Πριν λίγο καιρό, ο Συνασπισμός της Συριακής Αντιπολίτευσης, υπό την πίεση των διεθνών «Φίλων της Συρίας», προχώρησε σε εκλογή «μεταβατικής κυβέρνησης».
Φωτογραφία
Ημερ.Δημοσίευσης
Η διαδικασία «εκλογής» προκάλεσε θύελλα στον ίδιο τον Συνασπισμό με παραιτήσεις πολλών μελών του (και του προέδρου του), αλλά και εντάσεις στους διεθνείς συμμάχους του (με τη Σαουδική Αραβία να καταγγέλλει το Κατάρ ότι έσπασε τη συμφωνία και επέβαλε παρασκηνιακά τον δικό του εκλεκτό). Η νέα «κυβέρνηση» δεν αναγνωρίστηκε ούτε από τους αντάρτες του FSA.
Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου για τους ιμπεριαλιστές και στο έδαφος της Συρίας, με επιπρόσθετη απειλή το «Μέτωπο Αλ Νούσρα». Είναι το ισλαμικό αντάρτικο που, παρά το μικρό του μέγεθος, έχει βαρύ οπλισμό και μαχητές με στρατιωτική εμπειρία από Γάζα, Λιβύη και Ιράκ. Το Αλ Νούσρα πλέον ελέγχει τα Υψίπεδα του Γκολάν (στα σύνορα Συρίας-Ισραήλ), ενώ πρόσφατα αντάρτες απήγαγαν στρατιώτες του ΟΗΕ και κυκλοφόρησαν βίντεο, με το οποίο καλούν τον Άσαντ «να αποδείξει ότι είναι με τους Σύριους, να επιτεθεί στο Ισραήλ». Στη Δύση και κυρίως στο Τελ Αβίβ έχει σημάνει κόκκινος συναγερμός.
Το Κατάρ και η Τουρκία (εκτός αν αλλάξει τη στάση της μετά την επαναπροσέγγιση με το Ισραήλ) επιμένουν στη στήριξη των ισλαμιστών ανταρτών με στόχο τη στρατιωτική ανατροπή του Άσαντ. Όμως πλέον και η Σαουδική Αραβία μετατοπίζεται προς την «πολιτική λύση» (διάλογος της αντιπολίτευσης με τον Άσαντ), στην οποία επιμένουν οι ΗΠΑ.
Η Ουάσινγκτον ζει για άλλη μια φορά τον εφιάλτη του Αφγανιστάν και της Λιβύης. Αφού έκανε τα «στραβά μάτια» στη ροή όπλων από το Κατάρ προς τους ισλαμιστές, σήμερα σπεύδει να τους τοποθετήσει στη λίστα των διεθνών τρομοκρατικών οργανώσεων και να κάνει σχέδια για χειρουργικά χτυπήματα από αέρος ενάντια στους διοικητές τους. Οι όποιες σκέψεις μπορεί να υπήρχαν για εξοπλισμό στους αντάρτες, τώρα απομακρύνονται περισσότερο.
Μια τρίτη προσέγγιση εμφανίστηκε από τους Κάμερον-Ολάντ, που πιέζουν την ΕΕ να ακυρώσει το εμπάργκο όπλων, για να εξοπλίσουν άλλες μερίδες ανταρτών, ως αντίπαλο δέος στους ισλαμιστές. Ωστόσο και οι ίδιοι δηλώνουν αβέβαιοι για το πώς «θα φτάσουν τα όπλα στα σωστά χέρια».
Αυτά τα αδιέξοδα (μαζί με τις διαθέσεις των Σύριων) λειτουργούν «παραλυτικά» στις προσπάθειες να ελεγχθεί η εξέγερση, αλλά δεν αποκλείεται να καταλήξουν σε ξένη επέμβαση. Οι «διεθνείς ανησυχίες» για το πού θα καταλήξουν τα χημικά όπλα του Άσαντ, για την απειλή να εξαπλωθεί η κρίση, η διαπίστωση ότι κανείς δεν μπορεί να κερδίσει τον πόλεμο, πιέζουν προς την «πολιτική λύση». Αλλά καθώς αυτή συναντά αντίσταση και από τις δυο πλευρές, μπορεί να οδηγήσουν στην εμφάνιση κυανόκρανων του ΟΗΕ σε συριακό έδαφος. Το πώς θα τους «υποδεχτούν» οι Σύριοι είναι μια άλλη υπόθεση…