Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων
Το κύμα αγώνων, που ξέσπασε μετά τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, δίκαια χαρακτηρίστηκε ως νεολαιίστικη, κοινωνική εξέγερση. Χιλιάδες και χιλιάδες νέοι -μαθητές, σπουδαστές, εργαζόμενοι- κατέλαβαν τους δρόμους όλων των σημαντικών πόλεων της χώρας, φωνάζοντας δυνατά ότι «δεν πάει άλλο».
Β άζοντας στόχο των συνθημάτων και της δράσης τους την αστυνομία, έδειξαν την απόφασή τους να συγκρουστούν με την καταπίεση που έχει πάρει διαστάσεις ασφυκτικές. Βάζοντας στόχο των συνθημάτων και της δράσης τους τις τράπεζες -το σύμβολο της καπιταλιστικής απληστίας- έδειξαν την πρόθεσή τους να συγκρουστούν με την εκμετάλλευση, που έχει πάρει διαστάσεις συντριπτικές για το σύνολο των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων.
Το κύμα αυτό άντεξε την πρωτοφανή κατασταλτική αντεπίθεση που
εξαπέλυσε η κυβέρνηση Καραμανλή (με τους τόνους των χημικών, τη χωρίς
όριο βία των ροπαλοφόρων ΜΑΤ, τους πυροβολισμούς ενάντια σε 15χρονα
παιδιά…). Άντεξε επίσης την πρωτοφανή συκοφαντική εκστρατεία που
οργάνωσε η κυβέρνηση, με την αμέριστη στήριξη των ΜΜΕ και τη βοήθεια
-δυστυχώς- των κραυγών του ΚΚΕ και της σιωπής του ΠΑΣΟΚ. Η
ενορχηστρωμένη προπαγάνδα περί «τυφλής βίας» είχε ως στόχο να σκεπάσει
τη δράση του κινήματος και να πιέσει τους νέους σε αναδίπλωση.
Δέκα μέρες μετά, το κίνημα αυτό είναι ακόμα στους δρόμους. Με το
συνδυασμό των διαδηλώσεων και τη δράση στους χώρους (με καταλήψεις στις
σχολές και στα σχολεία) απειλεί να συνεχίσει να πιέζει την κυβέρνηση
Καραμανλή πέρα από τα όρια της αντοχής της.
Η πρωτοφανής ανθεκτικότητα αυτού του κινήματος μπορεί να εξηγηθεί μόνο
στη βάση της αλληλεγγύης που δέχθηκαν οι διαδηλωτές από την πλειοψηφία
της κοινωνίας. Στην έκρηξη οργής, που ακολούθησε τη δολοφονία του
Αλέξη, συνοψίστηκαν όλες οι πιέσεις που ο κόσμος μας δέχεται επί
χρόνια: Η ακρίβεια και η διαρκής «λιτότητα» που έχουν ρημάξει το
εισόδημα των εργαζομένων. Η ελαστικότητα που έχει σαρώσει τις
εργασιακές σχέσεις, γεμίζοντας όλους τους εργατικούς χώρους με
συμβασιούχους, με «μπλοκάκια», με ενοικιασμένους, με «προσωρινούς». Οι
συστηματικές περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες που έχουν οδηγήσει τα
νοσοκομεία, τα σχολεία, τα Ταμεία κ.λπ. στα πρόθυρα της κατάρρευσης. Σε
αυτό το ήδη άγριο τοπίο προστέθηκε ο εφιάλτης της κρίσης. Την ώρα που
οι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους διαθέτουν για τη «σωτηρία» των
τραπεζών το μυθικό ποσό των 28 δισ. ευρώ, μας ζητάνε εμείς να είμαστε
έτοιμοι να δεχθούμε νέες, ακόμα πιο σκληρές, θυσίες, για να σωθεί το
σύστημα από την κρίση που το ίδιο δημιούργησε. Είναι απόλυτα
φυσιολογικό και απόλυτα δικαιολογημένο να αναζητά πλέον ο κόσμος τις
πιο «εκρηκτικές» εξεγερσιακές απαντήσεις που μπορεί να δώσει σε αυτήν
την πρόκληση.
