Φέρτε πίσω τα κλεμμένα!
...στα ταμεία, στο εισόδημα, στις εργασιακές σχέσεις
Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ υποχρεώθηκαν να κηρύξουν 24ωρη πανεργατική απεργία στις 15 Μάη, για την υπεράσπιση της Κοινωνικής Ασφάλισης και των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Κεντρικό σύνθημα της απεργίας είναι το «φέρτε πίσω τα κλεμμένα, να τιμωρηθούν οι ένοχοι».
Τ α δομημένα ομόλογα είναι μόνο το τελευταίο επεισόδιο στη ληστεία των ταμείων. Τα αποθεματικά των ταμείων καταληστεύονται 57 ολόκληρα χρόνια συστηματικά από τις κυβερνήσεις και τους καπιταλιστές. Από το 1950 τα ταμεία κατέθεταν υποχρεωτικά τα αποθεματικά τους στην Τράπεζα της Ελλάδος, ουσιαστικά άτοκα. Αυτή η διαδικασία κράτησε μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ‘80. Όταν τα ταμεία χρειάζονταν χρήματα, υποχρεώνονταν να δανείζονται από τις τράπεζες (φυσικά στο «τρέχον επιτόκιο») δημιουργώντας έτσι μια πλαστή εικόνα «ελλειμμάτων». Από αυτή και μόνο τη διαδικασία υπολογίζεται ότι τα ταμεία έχασαν περίπου 60 δισ. ευρώ. Από τη δεκαετία του ‘90 άρχισε η «αξιοποίηση» μέρους των αποθεματικών στις μετοχές. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θεσμοθέτησε το δήθεν όριο για το 23% των αποθεματικών. Όταν έσκασε η «φούσκα» του Χρηματιστηρίου, τα ταμεία έχασαν, σύμφωνα με όλους τους υπολογισμούς, περίπου 3,46 δισ. ευρώ.
Ληστεία
Βέβαια η ληστεία δεν σταματάει μόνο στα
αποθεματικά. Ανασφάλιστοι είναι περίπου το 20% των εργαζομένων, ενώ
στους μετανάστες το ποσοστό αυτό ανεβαίνει στο 33%. Τεράστιο σκάνδαλο
αποτελεί και η εισφοροκλοπή, γιατί οι καπιταλιστές δεν κλέβουν μόνο τις
εργοδοτικές εισφορές αλλά και τις εργατικές που τις παρακρατούν σε
μηνιαία βάση. Οι κυβερνήσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα αναγγέλλουν
ευνοϊκές για τους κλέφτες ρυθμίσεις, δήθεν εξόφλησης προς τα ταμεία.
Το ασφαλιστικό σύστημα ήταν πράγματι γενναιόδωρο και αναδιανεμητικό,
αλλά προς το κεφάλαιο και την εργοδοσία. Όλες αυτές τις δεκαετίες
εκμεταλλεύτηκαν και έκλεψαν τον ιδρώτα μας και τον μετέτρεψαν σε
επιδοτήσεις και θαλασσοδάνεια στους καπιταλιστές.
Μέσα σ’ αυτό το κλίμα της οργής και της αγανάκτησης των εργαζομένων,
πάγωσαν οι προαναγγελθείσες προθέσεις των καπιταλιστών και της
κυβέρνησης να ξεκινήσουν νέο «διάλογο» για το ασφαλιστικό, με στόχο την
αύξηση των ορίων ηλικίας και τη μείωση των συντάξεων. Μετέθεσαν αυτές
τις προσδοκίες για το μέλλον, για μια καλύτερη συγκυρία γι’ αυτούς,
όταν δεν θα έχουν συλληφθεί με το χέρι μέσα στο βάζο με το μέλι. Η
καθαίρεση του Τσιτουρίδη από τον Καραμανλή δεν εκτόνωσε την κατάσταση.
Η οργή και η αγανάκτηση των εργαζομένων από το ατέλειωτο φαγοπότι των
«γαλάζιων παιδιών», των τραπεζιτών και των χρηματιστών, με κάθε νέα
αποκάλυψη φουντώνει.
