΑ. Διαμορφώνουν μια τακτική που αποσκοπεί στην «επόμενη μέρα», με την αυταπάτη ότι μια αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ και μια ήττα της πιθανής κυβέρνησης της Αριστεράς (μέσα από τη συντριβή ή την ενσωμάτωση) θα ανοίξει μεγαλύτερους ρόλους για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Να θυμίσουμε ότι πολλές φορές στην ιστορία η ήττα τέτοιων γενικών «εφόδων» της Αριστεράς, αν και όταν συνέβαινε, οδηγούσε σε γενικευμένη υποχώρηση και όχι σε ενίσχυση των πτερύγων που (αυθαίρετα ή όχι) αυτοπροσδιορίζονται ως «καθαρότερες».

Στις 17 Ιούνη, και κυρίως μετά, αντιμετωπίζουμε μια μεγάλη πρόκληση. Μπορούμε να νικήσουμε. Να σταματήσουμε τον κατήφορο προς τη νεοφιλελεύθερη κοινωνική ερημοποίηση. Να θέσουμε τις βάσεις για μια γενικευμένη αντεπίθεση των εργαζομένων και της νεολαίας. Όλοι μαζί, μπορούμε!