Μετανάστευση, ρατσισμός και Αριστερά

Η εγκληματικότητα είναι μεταναστευτικό πρόβλημα;

Σε άρθρο του στην εφημερίδα «δρόμος» στις 14/5, με τίτλο «Να σταματήσουμε τα πογκρόμ, αλλά πώς;», ο σύντροφος Ρούντι Ρινάλντι διαπιστώνει μεταξύ άλλων: «Δεν είναι ρατσισμός, για παράδειγμα, να μη θέλουν οι κάτοικοι μιας περιοχής να κερδίζουν το χώρο τους νταβατζήδες και συμμορίες κι όχι τυχαία αυτά πολλαπλασιάζονται με την άφιξη και την εγκατάσταση στις περιοχές αυτές χιλιάδων μεταναστών.[…] Η Χρυσή Αυγή, που λειτούργησε με επάρκεια, εστιάζοντας στο πρόβλημα του κέντρου της Αθήνας και της εγκληματικότητας, βρίσκοντας δηλαδή ευνοϊκό πεδίο για παρέμβαση, κατόρθωσε να γειωθεί με τον κόσμο και τα προβλήματά του.[…] Η επιτυχία του πολιτικού χώρου της ακροδεξιάς οφείλεται σε συγκεκριμένους λόγους: α) Τόνισαν ότι υπάρχει πρόβλημα. β) Πρότειναν καθαρή λύση: να φύγουν όλοι, να μην κυκλοφορούν τα βράδια, να έρθει η αστυνομία να επιβάλλει την τάξη.[…] Δεν φθάνουν ούτε οι γενικές διακηρύξεις, ούτε τα συνθήματα όπως «οι μετανάστες δεν είναι πρόβλημα, έχουν προβλήματα», «σύνορα ανοικτά για την εργατιά», «νομιμοποίηση όλων χωρίς προϋποθέσεις» κ.λπ. Αυτά όλα φανερώνουν πως δεν αναγνωρίζεται το μεταναστευτικό πρόβλημα.[…] Ακόμα λείπουν οι οποιεσδήποτε παρεμβάσεις στο πρωτογενές επίπεδο, εκεί που υπάρχουν τα προβλήματα και (η αριστερά) δεν έχει να επιδείξει καμιά παρέμβαση σε τοπικό επίπεδο».

Ο Ρ. Ρ. έχει δίκιο σε ένα πράγμα: την ανυπαρξία παρέμβασης της Αριστεράς για πολλά χρόνια σε υποβαθμισμένες γειτονιές όπως ο Άγιος Παντελεήμονας. Αυτή είναι η αιτία για το πρόσφορο έδαφος που βρήκε η ακροδεξιά. Όμως στα υπόλοιπα υιοθετεί ατόφια τη ρατσιστική προπαγάνδα: Από τη μία οι αθώοι Έλληνες κάτοικοι (πλούσιοι και φτωχοί, εργάτες άνεργοι και μικροαστοί, ρατσιστές και αλληλέγγυοι στους μετανάστες) και από την άλλη οι ένοχοι μετανάστες του κέντρου (που ως συλλογικό υποκείμενο πολλαπλασιάζουν την εγκληματικότητα, τους νταβατζήδες και τις συμμορίες). Δεν υπάρχει εγκληματικότητα Ελλήνων εναντίον Ελλήνων, Ελλήνων εναντίον μεταναστών, μεταναστών εναντίον μεταναστών; Δεν υπάρχει ταξική φύση στην εγκληματικότητα; Η εξαθλίωση των ανθρώπων δεν παίζει κάποιο ρόλο;

Τελικά ο αρθρογράφος δεν απαντά στο ερώτημα που θέτει ο ίδιος στον τίτλο: «Πώς να σταματήσουμε τα πογκρόμ». Εκτός –ίσως– από τη διαπίστωση πως η μετανάστευση συνιστά πρόβλημα, με κύριο «αποδεικτικό στοιχείο» την «εγκληματικότητα των μεταναστών».

