«Ν α τελειώνουμε με το '68» είναι μια φράση που επαναλαμβάνει συχνά ο Σαρκοζί. Πρόκειται για ευσεβή πόθο. 40 χρόνια μετά, τα επαναστατικά μηνύματα του Μάη για μια άλλη κοινωνία εξακολουθούν να είναι πηγή έμπνευσης για τις νέες γενιές αγωνιστών. Τα αστικά ΜΜΕ είναι υποχρεωμένα να κάνουν αφιερώματα. Όχι βέβαια για να τιμήσουν το '68, αλλά για να διαστρεβλώσουν τα μηνύματά του. Προσπαθούν να εμφανίσουν τον Μάη σαν μια «νεανική τρέλα», συμπαθητική μεν αλλά «ουτοπική» και χωρίς ιδιαίτερη σχέση με το σήμερα.
Ένα βασικό στοιχείο έμπνευσης από το κίνημα του Μάη, είναι η ριζοσπαστική κριτική σε όλα τα κοινωνικά ζητήματα: από τις κοινωνικές και σεξουαλικές σχέσεις μέχρι την κουλτούρα και το περιβάλλον. Όμως αυτός ο ριζοσπαστισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει χωρίς την προοπτική της συνολικής επαναστατικής αλλαγής. Ήταν η μαζική εισβολή των εργαζομένων στην ιστορία, ήταν οι καταλήψεις των εργοστασίων και η μεγαλύτερη γενική απεργία που έγινε ποτέ, που έδωσαν τη βάση για να στηριχτούν τα επαναστατικά και ριζοσπαστικά οράματα. Ο Μάης απέδειξε ότι η εργατική τάξη έχει τη δύναμη να παραλύσει έναν παντοδύναμο καπιταλισμό, έχει τη δύναμη να ανοίξει με ρεαλιστικό τρόπο το δρόμο για μια άλλη κοινωνία. Το σύνθημα «μια μόνο λύση, επανάσταση», δεν ήταν ένας αστήρικτος ρομαντισμός, αλλά ήταν το αβίαστο συμπέρασμα που έβγαινε από την εικόνα μιας παράλυτης αστικής τάξης και μια εργατικής τάξης που για έναν ολόκληρο μήνα έδειξε την τεράστια δύναμή της. Αυτή ήταν η βάση για να αμφισβητηθούν όλες οι κοινωνικές δομές και οι ιδέες του καπιταλισμού. Αυτή ήταν η διαφορά που ξεχώρισε ιστορικά το Μάη του '68 από όλα τα κινήματα αμφισβήτησης σε άλλες χώρες εκείνη την εποχή.
Το φοιτητικό κίνημα εμφανίστηκε για πρώτη φορά μαζικά σαν ένας παράγοντας που μπορεί να δημιουργήσει πολιτικά γεγονότα με τεράστιο αντίκτυπο. Όμως οι νέοι της Γαλλίας δεν ήταν διαφορετικοί από άλλες χώρες. Το φοιτητικό κίνημα της γειτονικής Γερμανίας ήταν το ίδιο, αν όχι και περισσότερο, μαζικό και ριζοσπαστικό. Η τεράστια δυναμική της εξέγερσης των φοιτητών στη Γαλλία, οφείλεται στο ότι δεν έμειναν απομονωμένοι στα πανεπιστήμια. Οφείλεται στο ότι λειτούργησαν σαν πυροδότης για τον ξεσηκωμό της μόνης δύναμης που μπορεί να παραλύσει τον καπιταλισμό και να αλλάξει την κοινωνία. Το '68 έγινε πράξη το σύνθημα «οι εργάτες να πάρουν τη σημαία του αγώνα από τα αδύναμα χέρια των φοιτητών». Είναι ένα τεράστιο δίδαγμα για τους αγώνες της νεολαίας από τότε μέχρι σήμερα.
Ο Μάης του '68 σηματοδότησε την γέννηση μιας νέας επαναστατικής Αριστεράς που, παρά τις αδυναμίες της, έσπασε την μονοκρατορία των σταλινικών ΚΚ και της σοσιαλδημοκρατίας μέσα στην Αριστερά. Ήταν μια πολιτική δύναμη που δεν έβαζε σαν στόχο την μεταρρύθμιση ή τη διαχείριση του καπιταλισμού αλλά την ανατροπή του. Ήταν μια γενιά που εμπνεύστηκε από την επαναστατική αδιαλλαξία του Τσε Γκεβάρα, μια αριστερά που ξανάπιασε το νήμα με τις επαναστατικές παραδόσεις του Λένιν, του Τρότσκι, της Λούξεμπουργκ...
Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Η σοσιαλδημοκρατία είναι σε βαθιά κρίση ενώ τα απομεινάρια και οι μεταλλάξεις των ΚΚ δεν έχουν πια ούτε τη δύναμη ούτε την αίγλη του παρελθόντος. Οι «αλυσίδες» των ΚΚ που μπορούσαν να εμποδίζουν τους «αριστεριστές» να έρθουν σε επαφή με τους εργάτες έχουν σπάσει από καιρό, κάνοντας εφικτή την κοινή δράση σε πολλές περιπτώσεις. Όμως η διάκριση που ανέδειξε το '68 ανάμεσα στην επαναστατική και στην μεταρρυθμιστική στρατηγική είναι ακόμα πιο επίκαιρη σήμερα. Μια μαζική επαναστατική αριστερά, πιο ώριμη και πιο «σοφή» από ότι την εποχή του '68, είναι απόλυτα αναγκαία για να νικήσουν οι νέοι Μάηδες που θα έρθουν.