Η Κεντρική Πολιτική Επιτροπή του Συνασπισμού ενέκρινε την πρόταση του Αλ. Τσίπρα και ο Συνασπισμός βαδίζει προς έκτακτο συνέδριο. Η απόφαση στηρίχθηκε από ένα μεγάλο τμήμα του Αριστερού Ρεύματος (παρά την αποχή των Π. Λαφαζάνη, Στ. Λεουτσάκου, Σ. Παπαδόγιαννη και Δ. Στρατούλη), από μια μειοψηφία της Ανανεωτικής Πτέρυγας και από το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο και την Αριστερή Ανασύνθεση. Αυτή η πλειοψηφία έδωσε στην «Αυγή» τη δυνατότητα να μιλήσει για «σπάσιμο των τάσεων που ενδεχομένως να οδηγήσει και σε αλλαγές στην εσωκομματική γεωγραφία…».
Ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε ένα συνέδριο που «θα εκλέξει ηγεσία και θα την εμπιστεύεται». Όμως το θέμα της ηγεσίας στα κόμματα της Αριστεράς είναι άμεσα δεμένο με την πολιτική. Και η ηγεσία του ΣΥΝ δεν μπορεί να παρουσιάσει ένα θετικό απολογισμό σε αυτό τον τομέα. Δεν ήταν μόνο η αδυναμία να ελέγξει τα φαινόμενα «παράλυσης» των τελευταίων μηνών. Κυρίως ήταν η αδυναμία να επιλέξει μια σταθερή γραμμή σύγκρουσης με το κυβερνητικό πρόγραμμα και τον «κορσέ» του ευρωπαϊκού Συμφώνου Σταθερότητας, μια γραμμή την οποία θα πρόβαλλε με καθαρό τρόπο και θα την υπεράσπιζε από τις «συναινετικές» προκλήσεις των Ανανεωτών (συνεργασία με ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές, ψήφο στον Παπούλια, δείπνο Κύρκου κ.λπ.). Ταυτόχρονα ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε ένα συνέδριο «επανεκτίμησης» της σχέσης του ΣΥΝ με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάνοντας λόγο για «ανανέωση στρατηγικής για την ενιαία δράση», για «επανεκκίνηση και δημοκρατική εμβάθυνση της πολιτικής συμμαχίας». Αυτές οι αμφίσημες φράσεις θα μπορούσαν να διαβαστούν θετικά, όμως η μεγάλη διστακτικότητα της ηγεσίας του ΣΥΝ απέναντι στην υλοποίηση των αποφάσεων της 3ης Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης (μέλη, δικαιώματα κ.λπ.) πιέζει για ανάγνωση μάλλον στην αντίθετη κατεύθυνση, αυτή της υποβάθμισης του ΣΥΡΙΖΑ και της αναζήτησης άλλων λύσεων τόσο στο κινηματικό πεδίο (Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουμ;) όσο και στις εκλογικές συμμαχίες (Οικολόγοι-Πράσινοι;).
Στη συζήτηση για το Συνέδριο πράγματι οι τάσεις του ΣΥΝ πιέστηκαν. Ο Δ. Παπαδημούλης δεν ακολούθησε τους «μουτζαχεντίν» της Ανανεωτικής Πτέρυγας (Λυκούδη, Σαμπατακάκη, Μαργαρίτη), που με τις απόψεις τους έδωσαν τον τόνο και στην παρέμβαση του Φ. Κουβέλη. Το Αριστερό Ρεύμα εμφανίστηκε διχασμένο. Η αποχή των 4 μελών της Π.Γ. τυπικά διευκόλυνε την υπερψήφιση της πρότασης Τσίπρα, όμως πολιτικά διεύρυνε την απόσταση από την προεδρική πλειοψηφία. Το κείμενο των 4 μιλά για ένα συνέδριο που θα συζητήσει όλες τις επίκαιρες προκλήσεις «για ένα πραγματικά ανατρεπτικό, συλλογικό κόμμα των μελών του… με ισχυρές ταξικές και κοινωνικές αναφορές, προσηλωμένο στη συμπαράταξη όλων των δυνάμεων της Αριστεράς… ανοίγοντας νέους προοδευτικούς και σοσιαλιστικούς δρόμους».
Από τη συζήτηση της ΚΠΕ δεν απουσίαζε το «φάντασμα» του Αλ. Αλαβάνου. Ο Μιχ. Σαμπατακάκης δήλωσε ότι «ο Τσίπρας θέλει συνέδριο για να ενισχύσει τη μικροεξουσία του στον ΣΥΝ, ώστε να αντιμετωπίσει τον Αλαβάνο στον ΣΥΡΙΖΑ», ενώ –σύμφωνα με την «Αυγή»– η Σ. Παπαδόγιαννη ζήτησε «να σταματήσουν οι επιθέσεις στον Αλ. Αλαβάνο για τις πολιτικές θέσεις που εκφράζει».
Η απόφαση για έκτακτο συνέδριο είναι από μια σκοπιά σωστή. Σε κάθε κόμμα που αντιμετωπίζει τα σημερινά προβλήματα του ΣΥΝ, δεν υπάρχει άλλος δρόμος από την προσφυγή στο συνέδριο. Γι’ αυτό και η απόφαση είναι πραγματικά πλειοψηφική στη βάση. Όμως αυτή είναι η μισή αλήθεια. Το πρόβλημα του ΣΥΝ είναι πρόβλημα πολιτικής, πρόβλημα κατεύθυνσης, πρόβλημα ενιαίας αριστερής δράσης. Τα ζητήματα αυτά αναπόφευκτα θα ανοίξουν στη συνεδριακή διαδικασία. Για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ενότητα δράσης της Αριστεράς το ζητούμενο θα είναι να δοθούν απαντήσεις που θα επιβεβαιώνουν μια αριστερή στροφή και μια αριστερή πλειοψηφία.