Επιχειρούμε λοιπόν να προεκτείνουμε τη σκέψη του Ρ.Ρ. με λογικούς συνειρμούς: Αφού η «μετανάστευση» δημιουργεί το πρόβλημα, ΛΑΟΣ και Χρυσή Αυγή έχουν δίκιο. Για να μην κερδίζουν αυτοί, η Αριστερά πρέπει να αξιώσει να φύγουν οι μετανάστες και να μην έρχονται άλλοι. Αλλά όχι με πογκρόμ. Ίσως με περισσότερες «σκούπες» της ΕΛ.ΑΣ; Μήπως να περιφρουρήσουμε την πλατεία Βικτωρίας από τους μελαψούς, για να μην το κάνουν οι Χρυσαυγίτες; Να διεκδικήσουμε τείχος του Έβρου χωρίς συρματοπλέγματα και αιχμηρές γωνίες, για να μη χτυπάνε οι μετανάστες που θα διώχνουμε; Να το επεκτείνουμε στα 200 χιλιόμετρα του Έβρου, γιατί τα 12,5 δεν αρκούν; Αντί για όλα αυτά, η Αριστερά οφείλει να επισημάνει πως η εγκληματικότητα (των μεταναστών και των ντόπιων) αυξήθηκε τα τρία τελευταία χρόνια λόγω της κρίσης, της φτώχειας και της ανεργίας. Τις ίδιες χρονιές, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛ.ΑΣ., ο αριθμός των νεοεισερχόμενων μεταναστών και προσφύγων παρέμεινε περίπου σταθερός. Δεν πρόκειται λοιπόν για νεοεισερχόμενους εγκληματίες, αλλά για περισσότερο παραβατική συμπεριφορά ανθρώπων που προηγουμένως δεν «εγκληματούσαν».

Σε όλα τα είδη παραβατικών συμπεριφορών, σύμφωνα με την ΕΛ.ΑΣ., η παραβατικότητα των αλλοδαπών (συμπεριλαμβάνονται και κοινοτικοί υπήκοοι) είναι μικρότερη σε απόλυτα νούμερα από των ημεδαπών, εκτός από την επαιτεία και την πλαστογραφία (βλέπε άστεγοι-άποροι και άδειες παραμονής).[1] Όμως είναι σαφώς αναλογικά μεγαλύτερη από τον πληθυσμό τους.

Εντούτοις, το ποσοστό συμμετοχής των αλλοδαπών μειώνεται δραστικά, αν μετρηθεί η εγκληματικότητα στην ηλικιακή κατηγορία των νέων 20-35 ετών, που είναι δράστες του 90% των παραβάσεων. Οι νέοι αποτελούν τη συντριπτική πλειοψηφία των μεταναστών που ζουν στην Ελλάδα, αντίθετα με την αναλογία νέων στο γενικό σύνολο του ντόπιου πληθυσμού. Επιπρόσθετα, η συμμετοχή μεταναστών 2ης γενιάς σε βαρύτερα εγκλήματα είναι μεγαλύτερη από εκείνη της 1ης γενιάς, καθώς ο κοινωνικός αποκλεισμός δημιουργεί στη 2η γενιά περισσότερη οργή και άρνηση ένταξης, παρά φόβο. Επίσης οι δικαστές καταδικάζουν πολύ ευκολότερα και με πολύ βαρύτερες ποινές αλλοδαπούς παρά ημεδαπούς.[2]

Τέλος, αν απομονώσει κανείς τα πολύ φτωχά λαϊκά στρώματα (άνεργοι, άποροι, χαμηλόμισθοι), στα οποία ανήκει μεγάλο ποσοστό των μεταναστών, θα διαπιστώσει πως τα ποσοστά συμμετοχής ντόπιων και μεταναστών είναι ευθέως αντίστοιχα με τον πληθυσμό τους. Συμπέρασμα; Η εγκληματικότητα είναι ταξική και οφείλεται στον κοινωνικό αποκλεισμό των φτωχών ανεξαρτήτως προέλευσης. Δεν οφείλεται στα γονίδια ή τις «αντικοινωνικές συμπεριφορές» των μεταναστών. Επομένως αντίδοτο στην εγκληματικότητα είναι η καταπολέμηση της φτώχειας και της ανεργίας και όχι η δαιμονοποίηση της μετανάστευσης.

