Δεν είναι αυτοκτονίες, είναι δολοφονίες

Ο Απρίλης του 2012 επιφύλλασε άσχημα νέα για τον κόσμο της Αριστεράς. Δύο σύντροφοι αποφάσισαν να βάλουν τέρμα στη ζωή τους, αφήνοντας πολιτικά σημειώματα. Το συνταξιούχο Δημήτρη Χριστούλα ακολούθησε ο Σάββας Μετοικίδης, συνδικαλιστής δάσκαλος, που απαγχονίστηκε στις 21 Απρίλη. Τον κατάλογο συμπληρώνουν και άλλοι άνθρωποι που έφυγαν, αφήνοντας τη δική τους άμεση ή έμμεση καταγγελία για τη βαρβαρότητα του συστήματος. Πρόκειται για δολοφονίες.

Κάθε αυτοκτονία απελπισμένου και φτωχού ανθρώπου έχει ούτως ή άλλως ως βασικό υπεύθυνο το σύστημα που οδηγεί σε αυτό το αδιέξοδο. Πρόκειται για δολοφονίες ιδιαίτερα στην περίπτωση του Δημήτρη Χριστούλα και Σάββα Μετοικίδη, ανθρώπων ευαίσθητων, με άλλα ιδανικά, που δεν αντέξαν να βλέπουν τους ανθρώπους να συνθλίβονται και τα δικαιώματά μας να ποδοπατούνται. Αγωνιστές σε όλη τη διάρκεια της ζωής τους, βλέποντας στο τέλος μόνο αδιέξοδο μπροστά τους, νόμισαν ότι το μόνο που τους απέμενε πια ήταν να θυσιάσουν το πιο πολύτιμο αγαθό, την ίδια τους τη ζωή, για να αφυπνίσουν την κοινωνία. Ήταν η τελευταία τους πολιτική πράξη.

Ο Δημήτρης Χριστούλας έκανε την αρχή με τον πιο τρανταχτό τρόπο. Στις 4 Απρίλη επέλεξε το πιο κεντρικό σημείο της Αθήνας, την πλατεία Συντάγματος, αφήνοντας πίσω του ένα πολιτικό σημείωμα. Φρόντισε με αυτό τον τρόπο να μην υπάρξει ούτε ένας άνθρωπος που δεν θα άκουγε το κάλεσμά του σε εξέγερση. Ο θάνατος του ήταν τόσο ηχηρός, που οι από πάνω έστειλαν τα ΜΑΤ να χτυπήσουν τον κόσμο που, με την παρουσία του στο Σύνταγμα, ήθελε να τιμήσει το νεκρό. Όμως, οι μέρες που ακολούθησαν, οι επισκέψεις ανθρώπων στο σημείο του θανάτου του, η συνεχής παρουσία κόσμου στο Σύνταγμα, η διαδήλωση που οργανώθηκε στη γειτονιά του, στους Αμπελόκηπους, η συγκλονιστική κηδεία του και η οργισμένη διαδήλωση προς το Σύνταγμα με το φέρετρό του, έδειξαν ότι ο κόσμος δεν θα ξεχάσει εύκολα τη θυσία του.

Το πιο τραγικό ίσως στοιχείο από όλα είναι πως ο Σάββας Μετοικίδης διαδήλωσε μαζί με τους δασκάλους συναδέλφους του, τους κατοίκους των Αμπελοκήπων, στην πορεία οργής και μνήμης για τον Δημήτρη Χριστούλα, φωνάζοντας μαζί με όλους πως δεν πρέπει να θρηνήσουμε  άλλα θύματα.

Σ’ εμάς μένει να στηρίξουμε και να δώσουμε μια άλλη διέξοδο σε όλους τους ανθρώπους που πνίγονται και ασφυκτιούν. Έχουμε να τιμήσουμε τους νεκρούς μας, καλώντας σε δράση και συμμετοχή στους συλλογικούς αγώνες, κάνοντας τους υπαίτιους να πληρώσουν τις δολοφονίες τους, θυμίζοντας ότι « η δίκη του τυράννου είναι η εξέγερση».