Δεν παραχωρούμε – Διεκδικούμε!
Του Θοδωρή Πατσατζή
Ε δώ και λίγες μέρες η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε τον περιβόητο διάλογο για το ασφαλιστικό με δήθεν στόχο τη διάσωση των ασφαλιστικών ταμείων. Στην πραγματικότητα επιτίθεται ολομέτωπα στην κοινωνική ασφάλιση, προσπαθώντας να επιβάλλει το σύστημα τριών πυλώνων. Αυτό το στόχο έρχεται να νομιμοποιήσει ο διάλογός της.
Σύστημα
τριών πυλώνων
Ο υπουργός Εργασίας Α. Λοβέρδος μιλάει ξεκάθαρα για δομικές αλλαγές. Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ) είναι ακόμη πιο ξεκάθαρος στις προτάσεις του. Ζητάει περαιτέρω κεφαλαιοποίηση, «αναλογικότερη» σύνταξη και ατομικούς λογαριασμούς ασφάλισης. Ότι περιλαμβάνει δηλαδή το σύστημα τριών πυλώνων. Την χαμηλότερη εγγυημένη σύνταξη από πλευράς του δημοσίου, μορφές «επαγγελματικής» ασφάλισης που θα λειτουργούν με κεφαλαιοποιητικό τρόπο και τέλος την ιδιωτική ασφάλιση.
Η κατάρρευση των ασφαλιστικών ταμείων είναι ένα μεγάλο παραμύθι. Αν το κράτος και οι εργοδότες πληρώσουν τις εισφορές τους τα ταμεία θα είναι πλεονασματικά. Αν νομιμοποιηθούν οι μετανάστες, καταργηθεί ο μεσαίωνας της ελαστικής εργασίας, αν με λίγα λόγια σταματήσει να «βασιλεύει» η ανασφάλιστη εργασία, τα ταμεία δεν θα έχουν κανένα απολύτως πρόβλημα.
Μας καλούν να πληρώσουμε το μάρμαρο αυτοί που πάνω από πενήντα χρόνια μας κλέβουν. Στην αρχή με την άτοκη δέσμευση των αποθεματικών των ταμείων και πιο πρόσφατα με το τζογάρισμα των αποθεματικών στο χρηματιστήριο και την κομπίνα των «δομημένων» ομολόγων. Πάει πολύ όλοι αυτοί να μας υπόσχονται κατώτατη εγγυημένη σύνταξη στα 500-550 ευρώ. Στο ύψος δηλαδή του ΕΚΑΣ. Το ΠΑΣΟΚ επανέρχεται δυναμικά στην πολιτική της κυβέρνησης Σημίτη, στις ιδέες Γιαννίτση και Σπράου.
Οι βιομήχανοι και οι τραπεζίτες τα θέλουν όλα. Ο στόχος τους είναι η πλήρης ιδιωτικοποίηση της ασφάλισης. Στην ιδιωτική ασφάλιση οι παροχές για κάθε εργαζόμενο προκύπτουν μόνο από τις εισφορές που καταβάλει ο ίδιος. Από αυτό και μόνο γίνεται αντιληπτό ότι όχι μόνο δεν θα χτυπηθεί η εισφοροδιαφυγή, αλλά θα σταματήσουν να καταβάλλουν εισφορές και όσοι εργοδότες ως τώρα πλήρωναν κανονικά, εξοικονομώντας περισσότερα κέρδη σε βάρος μας. Γιατί οι παροχές από την ιδιωτική ασφάλιση είναι μικρότερες και χαμηλότερου κόστους.
Στην κοινωνική ασφάλιση οι παροχές είναι εγγυημένες από το κράτος. Αυτό σημαίνει μια στοιχειώδη διασφάλιση των δικαιωμάτων μας. Τα κράτη δεν κινδυνεύουν με πτώχευση. Στην ιδιωτική ασφάλιση όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Το παράδειγμα του «κανονιού» στον όμιλο ΑΣΠΙΣ πριν τρεις μήνες είναι χαρακτηριστικό. Οι εταιρείες οδηγούνται πολύ εύκολα στην πτώχευση όταν έρθει ο καιρός να αρχίσουν να πληρώνουν τις συντάξεις.
Διαφωτιστικό είναι και το παράδειγμα των ΗΠΑ. Πάνω από 100 εκατομμύρια άνθρωποι ακόμη και μετά την τελευταία μεταρρύθμιση του Ομπάμα, παραμένουν ανασφάλιστοι. Πολλοί από αυτούς χάσανε τις εισφορές τους γιατί οι ασφαλιστικές εταιρείες χρεοκόπησαν. Άλλοι γιατί δεν έχουν να πληρώσουν τα υπέρογκα ασφάλιστρα ή εξαιτίας του ότι οι εταιρείες δεν δέχονται να τους ασφαλίσουν επειδή είναι άνεργοι ή φτωχοί. Στο έλεος των εταιρειών παραμένουν και οι μετανάστες «χωρίς χαρτιά».
Αντίσταση στο δρόμο
Απέναντι στα σχέδια καπιταλιστών και κυβέρνησης η απάντηση δεν μπορεί να έρθει από το τραπέζι του διαλόγου. Χρειάζεται να απαιτήσουμε την άμεση είσπραξη των εισφορών που χρωστάνε οι μεγαλοεργοδότες και το κράτος. Την επιστροφή των κλεμμένων από τα αποθεματικά των ταμείων και την αυστηρή διαχείριση τους και με αυτό τον τρόπο την ουσιαστική καλυτέρευση των υπαρχόντων ασφαλιστικών δικαιωμάτων και προσδοκιών. Την κατάργηση των νόμων Σιούφα – Ρέππα – Πετραλιά, που είναι τα πρώτα βήματα για τη δημιουργία του συστήματος τριών πυλώνων. Τη νομιμοποίηση όλων των μεταναστών και την κατάργηση κάθε μορφής ελαστικής εργασίας.
Με αυτά τα αιτήματα πρέπει να οργανωθεί ο αγώνας ενάντια στην προσπάθεια να περιοριστούν στο ελάχιστο τα ασφαλιστικά μας δικαιώματα. Αυτό το βάρος πέφτει στις πλάτες των αγωνιστών βάσης στα σωματεία και της Αριστεράς. Ως τώρα δυστυχώς η ΓΣΕΕ σέρνεται στο τραπέζι του διαλόγου, δείχνοντας νομιμοφροσύνη στις διαθέσεις του ΣΕΒ και της κυβέρνησης.
Αυτό που φοβούνται είναι η δύναμη του κόσμου όταν κατεβαίνει στους δρόμους και αγωνίζεται. Αυτή ήταν η δύναμη που τσάκισε το ασφαλιστικό του Γιαννίτση, αυτή ήταν η δύναμη που υποχρέωσε την προηγούμενη κυβέρνηση να αλλάξει υπουργό εργασίας και οδήγησε μαζί με άλλους αγώνες στην κατάρρευσή της. Αυτός ο κόσμος αγωνίζεται και τώρα. Οι εργαζόμενοι με stage, οι συμβασιούχοι, οι εργαζόμενοι στους δήμους, οι εργαζόμενοι στα νοσοκομεία, οι εκπαιδευτικοί που αυτό το διάστημα είναι σε κινητοποιήσεις μπορούν να επιβάλλουν με τους αγώνες τους στα μεγάλα συνδικάτα να προκηρύξουν άμεσα Γενική Απεργία.