Η Ευρώπη στη δίνη της κρίσης της

Τ ο 2019 θα είναι ένα «μεγάλο έτος» για την Ευρώπη, καθώς το πολιτικό ημερολόγιο της επόμενης χρονιάς έχει ξεκινήσει ήδη. Με μπόλικη αυθαιρεσία, αλλά χωρίς να υπερβάλλουμε, θα μπορούσαμε να προσδιορίσουμε ως κανονική πολιτική «πρωτοχρονιά» της επόμενης χρονιάς τη 15η Οκτωβρίου που μας πέρασε. Όχι μόνο επειδή ήταν η ημερομηνία κατάθεσης και ελέγχου των προϋπολογισμών των κρατών-μελών στην Κομισιόν, αλλά και επειδή η ημερομηνία αυτή βρέθηκε στο μέσο μιας εβδομάδας, έντονων, πολιτικών και οικονομικών ζυμώσεων και ανακατατάξεων, με διαβαθμίσεις, και στις τέσσερις μεγάλες χώρες και οικονομίες της ΕΕ –τη Γερμανία, τη Γαλλία, τη Βρετανία και την Ιταλία.
Η τελευταία προσφέρει το περισσότερο «θέαμα», καθώς ο προϋπολογισμός, από τους λεονταρισμούς για το έλλειμμα και την υποτιθέμενη «σύγκρουση» Ρώμης-Βρυξελλών, έγινε πια ζήτημα εσωτερικής συνοχής της κυβέρνησης για το θέμα της φορολογικής αμνηστίας και του τραπεζικού επαναπατρισμού μαύρου χρήματος. Την περασμένη Πέμπτη μάλιστα, συνέβη το πρωτοφανές να δηλώνει ο αρμόδιος υπουργός Οικονομικών Τζοβάνι Τρία πως η όποια ανταλλαγή επιστολών και ο διάλογος που έχει ανοίξει, είναι σε ό,τι αφορά τη διαδικασία που ακολουθείται, εντελώς «προσωπικός».
Ο υπουργός Οικονομικών που έχει σηκώσει το βάρος της διαπραγμάτευσης με τις Βρυξέλλες και του έχει ανατεθεί εκατέρωθεν ο ρόλος του «γεφυροποιού» προκειμένου ο προϋπολογισμός να έρθει στα ευρωπαϊκά και προσυμφωνημένα «ίσα» του και για το έλλειμμα του 2019 (αυτή είναι η μόνη δημοσιονομική εκκρεμότητα σε σχέση με τις άλλες προβλέψεις που διορθώθηκαν επί το ευρωπαϊκότερον, το υφεσιακότερον και το οικοαξιολογότερον νωρίτερα) φαίνεται πως έχει αυτονομηθεί πλήρως σε σχέση με την υπόλοιπη κυβέρνηση και την τριανδρία Κόντε-Σαλβίνι-Ντι Μάιο που κατά τα άλλα συνεχίζουν να ξιφουλκούν εναντίον της Κομισιόν, του Γιούνκερ, της ΕΕ, του ροζ μονόκερου, ανάλογα με την ένταση της ψευδοπολεμικής ρητορικής, που χρησιμοποιεί ο καθένας.
Από ευρωπαϊκό πρόβλημα, ο ιταλικός προϋπολογισμός έγινε... εμφύλιο ζήτημα 
Και εκεί που όλοι είχαν στραμμένο το βλέμμα τους στο «ντέρμπι ντ’ Ιτάλια» ανάμεσα στις Βρυξέλλες και τη Ρώμη, προέκυψε εμφύλιο «ντέρμπι ντε λα Καπιτάλε» στην κυβέρνηση της Ρώμης! Ξαφνικά(;) τα Πέντε Αστέρια διαπίστωσαν πως οι φορολογικές διατάξεις για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων περιέχουν «σκοτεινές και διφορούμενες» ρυθμίσεις, (αντι)κανονική φορολογική αμνηστία για το παρελθόν και ακόμη πιο (αντι)κανονική φορολογική ασυλία για το μέλλον, σε όποιον φοροφυγά πρώτα έβγαλε ή θα βγάλει τα κεφάλαιά του από την Ιταλία και έπειτα θα ευαρεστηθεί, θα επαναφέρει και θα ξεπλύνει τα λεφτά του στο τραπεζικό σύστημα της γείτονος. Το πράγμα βρωμάει –Καμόρα και Κόζα Νόστρα. Ο λαλίστατος Σαλβίνι «μάλωσε» τους πενταστεράτους συγκυβερνήτες του, υποστηρίζοντας ότι «τα ’χαμε συμφωνήσει» και πως «δεν θα πέσει η κυβέρνηση για τέτοιο πράγμα». Όπα! Για τέτοιο πράγμα. Για... άλλο πράγμα, θα πέσει; Ότι ο κυβερνητικός συνασπισμός Λέγκας και Πέντε Αστέρων δεν διανύει τις καλύτερες μέρες του είναι κοινό μυστικό και η πραγματική αιτία έχει ονοματεπώνυμο: Στιβ Μπάνον και οι ενέργειές του να υπάρξει στην Ιταλία συμμαχία της Λέγκας και των μουσολινικών Φρατέλι ντι Ιτάλια ενόψει των ευρωεκλογών και της πανευρωπαϊκής κινητοποίησης της Ακροδεξιάς κάτω από τη σημαία του μπανονικού Movement.  