Υπέρ των μεταναστών, αλλά κατά της μετανάστευσης;
Πιο εμπεριστατωμένος από τον Ρ. Ρινάλντι επιχειρεί να είναι ο Γ. Λαουτάρης από την εφημερίδα του ΝΑΡ «Πριν». Κεντρικό επιχείρημα της ανάλυσής του είναι πως πρέπει να είμαστε «υπέρ των μεταναστών, αλλά κατά της μετανάστευσης». Για να αιτιολογήσει τον «αντιδραστικό χαρακτήρα» της σημερινής μετανάστευσης και να αποφύγει την αντιπαράθεση με το «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε» των Μαρξ και Λένιν, ο αρθρογράφος ισχυρίζεται πως «Τα μεταναστευτικά κύματα των δύο προηγούμενων αιώνων συνδεδεμένα με την αποικιοκρατία και το βιομηχανικό καπιταλισμό είχαν άλλη κλίμακα. Σήμερα εξελίσσεται ένα εκρηκτικό φαινόμενο, παράγωγο της σύγχρονης εποχής, συνδεδεμένο με την παγκοσμιοποίηση και την παγκόσμια οικονομική κρίση. Είμαστε μάρτυρες του μεγαλύτερου μεταναστευτικού ρεύματος στην ιστορία, με νέα χαρακτηριστικά...»

Καταρχήν όσον αφορά το μέγεθος της μετανάστευσης, η αύξηση των μεταναστευτικών ρευμάτων είναι ευθέως αντίστοιχη της αύξησης του παγκόσμιου πληθυσμού. Σύμφωνα με έκθεση του Προγράμματος των Ηνωμένων Εθνών για την Ανάπτυξη (United Nations Development Programme – UNDP),[3] στο διάστημα 1975-2005 διπλασιάσθηκε ο αριθμός των διεθνών μεταναστών, φθάνοντας το 2005 τον αριθμό των 200.000.000. Όμως ως ποσοστό είναι το 3-3,5% του συνολικού πληθυσμού της γης και παραμένει σταθερό, αφού στο ίδιο διάστημα σχεδόν διπλασιάσθηκε και ο πληθυσμός της γης. Και μάλιστα παρά το γεγονός πως το 1975 το κατά κεφαλή εισόδημα των πλουσίων χωρών ήταν 41 φορές μεγαλύτερο από το κατά κεφαλή εισόδημα των φτωχών χωρών, ενώ το 2005 ήταν 66 φορές μεγαλύτερο.

Τα μαζικά μεταναστευτικά ρεύματα είναι παράγωγα των ιστορικών φάσεων του καπιταλισμού από την εποχή της συγκρότησης των εθνικών κρατών του 19ου αιώνα μέχρι τις πρόσφατες μαζικές μετακινήσεις πληθυσμών, και όχι νέο φαινόμενο με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Οι ίδιες οι ΗΠΑ χτίστηκαν από εκατομμύρια Ευρωπαίους και Ασιάτες μετανάστες σε μια άνευ προηγουμένου μετακίνηση πληθυσμών στην ιστορία της ανθρωπότητας. Με τους πολέμους και τις εθνικές εκκαθαρίσεις, υπήρξαν μετακινήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων στον 20ο αιώνα, με εγχώρια παραδείγματα τους Βαλκανικούς πολέμους ή τη Μικρασιατική εκστρατεία και καταστροφή.

