Η υποκρισία των Παρισίων

«Βολταίροι» οι εταίροι;
Το κάλεσμα «εθνικής ενότητας, υπέρ της ελευθερίας του λόγου και της ειρήνης» του Φρανσουά Ολάντ που πραγματοποιήθηκε στο Παρίσι στις 11/01/2015, μπορεί να συγκέντρωσε περισσότερους από 3,7 εκατ. συμμετέχοντες, αλλά έσφυζε από υποκρισία και αμαυρώθηκε από τη συμμετοχή μερικών από τους βιαιότερους και πιο αιμοσταγείς δολοφόνους του πλανήτη: τους εταίρους του Σαμαρά, τους ηγέτες των «ελεύθερων χωρών». 
Υποκρισία, διότι δεν ήταν η ελευθερία του λόγου, αλλά αυτή του παραλόγου της συντριπτικής στρατιωτικής βίας του ΝΑΤΟ, της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ, του Ισραήλ, της Μ. Βρετανίας και της Ευρώπης συνολικά που ισοπέδωσε το Ιράκ, το Αφγανιστάν και την Παλαιστίνη και άφησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους (όχι δώδεκα!) άστεγους, ανάπηρους, απόκληρους, νεκρούς. Διότι δεν είναι η ειρήνη που αναγκάζει χιλιάδες ανθρώπους να πνίγονται στις ακτές της Μεσογείου κάθε χρόνο (3.500 καταγεγραμμένοι πνιγμοί μόνο το 2014), αλλά ο πόλεμος και οι δικτατορίες που εξυπηρετούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα της παγκόσμιας αστικής ελίτ. Υποκρισία και χλευασμός κατά των καταπιεσμένων, στο όνομα κάποιας «ελευθερίας» με επίπλαστο περιεχόμενο. 
Πιο συγκεκριμένα, η Ισραηλινή επίθεση στην Παλαιστίνη που ευθύνεται για το θάνατο 17 δημοσιογράφων στη Γάζα αλλά και ο βομβαρδισμός των γραφείων του τηλεοπτικού δικτύου Al-Aqsa (όπου εργάζονταν 325 άνθρωποι) δεν έγιναν –ασφαλώς– στο πλαίσιο της ελευθερίας του λόγου και του Τύπου. Ούτε ο Νάφταλι Μπένετ (υπουργός Οικονομικών του Ισραήλ σήμερα), έχοντας δηλώσει «έχω σκοτώσει πολλούς Άραβες στη ζωή μου και δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό», προασπίζει τα ιδανικά της «Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη», που αποτέλεσε το προοίμιο του πρώτου Συντάγματος της Γαλλικής Επανάστασης.     
Πέρα από τον ανένδοτο πόλεμο κατά των Κούρδων, η Τουρκία του Νταβούτογλου έχει μακρά παράδοση στη φυλάκιση δημοσιογράφων και πολιτικών αντιπάλων του καθεστώτος. Για παράδειγμα, σήμερα εκκρεμούν οι δίκες 70 δημοσιογράφων που τόλμησαν να αποκαλύψουν υπόθεση διαφθοράς κυβερνητικών στελεχών. Αντίστοιχες δίκες, φυλακίσεις, ακόμα και εξορίες, έχουν πραγματοποιηθεί και στις χώρες του αραβικού κόσμου (π.χ. Κατάρ, Ιορδανία κ.α.), με αποκορύφωμα την περίπτωση της Αιγύπτου, που ενώ ο Σάμεν Σούκρι (υπουργός Εξωτερικών) συμμετείχε στη διαδήλωση του Παρισιού, η κυβέρνησή του έχει φυλακίσει περισσότερους από 30.000 πολιτικούς κρατούμενους αλλά και μερικούς δημοσιογράφους του Al-Jazeera με την κατηγορία της τρομοκρατίας.
Η γαλλική κυβέρνηση, που αγωνιά για την προστασία της ελευθερίας του λόγου, το 2005 νομοθέτησε για την υποχρεωτική διδασκαλία του «θετικού ρόλου της αποικιοκρατίας» στα γαλλικά σχολεία και χρειάστηκε ένας χρόνος σκληρού αγώνα της Αριστεράς για την απόσυρσή του. Άραγε στο πλαίσιο της ελευθερίας της έκφρασης απαγόρευσε ο Ολάντ τη διαδήλωση αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη το περασμένο καλοκαίρι; Η ελευθερία σάτιρας και κριτικής δεν ισχύει για τους 54 πολίτες που έχουν ήδη συλληφθεί για σχόλια που κρίθηκαν πως «στηρίζουν την τρομοκρατία». 
Και η Ελλάδα, κύριε, δεν είναι; 
Αναμφισβήτητα, ο προεκλογικός αγώνας για τη ΝΔ στην Ελλάδα πήρε νέα (ν)τροπή ύστερα από τις πρόσφατες δηλώσεις του Αντώνη Σαμαρά που συνέδεσε τη βομβιστική επίθεση στο Παρίσι με τη υποτιθέμενη απειλή «της εισβολής των λαθρομεταναστών» στην Ευρώπη κ.λπ. Κι αυτό ενώ φωτογραφιζόταν υπερήφανα πλάι στον φράχτη του Έβρου, γεγονός που οδήγησε τη συντακτική ομάδα της εφημερίδας «L’Express» να δημοσιεύσει κεντρικό άρθρο με τον τίτλο «Είναι δύσκολο να σε στηρίζουν οι μαλάκες». 
Το σίγουρο είναι πως ο ακροδεξιός Σαμαράς και η κυβέρνησή του έχουν δείξει ιδιαίτερη ευαισθησία στο ζήτημα της ελευθερίας του Τύπου και τα δημοκρατικά δικαιώματα. Για παράδειγμα, το καλοκαίρι του 2013 επέβαλε, με αποφασιστικό τρόπο, το μαύρο στην ΕΡΤ, εξαίρει το έργο της αστυνομίας κάθε φορά που ξυλοφορτώνει τους δημοσιογράφους/φωτορεπόρτερ στις διαδηλώσεις και απειλεί με μηνύσεις δημοσιογράφους και εφημερίδες εντός και εκτός συνόρων (π.χ. «Guardian») για συγκεκριμένα δημοσιεύματα καταγγελιών αστυνομικής βίας (π.χ. 15 συλληφθέντες της μοτοπορείας των αντιεξουσιαστών). Επίσης η ποινή που επιβλήθηκε στον «Παστίτσιο» ή οι προπηλακισμοί των ηθοποιών του «Κόρπους Κρίστι» κάθε άλλο παρά αποτελούν δείγματα σεβασμού στην ελευθερία της έκφρασης.
Πίσω από τη γενικολογία και ηθικολογία των καλεσμάτων για την υποτιθέμενη ενότητα της Ευρώπης και τη συσπείρωση σε ανιστόρητες και απολίτικες αναλύσεις, κρύβεται το δηλητήριο του ρατσισμού και της ισλαμοφοβίας, αλλά και το πιο φρικτό πρόσωπο του ιμπεριαλισμού και της πραγματικής τρομοκρατίας. Πίσω από το επικίνδυνο σκηνικό έντασης που στήνεται στο Παρίσι, κρύβεται το πιο επικίνδυνο «παιχνίδι» που θα έχει συνέπειες εφάμιλλες, αν όχι χειρότερες, με αυτές της 11ης Σεπτεμβρίου. 
Και μπροστά από όλα αυτά, οφείλει σήμερα να βγει ξεκάθαρα η πολιτική και κοινωνική Αριστερά.