Στη Σκάλα Λακωνίας οι μετανάστες είναι απαραίτητοι. Κάθε χρόνο, ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες, υπάρχει ανάγκη για 2.000-2.500 εργάτες γης, αριθμός που καλύπτεται αποκλειστικά από μετανάστες. Παλαιότερα, οι εργάτες γης προέρχονταν από τη Βουλγαρία, τη Ρουμανία και τη Μολδαβία, αλλά σήμερα προέρχονται κυρίως από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και το Μπαγκλαντές.
Η εργατική δύναμη των μεταναστών είναι απαραίτητη για μια περιοχή της οποίας η οικονομία στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στην αγροτική παραγωγή. Πέρα από αυτό, οι μετανάστες αποτελούν πηγή κέρδους για πολλούς από τους ντόπιους κατοίκους, με τα χρήματα που καταβάλλουν για στέγαση και σίτιση. Οι μετανάστες εργάτες γης, όμως, δεν εισπράττουν καμία ευγνωμοσύνη. Αντίθετα, αντιμετωπίζονται ρατσιστικά από πολλούς κατοίκους. Και μάλιστα στη Σκάλα Λακωνίας η Χρυσή Αυγή πήρε το υψηλότερο ποσοστό της στη Λακωνία – κάπως οξύμωρο για μια πόλη στην οποία το «Έξω οι Ξένοι» θα δημιουργούσε πολλά προβλήματα…
Σύμφωνα με τον Σταύρο Χρυσαδάκο, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ και εκλεγμένο περιφερειακό σύμβουλο Πελοποννήσου, η κατάσταση των μεταναστών εργατών γης παραπέμπει σε καθεστώς δουλεμπορίας. Πληρώνονται ελάχιστα, 13 -14 ευρώ την ημέρα, ενώ οι παραγωγοί δίνουν περίπου 20-24 ευρώ. Η διαφορά πηγαίνει στους διακινητές τους, αφού υπάρχει κύκλωμα διακίνησης μεταναστών που τους φέρνει κατά ομάδες όταν είναι απαραίτητοι. Μένουν σε παραπήγματα και αποθήκες μέσα στους πορτοκαλεώνες, σε κτίρια χωρίς τα στοιχειώδη - νερό, ρεύμα ή τουαλέτα. Μένουν πολλοί μαζί, ώς και 8 άτομα σε μια αποθήκη, και πληρώνουν ενοίκιο με το κεφάλι, συνήθως 50 ευρώ ο καθένας, υπέρογκο ποσό σε σχέση με ό,τι τους παρέχεται.
Μέσα στην πόλη μένουν ελάχιστοι μετανάστες. «Μας νοικιάζουν μόνο αποθήκες και κτίρια μέσα στα χωράφια, δεν μας θέλουν δίπλα τους. Αν κάποιος νοικιάσει σπίτι μέσα στην πόλη σε μετανάστες, οι άλλοι τον βρίζουν, του λένε: Μας έφερες αυτούς τους βρομιάρηδες εδώ», μας είπε ένας μετανάστης που δουλεύει στους πορτοκαλεώνες, ο οποίος θέλει να διατηρήσει την ανωνυμία του - «γιατί θα μου πουν: Εμείς σε ταΐζουμε κι εσύ λες τέτοια πράγματα για μας;».
Εκτός από τις χαμηλές αμοιβές –που πολύ συχνά δεν καταβάλλονται στην ώρα τους ή σε κάποιες περιπτώσεις και καθόλου– και εκτός από τις άθλιες συνθήκες διαμονής, οι εργάτες γης έχουν να αντιμετωπίσουν και την τρομοκρατία από την αστυνομία. «Μας κάνουν ελέγχους στο δρόμο και αν κάποιος δεν έχει χαρτιά, τον δέρνουν. Πολλές φορές μπαίνουν στα σπίτια μας τη νύχτα, μας ξυπνάνε, καταστρέφουν τα πράγματά μας, μας χτυπάνε». Συχνά αυτό γίνεται Παρασκευή, ημέρα πληρωμής, και όσοι βρίσκονται χωρίς χαρτιά στέλνονται στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Κορίνθου.
Κυρίως η αστυνομική αυθαιρεσία ήταν αυτό που οδήγησε τους μετανάστες να κάνουν απεργία –η οποία διήρκεσε μία βδομάδα– και να πραγματοποιήσουν πορεία μέσα στην πόλη στις 4/7, με συμμετοχή και κάποιων Ελλήνων αλληλέγγυων. Η πορεία των μεταναστών προκάλεσε την οργή του δημάρχου -γιατί όπως είπε δεν είχε ενημερωθεί-, ο οποίος οργάνωσε αντιδιαδήλωση.
Υπήρξε όμως κάποια αλλαγή στην κατάσταση των μεταναστών; «Από τότε που έγινε η απεργία δεν μας έχουν ξαναενοχλήσει οι αστυνομικοί. Δεν ξέρω αν θα μείνει έτσι, θα δούμε», μας είπε απεργός μετανάστης. Έχουν γίνει και επώνυμες καταγγελίες από μετανάστες σε βάρος συγκεκριμένων αστυνομικών και, σύμφωνα με έγκυρες πληροφορίες, διεξάγεται εσωτερική έρευνα. Όχι ότι έχουμε αυταπάτες για τις ΕΔΕ, αλλά είναι σίγουρα θετικό να «ενοχλούνται» αστυνομικοί που θεωρούν ότι μπορούν να συμπεριφερθούν με όποιον τρόπο θέλουν στους μετανάστες.
Μπορεί να έληξε η απεργία, αλλά έγιναν σημαντικά βήματα. Οι μετανάστες εργάτες γης έχουν εκλέξει κάποιους εργάτες που τους εκπροσωπούν και κάνουν γενικές συνελεύσεις κάθε λίγες μέρες. Έτσι, εκείνοι που πριν δεν είχαν φωνή, έχουν τώρα κάποιες δυνατότητες να οργανωθούν και να αντιμετωπίζουν από κοινού τα προβλήματά τους. Είναι μια ακόμα απόδειξη ότι τα συνδικάτα πρέπει να καταβάλλουν προσπάθειες ώστε να γίνονται μέλη τους οι μετανάστες, και αυτός είναι ο μόνος τρόπος «της γης οι κολασμένοι» να διεκδικούν με επιτυχία τα δικαιώματά τους. Γιατί οι συνθήκες δουλείας στην εργασία δεν μπορεί και δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές από κανέναν εργαζόμενο. Αλλιώς, αν δεν κάνουμε πράξη το «ίσα δικαιώματα για όλους τους εργάτες», σε λίγο θα είμαστε εμείς στη θέση τους…