Πιο πρόσφατα ο καπιταλισμός έφερε σε μια σειρά από χώρες την ερήμωση της υπαίθρου, την εξαθλίωση των χωρικών και τη βίαιη ενσωμάτωσή τους στις πόλεις. Στην Ελλάδα με μαζικούς όρους αυτό έγινε τη δεκαετία του ’50, αλλά σε πάρα πολλές χώρες συνεχίζεται. Στην Κίνα π.χ. ή στον Ισημερινό υπάρχουν βίαιες καταναγκαστικές μετακινήσεις πληθυσμών για ορυχεία, εργοστάσια ή «Ολυμπιακές εγκαταστάσεις». Υπήρχαν και άλλα «μικρότερα» μεγέθη μετανάστευσης όπως αυτά της δεκαετίας του ’20, ο ξεριζωμός των Εβραίων από την Ευρώπη, ο αποικισμός του Ισραήλ και ο διωγμός των Παλαιστινίων, τα μεταπολεμικά μεταναστευτικά ρεύματα του ’50, οι πόλεμοι στην Αφρική και τα καραβάνια των προσφύγων.[4]

Δυστυχώς, πέραν της αριθμητικής αύξησης της μετανάστευσης, όσο κι αν ψάξαμε στο κείμενο του Γ.Λ. δεν βρήκαμε επίσης κάποια «νέα χαρακτηριστικά» της μετανάστευσης. Αντίθετα υπάρχουν παλιά χαρακτηριστικά όλων των μεταναστευτικών κυμάτων: αναφορές στην τραγική κατάσταση των μεταναστών, εξαθλίωση και ανεργία που τους πλήττει και οδηγεί σε υπερεκμετάλλευσή τους από το κεφάλαιο, σύγκρουση και ανταγωνισμό με τμήματα ντόπιων που τους θεωρούν αιτία προβλημάτων. Η αλήθεια είναι πως πάντοτε οι μετανάστες και οι πρόσφυγες αντιμετωπίστηκαν, στις χώρες όπου κατέφθαναν, ως εργατικό δυναμικό ιδανικό για υπερεκμετάλλευση από τα αφεντικά. Πάντα υπήρξε ρατσιστική προσπάθεια των κυβερνήσεων και της ακροδεξιάς να στραφεί η ντόπια εργατική τάξη εναντίον των εξαθλιωμένων νεοεισερχόμενων. Οι Μικρασιάτες Πρόσφυγες ήταν οι «τουρκόσποροι» και οι γυναίκες τους «παστρικές», οι Έλληνες μετανάστες στην Αμερική ήταν «εγκληματίες» και «αντικοινωνικά στοιχεία», η Κου Κλουξ Κλαν τους κρεμούσε από τα δέντρα με τα πόδια ανάποδα.

Παράλληλα υπογραμμίζεται από τον Γ.Λ. πως, στις χώρες προέλευσης μεταναστών, η φυγή «αδυνατίζει τα κινήματα που ζητούν κοινωνική αλλαγή ή μεταρρυθμίσεις». Αντί άλλης απάντησης αρκεί να αναλογιστούμε το Παλαιστινιακό κίνημα που, παρά τα εκατομμύρια προσφύγων, γέννησε Ιντιφάντες και οργανώσεις όπως οι PLO και Χαμάς.

Το ελληνικό εργατικό κίνημα που, παρά τη μαζική μετανάστευση σε περιόδους κρίσης, έφτιαξε κόμματα σαν το ΣΕΚΕ ή το ΚΚΕ και γέννησε το Μάη του ’36 στη Θεσσαλονίκη και τα Ιουλιανά του ’65! Αλλά και σήμερα, στις μέρες του «κινήματος των πλατειών» και των γενικών απεργιών, δεν έχει ξεκινήσει ένα κύμα μετανάστευσης νέων ανθρώπων από την Ελλάδα προς το εξωτερικό; Πρόκειται για «ταξικά κωθώνια» ή είναι αδέλφια των εργατών στις χώρες προορισμού τους, τμήμα της παγκόσμιας εργατικής τάξης όπως και οι Άραβες, οι Αλβανοί ή οι Πακιστανοί που έρχονται στην Ελλάδα, ψάχνοντας για δουλειά, ψωμί και ένα καλύτερο αύριο;