Τα Πέντε Αστέρια όμως καίγονται και για έναν άλλο λόγο σε σχέση με τις επίμαχες διατάξεις. Συναρμόδιο υπουργείο για τα «πιστοποιητικά» φορολογικής ασυλίας είναι το Δικαιοσύνης που έχει στα χέρια του ένα από τα μεγάλα τους «αστέρια», ο 42χρονος δικηγόρος Αλφόνσο Μποναφέντε. Ας θυμηθούμε ότι αυτό το υπουργείο κατέληξε στους «εναντίον της διαφθοράς» πεντάστερους, ενώ βρίσκονται σε εξέλιξη οι έρευνες για τη διαφθορά και σε δήμους που ήλεγχαν ή ελέγχουν. Oι πεντάστεροι επιδιώκουν να απομακρύνουν το πικρό ποτήρι του ξεμασκαρέματος της «αντισυστημικότητάς» τους και στο πεδίο της καταπολέμησης της διαφθοράς. 
Οι αντι-Brexit Εργατικοί στο πάλαι ποτέ καταραμένο και «ηλίθιο» πεζοδρόμιο 
Το περασμένο Σάββατο στο Λονδίνο, το αντιBrexit διακομματικό μέτωπο (μειοψηφία Τόριδων, μπλερικοί Εργατικοί, Πράσινοι κτλ) εγκαινίασε μια εβδομάδα κινητοποιήσεων, διαδηλώσεων και εκδηλώσεων ενάντια στο Brexit «όπως και αν το σχεδιάζει η κυβέρνηση Μέι» και υπέρ ενός νέου δημοψηφίσματος για τους όρους της εξόδου, που οι διοργανωτές ούτως ή άλλως θεωρούν απευκταία εξέλιξη, που πρέπει να ανατραπεί. Αν και τον τόνο στην οργάνωση έδωσαν οι Εργατικοί της μπλερικής πτέρυγας, που μόλις πριν από μερικά χρόνια καυτηρίαζαν αντίστοιχες τέτοιες κινητοποιήσεις εναντίον του πολέμου στο Ιράκ ως το «καταραμένο» και «ηλίθιο πεζοδρόμιο», ο άνθρωπος που σηκώνει το βάρος της επικοινωνιακής μάχης είναι ο Εργατικός, «μη-μπλερικός» δήμαρχος του Λονδίνου, Σαντίκ Καν. 
Με την κυβέρνηση Μέι να παραπαίει ανάμεσα στις Συμπληγάδες της πιεστικής βρετανικής κεφαλαιοκρατίας και της τιμωρητικής, ευρωενωσιακής γραφειοκρατίας, τον Τζέρεμι Κόρμπιν εν αναμονή πρωθυπουργό προς ευνουχισμό, ο Καν έχει ανοίξει τη δική του περπατησιά, θέλοντας να πλασαριστεί ως η τρίτη, ψύχραιμη, νεανική και λογική «λύση». Είναι χαρακτηριστικό ότι στην πορεία, που αποτιμήθηκε με μπόλικη δόση υπερβολής στο μισό εκατομμύριο συγκεντρωμένους, και στο βάθρο των ομιλητών, ο πακιστανικής καταγωγής δήμαρχος του Λονδίνου περιστοιχιζόταν από πολύ νέους ανθρώπους, 20-25 ετών, που συνθηματολογούσαν υπέρ ενός νέου δημοψηφίσματος. 
Μέχρι τις 29 Μαρτίου, ημέρα της αναχώρησης από την ΕΕ, η βρετανική πολιτική ζωή θα δώσει περισσότερη συμπυκνωμένη ιστορία από όση μπορεί να αντέξει όχι μόνο η τωρινή κυβέρνηση, αλλά το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του, με διχοτομημένους κάθετα τους Συντηρητικούς και τους Εργατικούς, με ρεβανσιστικές τάσεις στο εσωτερικό των κομμάτων τους (μπλερικοί εναντίον κορμπινικών, Τζόνσον εναντίον Μέι). 
