Λένε ότι... "Η αστυνομία μπορεί να έρθει πιο κοντά στον πολίτη"

Αντίθετα, οι μετανάστες, οι Ρομά και γενικότερα οι «φτωχοδιάβολοι» ανήκουν πάντοτε, για την αστυνομία, στους «τύπους του εγκληματία», μονίμως υποψήφια θύματα συστηματικών ελέγχων και άσκησης βίας και αυθαιρεσίας. 
Γιατί η αστυνομία συνεχώς προστατεύει  την Eldorado Gold στις Σκουριές απέναντι στους διαδηλωτές, ακόμα κι όταν υπάρχουν δικαστικές αποφάσεις εναντίον της εταιρίας; Γιατί είναι αδύνατον να πλησιάσει μια πορεία τις εγκαταστάσεις των ΜΕΓΚΑ, ΣΚΑΪ κλπ. χωρίς να δεχτεί άγρια καταστολή, παρότι τα κανάλια αυτά είναι εντελώς παράνομα;  Γιατί οι αστυνομικοί βιαιοπραγούσαν ανεξέλεγκτα πέρυσι ενάντια στις καθαρίστριες έξω από το υπουργείο Οικονομικών, ακόμη κι όταν αυτές είχαν δικαιωθεί από το δικαστήριο;  Γιατί η αστυνομία είναι μονίμως διακριτική και προστατευτική απέναντι στους πλούσιους και ανελέητη με όσους παλεύουν να επιβιώσουν ή να βρουν το δίκιο τους;  Τελικά, ποιοι είναι οι εγκληματίες για την αστυνομία; 
Η Μάργκαρετ Θάτσερ έδωσε έναν ευφυή ορισμό του εγκληματία που απειλεί την κοινωνία, σύμφωνα φυσικά με τα συμφέροντα των πλουσίων: «Οι βάνδαλοι των απεργιακών φρουρών και οι ληστές των δρόμων, στέλνουν στην κοινωνία το ίδιο μήνυμα: “αυξήσεις ή απεργία”, ”τα λεφτά σου ή τη ζωή σου”…».  Φρόντισε έτσι να επιβεβαιώσει αυτό που έλεγε από το 1847 ο Φ. Ένγκελς: «Η μπουρζουαζία,  βρίσκει και αναπαράγει στο Νόμο και την Τάξη, όπως και στο Θεό,  τον ίδιο της τον εαυτό. Έτσι, τα ρόπαλα της αστυνομίας είναι τα δικά της ρόπαλα». Η νομιμότητα και τάξη που προστατεύει η αστυνομία, είναι μονάχα τα συμφέροντα των καπιταλιστών.  
Η εξυγίανση κι ο εκδημοκρατισμός της αστυνομίας είναι παλιό αίτημα μεγάλου μέρους της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς,  επειδή πιστεύει ότι κατά βάθος οι αστυνομικοί είναι «παιδιά του λαού» και «εργαζόμενοι με στολή». Γι’ αυτό αρκεί μόνο να τους δώσει κάποιος τις σωστές εντολές κι η αστυνομία θα δράσει υπέρ του κοινού συμφέροντος. Ναι, οι αστυνομικοί προέρχονται συνήθως από τα πιο φτωχά στρώματα. Όμως ο κάθε άνθρωπος ορίζεται από τις πράξεις του, όχι από την καταγωγή του. 
Οι εργάτες κι οι εργάτριες είναι όσοι και όσες πουλάνε την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν και έχουν εκτελεστικό ρόλο σε κάθε τομέα παραγωγής. Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί μισθωτοί, αλλά στην παραγωγή παίζουν ρόλο εποπτικό, είναι το αντίστοιχο μεσοστρωμάτων όπως οι εργοδηγοί κι οι επιστάτες, που η καλύτερη κοινωνική θέση τους εξαρτάται από το πόσο καλά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών.    
Όμως ακόμη πιο καθοριστικό στοιχείο είναι πως η εργατική τάξη αποκτάει συνείδηση του εαυτού της, όταν δρα αυτόνομα για τα συμφέροντά της. Οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν τη δύναμή τους όταν οργανώνονται και απεργούν, όταν συγκροτούνται σε συνδικάτα και κόμματα ενάντια στ’ αφεντικά και το κράτος τους. 
Αντίθετα, οι αστυνομικοί βελτιώνουν τη θέση τους, όταν συγκρούονται και καταστέλλουν τους εργατικούς αγώνες. Πάνω σ’ αυτή τη συλλογική εμπειρία η αστυνομία χτίζει μια συνείδηση αντεργατική κι εντελώς αντιδραστική. Γι’ αυτό, οι αστυνομικοί βρίσκονται πάντα στο πλευρό των καπιταλιστών και οι πολιτικοί εκφραστές τους σε συντριπτικά ποσοστά είναι ο Άδωνις και η Χρυσή Αυγή. Για αυτούς τους λόγους, ακόμη και οι «επιθέσεις φιλίας» δεν πιάνει με στην αστυνομία: στα αγροτικά μπλόκα το 1997 οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ πρόσφεραν σε κάθε αστυνομικό λουλούδια κι αυτοί -για ανταπόδοση- τους ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των τρακτέρ. 
Στην Ελλάδα σήμερα, το φόβο του χωροφύλακα πριν από τη μεταπολίτευση διαδέχτηκε η μαζική απέχθεια για τις δυνάμεις καταστολής ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ κ.λπ. Γι’ αυτό είναι αρκετά δύσκολη δουλειά το ρετουσάρισμα της εικόνας της αστυνομίας, όσο και να προσπαθούν φιλότιμα κανάλια, μεγαλόσχημοι και μεγαλοδημοσιογράφοι…
Πάνω σ’ αυτή τη βάση, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την αστυνομία. Χρειαζόμαστε, όμως,  μαζική πάλη και ξεκάθαρες ιδέες.  Είναι απόλυτη ανάγκη επιβίωσης για το κίνημα να απαιτούμε διάλυση όλων των αστυνομικών σωμάτων καταστολής (ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, ΕΚΑΜ, ΟΠΚΕ) και το διώξιμο κάθε αστυνομικής δύναμης από τις πορείες και τις απεργίες. Η επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου, μαζί με αιτήματα τύπου «λεφτά για υγεία, παιδεία, όχι για εξοπλισμούς και αστυνομία» είναι απαραίτητα κέντρα για τους εργαζόμενους και τη νεολαία απέναντι στην οργάνωση-μαντρόσκυλο των καπιταλιστών. 
Καμιά καινούργια κοινωνία αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς δεν πρόκειται να έρθει, αν δεν διαλυθεί η αστυνομία. Και κανένα κοινωνικό κίνημα δεν θα καταφέρει το παραμικρό, αν δεν έχει συνείδηση ποιος είναι φίλος και ποιος είναι εχθρός στο πεζοδρόμιο και σε κάθε μέτωπο αγώνα.