Όμως ας ασχοληθούμε ειδικότερα με τους μετανάστες που έρχονται στην Ελλάδα. Αν συνιστούν πρόβλημα, επειδή προκαλούν «ανταγωνισμό» με τους ντόπιους εργαζόμενους, τότε γιατί δεν είναι πρόβλημα οι νέοι Έλληνες εργαζόμενοι που δουλεύουν ανασφάλιστοι για ένα κομμάτι ψωμί στις καφετέριες και τα μπαράκια; Οι Ελληνίδες που αμείβονται χαμηλότερα από τους άνδρες συναδέλφους τους; Οι παππούδες που συμπληρώνουν την πενιχρή τους σύνταξη με «μαύρη» εργασία; Οι συμβασιούχοι που δεν παίρνουν δώρα κι επιδόματα όπως οι μόνιμοι; Οι άνεργοι που κάνουν κακοπληρωμένες δουλειές για να επιβιώσουν, χρυσώνοντας τα αφεντικά τους; Όλους αυτούς τους κατανοούμε, επειδή είναι Έλληνες; Δεν τους υπερασπίζουμε ως τμήμα της εργατικής τάξης απέναντι στα αφεντικά και τις κυβερνήσεις; Μήπως οι ντόπιοι εργαζόμενοι διεκδικούν τα δικαιώματά τους, ενώ οι μετανάστες όχι;

Σύμφωνα με τη ΓΣΕΕ οι συνδικαλισμένοι εργαζόμενοι το 2011 ήταν μόλις 30%. Παρά τις επιπλέον αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν και παρά την ανεπάρκεια των συνδικάτων στους χώρους τους, δεκάδες χιλιάδες είναι οι συνδικαλισμένοι μετανάστες σε κλάδους όπως η οικοδομή, η μεταποίηση, οι υπηρεσίες. Αν δεν είναι περισσότεροι οι συνδικαλισμένοι μετανάστες ή οι συνδικαλισμένοι γενικότερα, αν δεν είναι πιο πολλοί όσοι απεργούν, διαδηλώνουν, συμμετέχουν στο κίνημα, αυτό αποτελεί  πρόβλημα των συνδικάτων και της Αριστεράς, που δεν αποδεικνύουν επαρκώς τη χρησιμότητά τους. Όχι των μεταναστών ή των ντόπιων εργατών που «δεν καταλαβαίνουν». Παρ’ όλα αυτά, τα τελευταία χρόνια έχουμε δει ηρωικούς αγώνες μεταναστών εργατών: στα φραουλοχώραφα της Μανωλάδας το 2008 ή στα συνεργεία καθαρισμού που ήρθαν στο προσκήνιο με το συγκλονιστικό κίνημα αλληλεγγύης στην Κούνεβα. Από τους Αιγύπτιους αλιεργάτες της Μηχανιώνας το 2010 και Μαγκρεμπίνους μετανάστες στην πρόσφατη απεργία πείνας των 300 το 2011. Νέα σωματεία εργαζομένων στήνονται και κάποια από αυτά συμπεριλαμβάνουν στις τάξεις τους πολλούς μετανάστες.

Αυτό που χρειάζεται λοιπόν είναι συστηματικότερη απεύθυνση των συνδικάτων και της Αριστεράς στους μετανάστες συντρόφους μας για κοινούς αγώνες. Το έλλειμμα που υπάρχει στα συνδικάτα, έχει –μεταξύ άλλων– σαν αιτία τη θεώρηση των αλλοδαπών εργατών από οργανωμένες δυνάμεις του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς ως «μεταναστευτικό πληθυσμό» αντί για συντρόφους της ίδιας τάξης, με τους οποίους οι ντόπιοι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα.