Ταυτόχρονα, στην έκρηξη που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη,
συνοψίστηκαν και όλοι οι -μεγάλοι και μικροί- αγώνες της περασμένης
περιόδου. Το μεγάλο κίνημα ενάντια στην ιδιωτικοποίηση της εκπαίδευσης,
το κίνημα του άρθρου 16. Η μεγάλη απεργία των δασκάλων και το ποτάμι
διαμαρτυρίας για το ασφαλιστικό. Οι εκατοντάδες απεργίες που δεν
μπόρεσαν να νικήσουν ή ακόμα και αυτές που ηττήθηκαν. Οι αγώνες του
κόσμου που κράτησαν ανοιχτό το ζήτημα της αντίστασης και το αίτημα για
ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής, είναι ένας «λογαριασμός» που
σήμερα παρουσιάζεται στον Καραμανλή.
Διεθνής διάσταση
Αυτή η διάσταση είναι διεθνής. Σε όλη την Ευρώπη, μετά από 20 χρόνια
νεοφιλελεύθερης επιθετικότητας του κεφαλαίου και μέσα στη δίνη της
κρίσης, ωριμάζει το ερώτημα: Με τι επιπέδου αγώνες πρέπει να
απαντήσουμε στην κρίση; Γι’ αυτό ο Σαρκοζί, η Μέρκελ, ο Μπερλουσκόνι κι
ο Μπράουν είναι πανικόβλητοι για τις συνέπειες που μπορεί να επιφέρει
το «ελληνικό παράδειγμα». Δεν έχουμε ούτε ίχνος εθνικής αυταρέσκειας.
Πριν λίγα χρόνια, εμπνεόμενοι από την εξέγερση στο Παρίσι, διαδηλώναμε
με το σύνθημα: «Εδώ θα γίνει της Γαλλίας!». Σήμερα, είμαστε ευτυχείς
όχι μόνο για τις πολύτιμες κινητοποιήσεις διεθνούς αλληλεγγύης, αλλά
κυρίως γιατί το κύμα αγώνων που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη,
γίνεται κατανοητό από εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη σαν μια
πρόσκληση για ένα γενικευμένο ξεσηκωμό, για έναν νέο Μάη του ’68, για
να απαντήσουμε στην κρίση. Αυτή την προοπτική οφείλουμε να
επιβεβαιώσουμε.
Μετά από 10 ημέρες στους δρόμους, τα καθήκοντα είναι η πολιτικοποίηση
και το βάθεμα του κινήματος. Στις φωνές που απαιτούν την αποκλιμάκωση,
την εκτόνωση, την υποχώρηση στην «κανονικότητα», πρέπει να αντιτάξουμε
την αντοχή και τη διάρκεια. Το σύνθημα «Κάτω η κυβέρνηση των δολοφόνων»
είναι απολύτως κεντρικό. Η ετοιμόρροπη κυβέρνηση Καραμανλή πρέπει να
ανατραπεί από τα κάτω, από τη δράση του κινήματος και από τα αριστερά.
