Ασφαλιστικό, ακρίβεια, ιδιωτικοποιήσεις: Ως εδώ!

Ώρα του κινήματος, ώρα της ανατροπής

Οι δύο μέρες του χιονιά ήταν αποκαλυπτικές για τα κατορθώματα της Ν.Δ., για τα «επιτεύγματα» του νεοφιλελευθερισμού.

Τ ο σύστημα συγκοινωνιών της Αθήνας κατέρρευσε, κεντρικοί δρόμοι έκλεισαν, χιλιάδες και χιλιάδες άνθρωποι έμειναν για ώρες χωρίς ηλεκτρικό ρεύμα και τηλέφωνα.

Όμως δεν ναυάγησε στο χιόνι μόνο το «ισχυρό κράτος». Ο ιδιωτικός τομέας δοκιμάστηκε στο κορυφαίο επίπεδό του: η Αττική Οδός, το πανάκριβο «καμάρι» των εργολάβων (που διασχίζει πεδινό έδαφος, λίγα χιλιόμετρα από το κέντρο της Αθήνας…) ήταν για πολλές ώρες βατό…μόνο με αλυσίδες. Όσο για το, επίσης πανάκριβο, «υπερσύγχρονο» αεροδρόμιο Ελ. Βενιζέλος, απλώς… έκλεισε, αφού σε αυτό μπορούσαν να προσγειώνονται μόνον τα Αίρμπας της (κατά τα άλλα «απαξιωμένης» και «κρατικοδίαιτης») Ολυμπιακής. Στο χάος που δημιούργησε μια μικρής διάρκειας κακοκαιρία, αποκαλύφθηκε το πόσο επικίνδυνη για τις ανάγκες των πολλών είναι η οργάνωση της κοινωνίας με κυρίαρχο κριτήριο τη διασφάλιση των κερδών.

Όμως το σύστημα δεν «κατέρρευσε» σε όλα τα επίπεδα: οι τιμές του
πετρελαίου θέρμανσης εκτοξεύτηκαν ακαριαία στα 0,75-0,79 ευρώ ανά λίτρο
(όταν τον περασμένο Σεπτέμβρη η πρόβλεψη για 0,60-0,64 ευρώ φαινόταν
ήδη παράλογα ακριβή…). Αμέσως μετά το χιονιά, οι τιμές των λαχανικών
εκτοξεύτηκαν στα ύψη, με αυξήσεις από 55-100%. Όπως θα έλεγε και ο
Φώληας, ο κόσμος μπορεί να σταματήσει να «επιλέγει» νωπά λαχανικά και
να αρχίσει να «προτιμά» τις κονσέρβες… Και όλα αυτά όταν ακόμα και τα
επίσημα (πειραγμένα) στοιχεία δείχνουν ότι η ακρίβεια είχε ήδη ξεφύγει
από κάθε έλεγχο, με μέσο όρο ανατιμήσεων σε όλα τα είδη άμεσης λαϊκής
κατανάλωσης πάνω από 30% μέσα σε ένα δίμηνο!

Σε αυτές τις συνθήκες η πάλη για ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και
στις συντάξεις γίνεται παράγοντας αποφασιστικής σημασίας για τους
εργαζόμενους και τις λαϊκές τάξεις. Η πρόκληση των εργοδοτών για
«αυξήσεις» της τάξης του 4,5-5% -και μάλιστα για διετείς ή και τριετείς
συμβάσεις!- πρέπει να απαντηθεί άμεσα.

Απεργίες

Με τον τρόπο που έδειξαν οι μεγάλες γενικές απεργίες της 12/12 και
13/2. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ θα πρέπει να πιεστούν αφόρητα για να
αποφασίσουν -επιτέλους!- να κλιμακώσουν ένα γενικευμένο και πανελλαδικό
απεργιακό αγώνα. Και αυτό θα γίνει με τον καλύτερο τρόπο, αν οι ισχυροί
κλάδοι, αν τα μεγάλα συνδικάτα, βγουν μπροστά. Αυτή είναι η αξία της
πρότασης του αγωνιστικού τμήματος των δασκάλων, τόσο για το αίτημα που
προτάσσουν (1.400 ευρώ εισαγωγικό μισθό) όσο και για τον τρόπο
διεκδίκησής του -5ήμερες επαναλαμβανόμενες απεργίες (βλ. σελ. 6-7).

