Στο πιο ευαίσθητο σημείο για την ανασύνταξη του κινήματος μετά από την «ανάπαυλα» των Χριστουγέννων, στις παραμονές του κρίσιμου πανεκπαιδευτικού συλλαλητηρίου της 9/1, κάποιοι αυτόκλητοι «εκδικητές» αποφάσισαν -τάχα- να κλιμακώσουν την πάλη, προχωρώντας σε ένοπλη επίθεση κατά αστυνομικών των ΜΑΤ.
Η επίθεση με Καλάσνικοφ και υποπολυβόλο στη φρουρά του υπουργείου Πολιτισμού τη νύχτα της 5/1 στην Αθήνα, κατέληξε στο σοβαρό τραυματισμό του αστυφύλακα Διαμαντή Ματζούνη που έκτοτε νοσηλεύεται στην εντατική του Ερυθρού Σταυρού. Η αστυνομία -με βάση τα στοιχεία της βαλλιστικής- αποδίδει την επίθεση σε οργάνωση με τον τίτλο «Επαναστατικός Αγώνας».
Πολιτικά πρόκειται κυριολεκτικά για δώρο στον Καραμανλή. Η ενέργεια αυτή ενισχύει το συντηρητικό μέτωπο που απαιτεί το σταμάτημα των κινητοποιήσεων και την επιστροφή στην «ομαλότητα». Δίνει διέξοδο στην αστυνομία, που έβλεπε το κύρος της να έχει κατρακυλήσει στο ναδίρ, μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Δίνει αφορμή στην κυβέρνηση να απειλεί σοβαρά πλέον με σκληρή κατασταλτική πολιτική, όχι τους νυχτερινούς φαντομάδες, αλλά τους πραγματικά επικίνδυνους αντιπάλους της: τις μαζικές κινητοποιήσεις στα σχολεία, τις σχολές, τους χώρους εργασίας και στους δρόμους…
Η τακτική της μειοψηφικής ένοπλης πάλης -αυτό που παλιότερα ονομάστηκε «ατομική τρομοκρατία»- είναι μια τακτική απολύτως αδιέξοδη για όσους την ακολουθούν και επικίνδυνη για το ευρύτερο μαζικό κίνημα. Στο δρόμο αυτό τσακίστηκαν πολύ μαζικότερες και σοβαρότερες οργανώσεις, όπως οι Ερυθρές Ταξιαρχίες, η RAF, η Action Directe. Ταυτόχρονα, η δράση τους έδωσε στις κυβερνήσεις ευκαιρίες για σοβαρά πλήγματα στο πραγματικό κίνημα αντίστασης σε πολλές χώρες, με κορυφαίο παράδειγμα την Ιταλία στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Η ιστορία του κινήματος και της Αριστεράς παγκόσμια έχει δώσει οριστική και πειστική απάντηση σε αυτό το ζήτημα: η τάχα «κλιμάκωση» του αγώνα μέσα από παρεμβάσεις «ειδικών» στα όπλα δεν οδηγεί πουθενά και σχεδόν πάντα έχει αντίστροφα αποτελέσματα.
Στις συγκεκριμένες συνθήκες το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα. Αυτοί που οργάνωσαν την ένοπλη επίθεση στο Μουσείο δεν πρόσφεραν τίποτα στο κίνημα, προσφέρουν όμως πολλά στον Καραμανλή, στο ΛΑΟΣ, στα ΜΜΕ, ακόμα και στα παραληρήματα της Λιάνας Κανέλλη.
Την επαύριο, θα χρειαστεί σοβαρή προσπάθεια απ’ όλους μας για να αντιστραφεί το κλίμα και η ζημιά. Να μην επιτρέψουμε νέα βήματα της κατασταλτικής πολιτικής (όπως οι δεκάδες προσαγωγές και οι βίαιες έφοδοι στα σπίτια). Να μην επιτρέψουμε την υποχώρηση των ταλαντευόμενων δυνάμεων στην Αριστερά και στα συνδικάτα. Να επιμείνουμε στην οργάνωση των μαζικών και αποφασιστικών αγώνων, όπως τα συλλαλητήρια, οι απεργίες και οι καταλήψεις. Να χτίσουμε τη μόνη δύναμη που φοβούνται οι κυβερνήσεις, οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες: Την άμεση δράση του ίδιου του κόσμου, που μπορεί να αλλάζει τις κοινωνικές συνθήκες, χωρίς να χρειάζεται νυχτερινούς «κομάντο» και κουμπούρια…