Αυτό σημαίνει όχι μόνο να φύγει από την εξουσία το εκτεθειμένο πολιτικό
προσωπικό της Ν.Δ., αλλά και να ανατραπεί η πολιτική που υπαγόρευσαν
όλα αυτά τα χρόνια οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες. Η πολιτική που,
όπως έδειξε και η εμπειρία της εποχής Σημίτη, μπορεί να συνεχιστεί από
μια σοσιαλφιλελεύθερη κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Γι’ αυτό δεν έχουμε κανένα λόγο
να περιμένουμε τις εκλογές για να πανηγυρίσουμε τη βέβαιη πια πτώση της
Δεξιάς. Δεν πρέπει να αφήσουμε χρόνο στον Καραμανλή να συνεχίσει την
αντεργατική-αντικοινωνική πολιτική του. Κυρίως, όμως, παλεύοντας τώρα
για την ανατροπή, προσδιορίζουμε τα πολιτικά όρια για την οποιαδήποτε
επόμενη κυβέρνηση, εμποδίζοντας σενάρια ομαλής «δικομματικής» εναλλαγής
(και πολύ περισσότερο τα σενάρια για έναν κυβερνητικού Μεγάλο
Συνασπισμό, ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ) και ανοίγουμε την προοπτική για νίκες και
κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας.
Με αυτή την προοπτική, η δράση στους δρόμους δεν είναι πλέον αρκετή.
Χωρίς να εγκαταλειφθούν οι διαδηλώσεις, η στροφή για δράση στους χώρους
(με καταλήψεις, αποχές, συνελεύσεις) είναι απαραίτητη.
Ταυτόχρονα είναι απαραίτητη η κοινωνική διεύρυνση του κινήματος. Η
Δεξιά δεν μπορεί να αντέξει την πίεση ενός αγωνιστικού μετώπου της
νεολαίας και των εργαζομένων. Αυτή την ώρα το εργατικό κίνημα
αντιμετωπίζει την πρόκληση του προϋπολογισμού. Είναι σαφές ότι τα
συνδικάτα δεν στέκονται ούτε στοιχειωδώς στο ύψος των περιστάσεων. Στη
γενική απεργία της 10 Δεκέμβρη αναδιπλώθηκαν έντρομα, αποσύροντας το
κάλεσμα για απεργιακό συλλαλητήριο στο κέντρο της Αθήνας. Η μεγάλη
συμμετοχή και η αποφασιστικότητα στη διαδήλωση (που, τελικά,
πραγματοποιήθηκε) τους έδωσε την κατάλληλη απάντηση. Σήμερα, λίγες μόνο
μέρες πριν την ψηφοφορία για τον προϋπολογισμό στη βουλή, δεν έχουν
ανακοινώσει καμιά σοβαρή πρόταση κλιμάκωσης. Αυτό το καθήκον πέφτει
στις πλάτες των αγωνιστών της βάσης των σωματείων και της Αριστεράς.
Είναι η ώρα για απεργιακή δράση, για συντονισμό των κλάδων που
παλεύουν, για γενίκευση των αιτημάτων και απαίτηση για νίκες.
Αντιπολίτευση
Σε συνθήκες κρίσης αποδεικνύεται η πραγματική πολιτική όλων των κομμάτων.
Το ΠΑΣΟΚ περιόρισε την παρέμβασή του στην οργάνωση ειρηνικών, σιωπηλών
μικροπορειών με κεριά, δείχνοντας ότι «θρηνεί» για τον Αλέξη. Διαρρέει
σε όλες τις κατευθύνσεις ότι τούτη την κρίσιμη ώρα για τον Καραμανλή,
δεν θέλει να ρίξει λάδι στη φωτιά, ότι θα περιμένει ήρεμα την
κοινοβουλευτική εναλλαγή, ότι επιδιώκει να παραλάβει την κυβερνητική
εξουσία ως ώριμο φρούτο. Δεν είναι απλώς μια ψοφοδεής αντιπολιτευτική
τακτική. Είναι η καλύτερη προειδοποίηση ότι μια κυβέρνηση Παπανδρέου θα
ακολουθήσει την ίδια πολιτική με τον Καραμανλή.