Αντιρατσισμός και Αριστερά

Ορισμένες οργανώσεις και κόμματα της Αριστεράς, στην περίοδο κρίσης που διανύουμε, ισχυρίζονται πως η Αριστερά παρα-ασχολείται με τα προβλήματα των μεταναστών, ενώ υποτιμά τα προβλήματα των ντόπιων που δημιουργούνται από τη μετανάστευση. Ανήκουν κατά βάση στο φάσμα της «πατριωτικής», σταλινογενούς Αριστεράς, που τα προηγούμενα χρόνια δεν συμμετείχε στο μεταναστευτικό και αντιρατσιστικό κίνημα, καθώς τα ζητήματα αυτά θεωρούνταν δευτερεύοντα από τους συντρόφους αυτούς. Η πραγματικότητα είναι αντίστροφη. Οι διεθνιστικές οργανώσεις που έχουν σηκώσει το βάρος του αντιρατσιστικού και αντιφασιστικού κινήματος, μεταξύ των οποίων η ΔΕΑ, έχουν συμβάλει καθοριστικά, ώστε σοβαρά τμήματα των ντόπιων εργατών και η πλειοψηφία των συνδικάτων να αναγνωρίζουν στους μετανάστες συμμάχους αντί για εχθρούς. Έχουμε περιορίσει τη δράση των φασιστών στους δρόμους για πάρα πολλά χρόνια, ενώ σήμερα αυτή η μάχη έχει προσλάβει πιο γενικευμένα πολιτικά χαρακτηριστικά και απαιτεί συσπείρωση ευρύτερων δυνάμεων, αντί για εφησυχασμό και χάϊδεμα των ξενοφοβικών τμημάτων του πληθυσμού.

Η αντιμεταναστευτική προπαγάνδα του συστήματος έχει υιοθετηθεί από μεγάλα ακροατήρια, ακριβώς γιατί η αντιρατσιστική πάλη ΔΕΝ αποτελεί προτεραιότητα της πλειοψηφίας της Αριστεράς και ιδιαίτερα των μεγάλων κομμάτων της και όχι το ανάποδο. Ας θυμηθούμε πως πήρε περίπου 10 χρόνια στο ΚΚΕ να υποστηρίξει ανοιχτά και καθαρά τους μετανάστες ως τμήμα της εργατικής τάξης της χώρας και να τους εντάξει στα σωματεία που ήλεγχε. Πιο πριν, τη δεκαετία του ’90, υπήρχαν αντιδραστικές αντιμετωπίσεις π.χ. του σωματείου οικοδόμων απέναντι στους «απεργοσπάστες Αλβανούς» ή των ναυτεργατικών ενώσεων απέναντι στους μετανάστες συναδέλφους τους που «τους έπαιρναν τις δουλειές». Τη δεκαετία του ’90 το συνδικάτο οικοδόμων είχε κάνει πορεία στην Αθήνα, κρατώντας πανό που έλεγε: «Έξω οι Ασιάτες από τα έργα»!

Το πρόβλημα σε σχέση με το «μεταναστευτικό» είναι ο ρατσισμός, όχι η μετανάστευση. Ο ρατσισμός του συστήματος υποχωρεί, όταν υπάρχουν συλλογικοί αγώνες, ενώ ενισχύεται, όταν οι εργαζόμενοι ψάχνουν για ατομικές λύσεις. Δεν είναι τυχαίο πως σε όλη τη διάρκεια του κινήματος των «πλατειών» και των εργατικών αντιστάσεων η ρατσιστική προπαγάνδα των ΜΜΕ έχει υποχωρήσει. Ο κόσμος, που αγωνίζεται σε μεγάλους αριθμούς, θεωρεί εχθρό την κυβέρνηση και τα μνημόνια, όχι τους μετανάστες.

Στο Σύνταγμα, παρόλο που κυματίζουν αρκετές ελληνικές σημαίες, πολλοί μετανάστες και πρόσφυγες συμμετέχουν στο κίνημα και οι νεοναζί δεν τολμούν να εμφανιστούν οργανωμένα. Το ΛΑΟΣ λύσσαξε με την παρουσία του «Κυριακάτικου Σχολείου Μεταναστών» στην πλατεία και ζήτησε στη βουλή από τον Παπουτσή να το εκδιώξει. Δυστυχώς γι’ αυτούς, η Λαϊκή Συνέλευση υιοθέτησε αντιρατσιστικά ψηφίσματα που προτάθηκαν από το ΚΣΜ, αποδέχτηκε τους μετανάστες και τους πρόσφυγες στην πλατεία και αποκήρυξε τους ρατσιστές και τους φασίστες.

