Οι νόμοι -και ο κόσμος- αλλάζουν με δράση από τα κάτω
Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές αρχίζει στη Βουλή η συζήτηση για το Ασφαλιστικό. Η Ν.Δ. στέλνει το «στρατό» των δημάρχων, των εισαγγελέων, των τηλεαστέρων και των απεργοσπαστών της ΔΑΚΕ, στα καυτά μέτωπα των απεργιών στη ΔΕΗ και στους ΟΤΑ. Ενώ απειλεί με «επίταξη» (δηλαδή με επιστράτευση) τους απεργούς αμέσως μετά την ψήφιση του νόμου Πετραλιά! Την ίδια στιγμή, τα συνδικάτα ολοκληρώνουν τις προετοιμασίες για την κρίσιμη γενική απεργία της 19ης Μαρτίου.
Ό λες οι δυνάμεις που θα κρίνουν τις εξελίξεις έχουν ήδη βγει στο προσκήνιο. Και η έκβαση της μάχης θα έχει μεγάλη σημασία για όλους μας.
Το νομοσχέδιο της Πετραλιά είναι κυριολεκτικά καρμανιόλα. Ισοπεδώνει
όλες τις θετικές κατακτήσεις προς το κατώτατο όριο παροχών ενός άθλιου
συστήματος. Οι εργαζόμενοι στα Ταμεία (που γνωρίζουν όσο κανείς το
ασφαλιστικό) δηλώνουν ότι η αντιμεταρρύθμιση οδηγεί σε παράταση του
εργάσιμου βίου από τουλάχιστον 2 έως και 10 χρόνια! Εκτός από τις
γυναίκες, ιδιαίτερα πλήττονται οι εργαζόμενοι ηλικίας γύρω στα 55
χρόνια, που κινδυνεύουν να «εγκλωβιστούν» στην τανάλια μεταξύ μαζικών
απολύσεων και αδυναμίας να συνταξιοδοτηθούν. Η μείωση των επικουρικών
συντάξεων και τα «πέναλτι» στις όποιες «πρόωρες» συνταξιοδοτήσεις
οδηγούν σε πραγματική μείωση των συντάξεων που μπορεί να φτάνει και στο
40%! Είναι φανερό ότι οι προεκλογικές «δεσμεύσεις» του Καραμανλή ήταν
σκέτη δημαγωγία.
Ο κίνδυνος της προοπτικής είναι ακόμα μεγαλύτερος. Όπως ομολογεί η
Εισηγητική Έκθεση, ο νόμος Πετραλιά οργανώνει την μετάβαση στο σύστημα
των «τριών πυλώνων» (ή «σύστημα Πινοσέτ»): την υποβάθμιση του δημόσιου
συστήματος σε επίπεδο φιλανθρωπικής πρόνοιας, την ανάπτυξη των
«κεφαλαιοποιητικών» (τζογαδόρικων) συστημάτων και -κυρίως- τη μαζική
είσοδο του ιδιωτικού τομέα στο δημόσιο ασφαλιστικό σύστημα. Πρόκειται
για μια επίθεση που πρέπει να ανατραπεί.
Απεργίες με διάρκεια
Οι δυνάμεις που μπορούν να αναλάβουν αυτό το έργο έχουν ήδη εμφανιστεί.
Οι απεργίες της ΔΕΗ και των ΟΤΑ επανέφεραν στο οπλοστάσιο του εργατικού
κινήματος κάποιες μεθόδους που είχαν «ξεχαστεί»: την απεργία με
διάρκεια, την μαζική περιφρούρηση, την αντιπαράθεση και τη σύγκρουση
όπου χρειάζεται, την ανάδειξη του ταξικού υπόβαθρου του αγώνα και τη
διεκδίκηση της αλληλεγγύης της κοινωνίας σε αυτήν την προχωρημένη βάση.