Η αρνητική έκπληξη ήταν το ΚΚΕ. Όχι μόνο δεν συμμετείχε σε καμία
προσπάθεια οργάνωσης και πολιτικοποίησης των διαμαρτυριών, αλλά
ανασύροντας τη γραμμή περί «προβοκατόρων» από τα χρονοντούλαπα του
σταλινισμού, εντάχθηκε στο «συνταγματικό τόξο» των κομμάτων, που
συναινετικά απαίτησαν προτεραιότητα στην τάξη και την ασφάλεια. Για μια
ακόμα φορά αποδείχθηκε ότι ο αριστερός χαρακτήρας δεν κρίνεται στον
«προγραμματικό» βερμπαλισμό, αλλά στη συγκεκριμένη πολιτική στάση στα
ζητήματα που βάζουν οι πραγματικοί αγώνες.
Η ηγεσία του ΣΥΝ άντεξε στην πολιτική πίεση και αρνήθηκε να συναινέσει
στην καταδίκη των αγώνων με πρόσχημα την καταδίκη των «κουκουλοφόρων».
Όχι όμως χωρίς παλινωδίες, όπως αποδείχθηκε στην υπαναχώρηση από το
κάλεσμα για απεργιακό συλλαλητήριο στις 10 Δεκέμβρη. Παρόλα αυτά, ο
ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σαν ένα πολύτιμο, δίκτυο πολιτικής στήριξης του
κινήματος (όπως απέδειξε π.χ. η οργάνωση των κινητοποιήσεων στην
περιφέρεια και στις μικρότερες πόλεις).
Μπαίνουμε σε μια κρίσιμη φάση. Η διεθνής κρίση θα οξύνει τις
αντιπαραθέσεις σε επίπεδο παροξυσμού. Για τους εργαζόμενους και τη
νεολαία το πολιτικό ζητούμενο σε μια τέτοια περίοδο θα είναι μια
πραγματικά ριζοσπαστική Αριστερά. Μια πολιτική δύναμη πρόθυμη και ικανή
να βάλει το ζήτημα της ανατροπής του καπιταλισμού και της διεκδίκησης
της εναλλακτικής λύσης του σοσιαλισμού, συνδέοντας αυτή τη στρατηγική
με τους μαγάλους αγώνες που αναπόφευκτα θα ξεσπάσουν ενάντια στην
πρωτοφανή ένταση της εκμετάλλευσης και της καταπίεσης.
Διεκδικούμε:
• Να απελευθερωθούν όλοι οι συλληφθέντες, να αποσυρθούν όλες οι κατηγορίες εναντίον τους.
• Να αφοπλιστεί η Αστυνομία. Να καταργηθούν τα ΜΑΤ και όλα τα «ειδικά σώματα». Να αποσυρθεί ο τρομονόμος. Να τεθεί εκτός νόμου η χρήση των χημικών ενάντια στους διαδηλωτές.
• Άμεσα μέτρα στήριξης της δημόσιας εκπαίδευσης: διπλασιασμό των δαπανών. Προσλήψεις του αναγκαίου προσωπικού. Κατάργηση της «βάσης 10 και του νόμου Γιαννάκου. Ελεύθερη πρόσβαση όλων σε όλες τις βαθμίδες. Κατάργηση των ΚΕΣ και χτύπημα του ιδιωτικού-κερδοσκοπικού τομέα στην εκπαίδευση.
• Άμεσα μέτρα ενάντια στην «ελαστικότητα»: συμβάσεις αορίστου χρόνου για όλους τους συμβασιούχους, stage, ενοικιασμένους, προσωρινούς… Κατάργηση όλων των αντεργατικών διατάξεων της «φλεξικιούριτι». Μαζικές προσλήψεις στα νοσοκομεία, σχολεία, Ταμεία κ.λπ., με βάση τα αιτήματα των συνδικάτων.
• Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, με βάση τα αιτήματα των συνδικάτων.
Να φύγει, τώρα, η κυβέρνηση Καραμανλή. Δικαιοσύνη και απόδοση ευθυνών για τη δολοφονία του Αλέξη, αλλά και για όλα τα «περιστατικά» αστυνομικής και ρατσιστικής βίας.