Όλα αυτά έγιναν με συστηματική αντιρατσιστική παρέμβαση και δράση που οργανώθηκε από την Κίνηση «Απελάστε το Ρατσισμό» και άλλες δυνάμεις που θεωρούν τη μάχη ενάντια στην κυβέρνηση και τα μνημόνια κοινή υπόθεση ντόπιων και μεταναστών και τον αντιρατσισμό ζήτημα πρώτου μεγέθους. Αυτή η μάχη θα είχε ακόμα καλύτερα αποτελέσματα, αν δινόταν συντονισμένα από περισσότερες δυνάμεις της Αριστεράς, όχι μόνο στο Σύνταγμα, αλλά παντού.

Θα «πλημμυρίσουμε»;

Η μετανάστευση δεν είναι προοδευτική ή αντιδραστική. Είναι αποτέλεσμα της ανισόμερης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Μέχρι να ανατραπεί ο καπιταλισμός και να αντικατασταθεί από ένα σύστημα συνεργασίας των εργατών του κόσμου, θα υπάρχουν μετακινήσεις από ανάγκη και όχι από επιλογή. Πολλοί εργάτες θα φεύγουν από όπου υπάρχει φτώχεια, πόλεμος και χούντες και θα ταξιδεύουν ακολουθώντας το κεφάλαιο, εκεί που υπάρχουν δουλειές. Η αναζήτηση εργασίας ήταν η βασική αιτία εσωτερικής μετανάστευσης που οδήγησε σε ερήμωση της υπαίθρου και πολλαπλασιασμό του πληθυσμού της Αθήνας στην Ελλάδα του ’50.

Τότε δεν βούλιαξε η Αθήνα. Δεν «πλημμυρίσαμε» με το μαζικό κύμα Αλβανών μεταναστών της δεκαετίας του ’90, παρόλη την κινδυνολογία. Όταν χώρες της πρώην ανατολικής Ευρώπης, όπως η Ρουμανία και η Βουλγαρία, εντάχθηκαν στην ΕΕ και οι εργάτες από αυτές τις χώρες εξασφάλισαν ελευθερία μετακίνησης στην ΕΕ ως «κοινοτικοί», πάλι δεν «πλημμυρίσαμε».[5]

Σήμερα έρχονται στην Ευρώπη αρκετοί Αφρικανοί και Ασιάτες μετανάστες. Λόγω οικονομικής κρίσης είναι λιγότεροι από ότι πριν 5 χρόνια, καθώς η ανεργία τους πλήττει περισσότερο από τους ντόπιους εργαζόμενους.[6] Όμως εξακολουθούν να ταξιδεύουν προς τη Δύση, καθώς συνεχίζουν να υπάρχουν προορισμοί που εξασφαλίζουν δουλειά στην ξενιτιά για τους ίδιους και ψωμί για την οικογένεια στην πατρίδα. Ο λόγος που δεν θα «πλημμυρίσουμε» και πάλι είναι απλός: Κανένας δεν παραμένει άνεργος και εξαθλιωμένος σε τόπους όπου δεν μπορεί να βρει δουλειά. Αρκεί να μη στοιβάζονται οι άνθρωποι σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και κρατητήρια, να μην εμποδίζονται να μετακινηθούν σε άλλους προορισμούς. Αυτή είναι η μόνη αιτία για να πλημμυρίσουμε πραγματικά.

Η Ελλάδα του μεσοπρόθεσμου και του 20% ανεργίας δεν αποτελεί όνειρο ζωής κανενός νεοεισερχόμενου μετανάστη, εκτός όσων οι οικογένειες και οι γνωστοί βρίσκονται ήδη εδώ. Γι’ αυτό η πλειοψηφία των μεταναστών, που έρχονται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, έχει ήδη αναχωρήσει για άλλους προορισμούς. Το ίδιο θα κάνουν δεκάδες χιλιάδες άλλοι μετανάστες, όταν εξασφαλίσουν τα χρήματα για το παράνομο ταξίδι. Αν υπήρχε ελευθερία μετακίνησης στα εξωτερικά και τα εσωτερικά σύνορα της Ευρώπης (αντί για FRONTEX, στρατόπεδα, φράχτες και συμφωνίες όπως η «Δουβλίνο ΙΙ»), οι άνθρωποι δεν θα πέθαιναν στα σαπιοκάραβα και τα φορτηγά, δεν  θα πλήρωναν περιουσίες στα κυκλώματα διακίνησης. Δεν θα στοιβάζονταν σε τρώγλες και καταυλισμούς στο κέντρο της Αθήνας, την Ιταλική Λαμπεντούζα, τη Μάγχη, την Πάτρα και την Ηγουμενίτσα, μέχρι να βρουν τρόπο και χρήματα να φύγουν.