Η πανεργατική απεργία στις 15 του Μάη ήταν αποτέλεσμα αυτής της
αγανάκτησης και της πίεσης της βάσης πάνω στην ηγεσία των συνδικάτων
για απάντηση. Αυτή η απεργία μπορεί και πρέπει να είναι η αρχή μιας
εργατικής απάντησης που θα ακυρώσει τα σχέδια κυβέρνησης και
καπιταλιστών.
Οι ηγεσίες των συνδικάτων καθυστέρησαν ανεπίτρεπτα να προκηρύξουν την
απεργία, αλλά ακόμη κι όταν την ανακοίνωσαν, δεν την οργάνωσαν όπως της
αξίζει. Ακόμη δεν έχουν τυπώσει υλικό (προκηρύξεις, αφίσες), δεν έχουν
οργανώσει ενημερώσεις στους χώρους εργασίας και πολύ περισσότερο δεν
συζητάνε ακόμη για την κατάλληλη συνέχεια.
Παρ’ όλα αυτά, η ανησυχία που δημιουργεί στην κυβέρνηση η πανεργατική
απεργία και η πιθανή κλιμάκωσή της, φάνηκε στο ρόλο της ΔΑΚΕ. Με την
ανακοίνωση της απεργίας από τη ΓΣΕΕ, ο Πουπάκης κατήγγειλε την απόφαση,
ανακοίνωσε ότι η ΔΑΚΕ αποχωρεί από το προεδρείο και ότι δεν θα
συμμετέχει στη συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς.
Δυστυχώς και από την πλευρά του ΠΑΜΕ υπάρχει υποτίμηση των δυνατοτήτων
που ανοίγονται για να ανατρέψουμε τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης. Στη
συγκέντρωση της Πρωτομαγιάς, για μία ακόμη φορά διέσπασε τις δυνάμεις
του εργατικού κινήματος: αντί για την ενότητα στη δράση προτίμησε το
μοναχικό δρόμο της κομματικής αξιοποίησης. Δεν τους δίδαξαν τίποτα οι
εμπειρίες της προηγούμενης χρονιάς, οι κινητοποιήσεις δασκάλων και
φοιτητών, που στηριζόντουσαν σε ένα πλατύ φάσμα δυνάμεων.
Όμως για το κίνημα υπάρχουν οι θετικές εμπειρίες. Η νίκη του φοιτητικού
κινήματος είναι ένα πρόσφατο παράδειγμα, ενώ παλιότερα η επιτυχία της
πανεργατικής απεργίας του Απρίλη του 2001 έστειλε το ασφαλιστικό του
Γιαννίτση στα σκουπίδια.
Οι φοιτητές έδωσαν ένα αποφασιστικό και με διάρκεια αγώνα, με
καταλήψεις και βδομαδιάτικες διαδηλώσεις, και ακύρωσαν τη
νεοφιλελεύθερη επίθεση της κυβέρνησης. Αντίστοιχα, η πανεργατική
κινητοποίηση ενάντια στο ασφαλιστικό του Γιαννίτση κέρδισε με την
ενότητα του εργατικού κινήματος και την τρομακτική μαζικότητα της
κινητοποίησης.
Αυτός είναι ο δρόμος που πρέπει και μπορούμε να ακολουθήσουμε. Με
ενότητα και μαζικότητα μπορούμε να ακυρώσουμε τα σχέδιά τους, να τους
κόψουμε το «βήχα». Να απαιτήσουμε να επιστρέψουν όλα τα κλεμμένα για να
έχουμε την περίθαλψη που μας αξίζει και συντάξεις που θα μας επιτρέπουν
να ζούμε με αξιοπρέπεια.
Να απαιτήσουμε από τα συνδικάτα την πανεργατική απεργιακή κλιμάκωση.
Σε κάθε εργασιακό χώρο να προετοιμάσουμε την απεργία με ενημέρωση και
προπαγανδιστικό υλικό. Να σταματήσουν όλα στις 15 Μάη. Όλοι στους
δρόμους για την εργατική αντεπίθεση.
Σωτήρης Μάρταλης,
εκπαιδευτικός