Η υποστήριξη αυτών των απεργιών είναι μια πρώτη υποχρέωση για όλους
μας. Όμως -κυρίως- η υποχρέωση είναι να γενικευτεί ο αγώνας με αυτά τα
χαρακτηριστικά: Η απεργία της 19/3 πρέπει να πάρει σαρωτικές
διαστάσεις. Και αμέσως μετά η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ, όλα τα μεγάλα
συνδικάτα, πρέπει να πιεστούν να συνεχίσουν τον αγώνα. Η Ν.Δ. μπορεί να
νικήσει μέσα στη Βουλή και να ψηφίσει το νόμο-καρμανιόλα, όμως πρέπει
και μπορεί να ηττηθεί και να ανατραπεί στην αντιπαράθεση με το εργατικό
κίνημα. Να τα πάρουν πίσω και να φύγουν! Αυτό πρέπει να είναι η
πολεμική κραυγή μας στους μήνες που έρχονται.
Η Αριστερά πρέπει να σταθεί στο ύψος αυτών των περιστάσεων. Στην 1η
Π.Σ. του ΣΥΡΙΖΑ (βλ. σελ. 5, 6, 7, 8, 9) ο Αλέκος Αλαβάνος έθεσε
ανοιχτά το στόχο της ανατροπής του Καραμανλή. Όμως αυτό το καθήκον δεν
μπορεί να εκπληρωθεί κοινοβουλευτικά. Τα γκάλοπ οργανώνουν την πίεση
πάνω στην ηγεσία του ΣΥΝ, για «συνεννόηση» με το ΠΑΣΟΚ, ώστε να υπάρχει
εναλλακτική κυβερνητική «λύση». Σε αυτό το τρένο ανέβηκε πρόθυμα ο Γ.
Παπανδρέου, προσπαθώντας να παρουσιάσει ως «αριστερή στροφή» των
πρόταση για κυβερνητική αλλαγή, χωρίς καμία δέσμευση για τα αιτήματα
των εργαζομένων, για ανατροπή της πολιτικής που υπαγορεύουν οι
βιομήχανοι και οι τραπεζίτες.
Ο Αλέξης Τσίπρας απάντησε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν πρόκειται να γίνει το
κόκκινο κερασάκι» σε μια πράσινη τούρτα αδιευκρίνιστου περιεχομένου. Η
απάντηση είναι σωστή, αλλά όχι αρκετή. Η έξοδος από τα εκβιαστικά
διλήμματα που θα ενταθούν, η ειλικρινής δέσμευση στα αιτήματα του
κόσμου, θα κριθεί στους δρόμους, στον αγώνα για την ανατροπή του
νεοφιλελευθερισμού και της δικομματικής συναίνεσης που τον υπηρετεί.
Οι αγώνες σήμερα χρειάζονται πολιτική στήριξη, χρειάζονται ριζοσπαστική
Αριστερά. Το μυστικό της ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις είναι ότι
ο κόσμος στρέφει τις ελπίδες του προς τον χώρο που (έστω υπαινικτικά
και για την ώρα θολά) μιλά για ανατροπή και καλεί σε ενωτική δράση για
να την πετύχουμε. Το κύριο καθήκον της επόμενης περιόδου θα είναι να
κάνουμε αυτή την υπαινικτική «υπόσχεση» πειστική, καθαρή και δυνατή,
καθημερινή δράση.
Αυτή η μέθοδος μπορεί να «αλλάξει το τοπίο» μέσα στην Αριστερά, με
σημάδια που ήδη φαίνονται χοντρά στην επιρροή του ΠΑΣΟΚ και -αδιόρατα
για την ώρα- στην επιρροή και στο εσωτερικό του ΚΚΕ. Μπορεί όμως
-κυρίως- «να αλλάξει το τοπίο» πολιτικά, να αλλάξει το συσχετισμό
δύναμης μεταξύ του στρατοπέδου των εργαζομένων και της νεολαίας και του
στρατοπέδου των καπιταλιστών. Στις μάχες για το ασφαλιστικό, για τις
αυξήσεις, για τις ιδιωτικοποιήσεις, θα κριθεί ο πολιτικός συσχετισμός,
η Αριστερά, η συνολική κατεύθυνση της κοινωνίας για τα επόμενα
χρόνια.