Επίσης, αν όλοι οι μετανάστες, που ζουν εδώ, είχαν χαρτιά και οι πρόσφυγες άσυλο, κανένα αφεντικό δεν θα μπορούσε να καλέσει την αστυνομία να τους συλλάβει, αντί ο ίδιος να τους πληρώσει τα δεδουλευμένα. Τα ασφαλιστικά ταμεία θα είχαν περισσότερα έσοδα και μικρότερες μαύρες τρύπες. Τα παράνομα κυκλώματα μικρότερους τζίρους και λιγότερα υποψήφια θύματα. Τα συνδικάτα περισσότερους συνδικαλισμένους εργάτες. Το κίνημα αντίστασης περισσότερους μετανάστες αγωνιστές. Οι Χρυσαυγίτες λιγότερα θύματα, η ακροδεξιά μικρότερο ακροατήριο και η ΕΛ.ΑΣ. λιγότερους συλληφθέντες. Οι ντόπιοι εργαζόμενοι και οι μετανάστες με χαρτιά που απασχολούνται σε παρεμφερείς δουλειές με τους μετανάστες χωρίς χαρτιά, θα είχαν ψηλότερα μεροκάματα και μικρότερη πίεση από τα αφεντικά τους.

Για όλους αυτούς τους λόγους αξίζει τον κόπο να αγωνιστούμε για ανοιχτά σύνορα στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Για χαρτιά και ίσα δικαιώματα όπου οι ίδιοι επιλέγουν να ζήσουν. Για ξενώνες αστέγων, αντί για στρατόπεδα συγκέντρωσης, φράχτες και απελάσεις.

Θα υπερασπιστούμε τα ταξικά μας αδέλφια ό,τι χρώμα δέρματος και αν έχουν, ό,τι ρούχα κι αν φοράνε, όποια γλώσσα κι αν μιλάνε, σε όποια θρησκεία και αν πιστεύουν. Όσο κι αν κατηγορούνται από το σύστημα για την εγκληματικότητα και την ανεργία που παράγει η κρίση. Αν χρειαστεί, θα βρεθούμε σε αντιπαράθεση με τμήματα της Αριστεράς που υποκύπτουν στην αντιμεταναστευτική προπαγάνδα. Πιστεύουμε όμως πως κάποια στιγμή θα κάνουν κι αυτοί οι σύντροφοι τα δειλά βήματα που έκανε το ΚΚΕ πριν από αρκετά χρόνια, αναγκασμένο από την εργατική του βάση και τη συνδικαλιστική του δράση.

Βιβλιογραφία
 

1. Στατιστικά στοιχεία ΕΛ.ΑΣ. http://www.hellenicpolice.gr/index.php?option=ozo_content&perform=view&…
2. Έρευνα του εγκληματολόγου Β. Καρύδη, που παρουσιάζεται σε συνέντευξή του στο kathimerini.gr (17-2-2009). http://portal.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathextra_1_17/02/2009_2…
3. Ηνωμένα Έθνη http://www.un.org/en/index.shtml
4. Άρθρο στην ιστοσελίδα http://gatouleas.wordpress.com/ ( 30/4/2011).
5. Άρθρο στο περιοδικό «Διεθνιστική Αριστερά», Νο 17, του Μήτσου Γκορίτσα (Ιούλιος 2009).
http://www.dea.org.gr/index.php?option=com_content&task=view&id=2139&It…
6. Έκθεση 2010 του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης http://publications.iom.int/bookstore/index.php?main_page=product_info&…