Η ανεξάρτητη πολιτική του Μπάαθ, η φιλοξενία που πρόσφερε στη Χαμάς και η στήριξη στη Χεζμπολάχ κάνει σύνθετη την κατάσταση, καθώς η Συρία θεωρείται κομμάτι του «άξονα της αντίστασης» στη Μέση Ανατολή.
Ημερ.Δημοσίευσης
Η Χαμάς δεν υποστήριξε την καταστολή που εξαπέλυσε ο Άσαντ και διακοπτεί τους δεσμούς της με τη Δαμασκό (έχει και άλλες ξένες «πλάτες» όπως το Κατάρ, αποδεικνύοντας πως οι επιλογές συμμάχων από την ηγεσία της Χαμάς δεν χαρίζουν αυτόματα «αντι-ιμπεριαλιστικά» παράσημα σε κανένα καθεστώς).
Η Χεζμπολάχ παρέμεινε πιστή στο Μπάαθ, καλώντας τους Σύριους να υποστηρίξουν το καθεστώς. Πρόκειται για μεγάλο «αυτογκόλ» της αντίστασης, με Σύριους διαδηλωτές (που το 2006 υποστήριξαν τη Χεζμπολάχ στον πόλεμο) να καίνε σημαίες της ισλαμικής οργάνωσης στις διαδηλώσεις, όχι γιατί στηρίζουν το Ισραήλ, αλλά γιατί ένιωσαν την προδοσία. Στα σιιτικά «κάστρα» της Χεζμπολάχ στο Λίβανο, εμφανίζονται προκλητικά γκράφιτι «νίκη στην επανάσταση στο Μπαχρέιν – νίκη στην επανάσταση στη Συρία» (που εκθέτουν τα «δύο μέτρα και σταθμά» του Ιράν και του Νασράλα).
Η φιλοδυτική μερίδα της αντιπολίτευσης υπόσχεται από τώρα ειρήνη με το Ισραήλ, συμμαχίες με τις ΗΠΑ και την ΕΕ, «ομαλή, διπλωματική» διεκδίκηση των Υψιπέδων του Γκολάν. Αλλά αυτή η στάση δεν χαρακτηρίζει τη συριακή εξέγερση. Πρόκειται για ένα λαό που το αντι-ιμπεριαλιστικό και αντισιωνιστικό αίσθημα είναι πλειοψηφικό και μαχητικό. Ανάμεσα στις κριτικές ενάντια στον Άσαντ είναι η μετριοπάθειά του απέναντι στο Ισραήλ, με πιο χαρακτηριστικό το σύνθημα προς τους Σύριους φαντάρους «πυροβολάτε Σύριους διαδηλωτές, αλλά όχι τους Ισραηλινούς κατακτητές».
Οι κριτικές στο μπααθικό καθεστώς είναι απόλυτα σωστές. Ο Χαφέζ Άσαντ, κατέκτησε την εξουσία με πραξικόπημα το 1970, και όχι μέσα από ένα λαϊκό κίνημα. Από τότε, και μέχρι σήμερα οι Άσαντ έχουν ως στόχο μια "τίμια" συμφωνία με το Ισραήλ και τη Δύση, την ανταλλαγή των Υψιπέδων του Γκολάν με ειρήνη, στο δρόμο του Σαντάτ της Αιγύπτου και των συμφωνιών του Καμπ Ντέιβιντ.
Για αυτό το στόχο εκμεταλλεύτηκαν και τις απειλές (χρησιμοποιώντας την υποστήριξη της Χεζμπολάχ και της Χαμάς), αλλά και τις υποχωρήσεις στον δυτικό ιμπεριαλισμό για να κερδίσουν τη στήριξή του.
Το 1976 το μπααθικό καθεστώς εισέβαλλε στο Λίβανο και συνέτριψε την επανάσταση των Παλαιστινίων και της Λιβανέζικης Αριστεράς. Το 1990, ο Χαφέζ Άσαντ έστειλε Σύριους στρατιώτες να πολεμήσουν στο πλευρό των ΗΠΑ μετά την ιρακινή εισβολή στο Κουβέιτ. Ο Μπασάρ Άσαντ συμμετείχε στον «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας», έκλεισε τα σύνορα με το Ιράκ για να εμποδίσει χιλιάδες εθελοντές που ήθελαν να ενωθούν με τους ιρακινούς αντάρτες το 2003, «δίνοντας» πολλούς από αυτούς στις ΗΠΑ.