Η Βιέννη θα είναι η... επόμενη πρωτεύουσα της Γερμανίας; 
Η νάρκη των βαυαρικών εκλογών, την οποία πάτησαν οι Χριστιανοκοινωνιστές σύμμαχοι της Άνγκελα Μέρκελ, τραυμάτισε σοβαρά τον κυβερνητικό συνασπισμό στο Βερολίνο. Τα αποτελέσματα των πανγερμανικών δημοσκοπήσεων την επαύριο της πύρρειου νίκης αποτυπώνουν ένα ανατριχιαστικά νέο πολιτικό σκηνικό. Οι Πράσινοι πλασάρονται πια ως η δεύτερη, πανγερμανική δύναμη, κανιβαλίζοντας τους σε «ΠΑΣΟΚοεξαφάνιση» Σοσιαλδημοκράτες, ενώ η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία σταθεροποιείται στην τρίτη θέση, στο μαλακό υπογάστριο των Χριστιανοδημοκρατών από τους οποίους αποσπά τη συντριπτική πλειονότητα των ψηφοφόρων της. 
Η κατάσταση θυμίζει έντονα... Αυστρία, όπου ας θυμηθούμε πως στους πολιτειακούς θεσμούς συγκατοικούν «αρμονικά» ένας πρώην Πράσινος στην προεδρία της δημοκρατίας και οι ομοϊδεάτες της Μέρκελ του Λαϊκού Κόμματος με τους νοσταλγούς του Άνσλους στην κυβέρνηση. Αν και υποτίθεται ότι στη Γερμανία, παραδοσιακά, πολιτικά και... συνταγματικά, υπάρχει διαμορφωμένη «υγειονομική ζώνη» απέναντι στην ακροδεξιά, το γεγονός ότι η ατζέντα και η ρητορική της Εναλλακτικής έχει βρει άθλιους μιμητές ακόμη και μέσα στο Die Linke με τη Σάρα Βάνγκενκνεχτ ή ότι οι Χριστιανοδημοκράτες όχι απλώς απέφυγαν να υποστηρίξουν το προ δύο εβδομάδων ογκώδες και δυναμικό αντιφασιστικό συλλαλητήριο του Βερολίνου, αλλά το αποδοκίμασαν κιόλας ως «επιζήμιο», είναι καταστάσεις ραγδαίας επιδείνωσης του πολιτικού κλίματος προς τα άκρα δεξιά. 
... και η Γαλλία μετεξεταστέα στο Σύμφωνο Σταθερότητας! 
Και ενώ όλα τα τηλεοπτικά και διαδικτυακά μάτια ήταν στραμμένα στο ιταλικό «δράμα», προέκυψε γαλλική «κομεντί» για το χρέος! Η Κομισιόν ζήτησε σε αυστηρούς τόνους «διευκρινίσεις» από την κυβέρνηση Μακρόν, επειδή τα μέτρα που περιλαμβάνονται στον προϋπολογισμό του 2019 για τη μείωση του δημόσιου χρέους της χώρας κρίνονται από τις Βρυξέλλες «ανεπαρκή». Είμαστε μια ωραία, ευρωπαϊκή ατμόσφαιρα, όπως θα έλεγε και ο Ντίνος Ηλιόπουλος, όταν η Κομισιόν φτάνει στο σημείο να τραβάει ήπια το αυτί στον αγαπημένο των τραπεζών Εμανουέλ και τον προϋπολογισμό του. 
Ο ευρωενωσιακός 
καπιταλισμός κακοφόρμισε 
και κυκλοφορούν σκουλήκια 
μεγέθους φιδιού 
Η και, ας το θυμηθούμε τέτοιες ώρες, νομπελίστρια Ειρήνης Ευρωπαϊκή Ένωση, που σκόρπισε τον ταξικό τρόμο εντός της και τον πόλεμο εκτός της, κλυδωνίζεται και αποσυντίθεται. Σαπίζει. Οι... διακηρύξεις για «ανάπτυξη» χέρι-χέρι με την επιμονή στους νεοφιλελεύθερους δημοσιονομικούς ζουρλομανδύες, είτε με... Brexit είτε χωρίς Brexit, είναι συνταγή κοινωνικής καταστροφής χωρίς τέλος. Ήδη οι συστημικά αντισυστημικοί και συστημικά ευθυγραμμισμένοι με τον πολεμικό καπιταλισμό και τη λιτότητα νεοφασίστες κυκλοφορούν σαν σκουλήκια σε μέγεθος φιδιού πάνω στο ευρωενωσιακό καπιταλιστικό πτώμα που κακοφόρμισε και γεννήθηκαν τα –σάρκα από τη σάρκα του–  αντισυστημικά κυβερνητικά σχήματα. Η κατάσταση βαίνει επιδεινούμενη για τους εργάτες, τους μετανάστες, τη νεολαία, τις υποτελείς τάξεις. Αν η πρόωρη πολιτική «πρωτοχρονιά» προμηνύει ένα ταξικά δύσκολο έτος, το θέμα είναι ποιος θα διαμορφώσει την απάντηση μιας πρόωρης «πρωτομαγιάς» για την εργατική τάξη σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.