Στη συζήτηση για το ασφαλιστικό, ο Καραμανλής δήλωσε αποφασισμένος να
επιμείνει στις αντιμεταρρυθμίσεις. Βάζει στο στόχαστρο κάθε «θετική»
διάκριση, οργανώνοντας μια γενική ισοπέδωση δικαιωμάτων και προσδοκιών
προς το κατώτατο επίπεδο: απειλεί τις κατακτήσεις των γυναικών, κάθε
δυνατότητα «πρόωρης» συνταξιοδότησης, τα ΒΑΕ, τις ελαφρώς υψηλότερες
συντάξεις των ΔΕΚΟ και των τραπεζών, τους πόρους των Ταμείων των
μηχανικών και των εργαζομένων στον Τύπο (βλ. σελ. 12). Στην
πραγματικότητα η κυβέρνηση απειλεί τη συντριπτική πλειοψηφία των
ασφαλισμένων, δηλώνοντας ότι θεωρεί «ώριμα» μόνο τα ασφαλιστικά
δικαιώματα της επόμενης 5ετίας. Μεταφέρει έτσι τις δρακόντειες
διατάξεις του νόμου Σιούφα (που υποτίθεται ότι θα αφορούσαν μόνο τους
μετά το 1993 ασφαλισμένους) προς το…1978: όσοι εργαζόμενοι δεν
συνταξιοδοτηθούν ως το 2013 πέφτουν στις μυλόπετρες της μείωσης των
συντάξεων και της αύξησης των ορίων ηλικίας, χωρίς εξαιρέσεις, μέχρι τα
65 (ή, ίσως αργότερα, τα 67…). Και αυτή την αντιδραστική πολιτική ο
Καραμανλής είχε το θράσος να την παρουσιάσει ως εκπρόσωπος, τάχα, της
«κοινωνίας» που δεν ανέχεται άλλο τις «αδικίες», τα «προνόμια», τη
«συντήρηση».

Είναι καθαρό πως αυτή η πολιτική πρέπει να ανατραπεί. Οι δυνάμεις που
μπορούν να αναλάβουν αυτό το καθήκον έχουν ήδη παρουσιαστεί στο
προσκήνιο: είναι τα εκατομμύρια των απεργών της 12/12 και 13/2, οι
χιλιάδες νεολαίοι διαδηλωτές, οι μηχανικοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι
και οι δημοσιογράφοι που αγωνίζονται, είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες
«συμβασιούχοι», οι λιμενεργάτες, οι της ΔΕΗ και της Ολυμπιακής που
απειλούνται…

Πολιτική

Όμως, αυτός ο κόσμος για να νικήσει έχει ανάγκη από πολιτική στήριξη
και πολιτική έκφραση. Το ΠΑΣΟΚ, παρά τις ευκαιρίες που «στρώνει» ο
Καραμανλής, συνεχίζει να βυθίζεται στην κρίση. Την ώρα που ο κόσμος
απεργεί και διαδηλώνει, την ώρα που η ζαχοπουλειάδα και τα σκάνδαλα
διαβρώνουν το κύρος που έχει απομείνει στον Καραμανλή, ο Σημίτης
αποφάσισε να μιλήσει και διάλεξε ως στόχο το… Νικολιτσόπουλο και τα
συνδικάτα. Ο Χρυσοχοΐδης -διόλου άσχετος με την επερχόμενη θύελλα της
Ζίμενς- δήλωσε ότι «ο έρωτας της ελληνικής κοινωνίας με το ΠΑΣΟΚ έχει
τελειώσει». Και ο «αναβαπτισμένος» μετά την πρόσφατη νίκη επί του
Βενιζέλου Γ. Παπανδρέου, αγορεύοντας για το ασφαλιστικό, βύθισε την
παράταξή του στην απογοήτευση, επιλέγοντας να… συμφωνήσει με τον
Καραμανλή στην ανάγκη ίδρυσης «ασφαλιστικού κουμπαρά» που για να
βοηθήσει, τάχα, τα αδύναμα Ταμεία θα δημεύει πόρους των, επίσης τάχα,
«ευγενών» Ταμείων. Αυτές οι εικόνες ερμηνεύουν τα ευρήματα των
δημοσκοπήσεων που δείχνουν τον Καραμανλή να κατρακυλά, αλλά και τον Γ.
Παπανδρέου να ακολουθεί τρέχοντας στην κατηφόρα.

Ο νεοφιλελευθερισμός, η πολιτική που υπαγορεύουν οι βιομήχανοι και οι
τραπεζίτες, είναι ολοφάνερα πλέον σε άμεση αντίθεση με τα συμφέροντα
της πλειοψηφίας του κόσμου. Πρέπει να ανατραπεί. Είναι η ώρα του
κινήματος, η ώρα της Αριστεράς.