Να φύγουν τώρα!
Η δημόσια συζήτηση για την εγκληματικότητα και τα αυταρχικά μέτρα, που ετοιμάζει ο Καραμανλής (κουκούλα, κάμερες, άσυλο), περιγράφουν με τον καλύτερο τρόπο τα αδιέξοδα της κυβέρνησης της Δεξιάς.
Π εριγράφουν, επίσης, τον παραλογισμό του συστήματος: σε μια χώρα όπου υπάρχει τεράστια αναλογία αστυνομικών ως προς τον πληθυσμό, όπου πρόσφατα προσλήφθηκαν 10.000 αγροφύλακες, η κυβέρνηση υπόσχεται μαζικές προσλήψεις αστυνομικών, την ώρα που στα νοσοκομεία υπάρχουν απίστευτες ελλείψεις γιατρών και νοσηλευτικού προσωπικού, ενώ τα σχολεία λειτουργούν με «αναπληρωτές» και «ωρομίσθιους» δασκάλους και καθηγητές!
Σ τη συζήτηση για την «ασφάλεια» διαπιστώθηκε η ουσιαστική σύγκλιση της
ΝΔ με το ΛΑΟΣ του Καρατζαφέρη. Όμως το στήριγμα της ακροδεξιάς δεν
είναι αρκετό για να σώσει τον Καραμανλή. Μια «ενοποιημένη» –έστω στο
επίπεδο στήριξης της κυβέρνησης– παράταξη της Δεξιάς δεν θα είναι πιο
σταθερή λύση από τη σημερινή παραπαίουσα ΝΔ. Γι’ αυτό και η κυρίαρχη
τάξη δεν έχει δώσει το πράσινο φως για να προχωρήσει ο «αρραβώνας» που
προβλημάτισε το Μαξίμου και που διακαώς επιθυμεί ο Καρατζαφέρης.
Απόδειξη των αδιεξόδων είναι τα ανεξέλεγκτα σκάνδαλα που θα μας κάνουν
συντροφιά μέχρι –τουλάχιστον– τις εκλογές. Όχι τυχαία. Τα γαλάζια
παιδιά ρίχτηκαν στο μέλι της εξουσίας. Η δικαστική απόφαση για τους
«κουμπάρους» κάνει λόγο, επισήμως πλέον, για «απόπειρα εκβίασης κατ’
επάγγελμα». Όμως η είδηση είναι αλλού: στην αδυναμία πλέον της ΝΔ να
ελέγχει τις υποθέσεις, να κουκουλώνει τα σκάνδαλα, πριν αυτά γίνουν
επικίνδυνα πολιτικά. Η υπόθεση Παυλίδη, που πιέζει τον Καραμανλή να
επιταχύνει τις αποφάσεις για τις κάλπες, είναι χαρακτηριστική. Η
«ρελάνς» της ΝΔ, με το άνοιγμα ξανά της υπόθεσης Ζίμενς, είναι προφανώς
συμψηφιστική ενόψει των ευρωεκλογών (Παυλίδη εμείς, Τσουκάτο εσείς…),
αλλά δεν στερείται ενδιαφέροντος: είναι χρήσιμο να θυμόμαστε τι έκαναν
τα πράσινα παιδιά την εποχή του έξαλλου πάρτι της ΟΝΕ και του Σημίτη…
Στη βάση της πολιτικής αστάθειας είναι η οικονομική κρίση. Η εκτόξευση
του ελλείμματος στο 4,8% του ΑΕΠ (αντί του προβλεπόμενου 1,6% στον
προϋπολογισμό…) και οι πιέσεις της ΕΕ για σεβασμό στις δεσμεύσεις
δημοσιονομικής σταθερότητας, κάνουν την κυβέρνηση να παραδέχεται ότι
ετοιμάζει νέα σκληρά μέτρα για την επομένη των ευρωεκλογών: νέους
φόρους 3,5-4 δισ. ευρώ και –κυρίως– νέο ασφαλιστικό με γενικευμένη
αύξηση ορίων ηλικίας (όλοι στα 65) και γενικευμένη μείωση (με «εξίσωση»
προς τα κάτω) των συντάξεων και των παροχών υγείας. Το κρίσιμο ερώτημα,
που τίθεται, είναι ποια κυβέρνηση μπορεί να επιβάλει αυτή την πολιτική;
Στη ΝΔ η απαισιοδοξία ξεχειλίζει. Την ομολογία του «κουρασμένου»
Καραμανλή ότι σκέφτεται πλέον την αποχώρηση, ακολούθησε ο «διάλογος»
Σουφλιά-Ντόρας με προφανές αντικείμενο τη διαδοχή. Από τη Ρηγίλλης
διαρρέουν ότι θα είναι επιτυχία μια ήττα στις ευρωεκλογές με διαφορά
3%, ενώ σημειώνουν ότι θα είναι «διαχειρίσιμη» μια ήττα ως το 5%. Την
ίδια στιγμή τα γκάλοπ μιλούν ακόμα και για διαφορές της τάξης του 7,5%,
που θα οδηγούν σε άμεση πτώση την κυβέρνηση. Είναι καθαρό ότι η Δεξιά
φεύγει. Όσο γρηγορότερα, τόσο καλύτερα…
Όμως στο ΠΑΣΟΚ η ευχαρίστηση δεν παίρνει διαστάσεις. Το ότι απέχουν
–ακόμα!– από την αυτοδυναμία των 151 βουλευτών, δεν είναι μόνο
αριθμητικό πρόβλημα. Είναι πολιτικό, γιατί αποδεικνύει ότι, ενώ η ΝΔ
κατρακυλά, το ΠΑΣΟΚ δεν κατορθώνει να κερδίζει σημαντικά. Και όλοι
γνωρίζουν ότι την επόμενη ημέρα των εκλογών μια πιθανή κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ
θα ακολουθήσει ακριβώς… την ίδια πολιτική με τον Καραμανλή. Το
αποδεικνύει ο σεβασμός του Γ. Παπανδρέου προς τα νεοφιλελεύθερα
κελεύσματα του (σοσιαλιστή) Επιτρόπου Αλμούνια. Το αποδεικνύει η
εκκωφαντική απουσία δέσμευσης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ απέναντι σε
οποιοδήποτε συγκεκριμένο αίτημα των εργατών και της νεολαίας. Ο πονηρός
Βενιζέλος δήλωσε ότι «καμιά κυβέρνηση από μόνη της δεν μπορεί να
αντιμετωπίσει την κρίση». Οι «ακραίες» δηλώσεις στελεχών όπως ο
Πάγκαλος και ο Αλ. Παπαδόπουλος δεν είναι ασυνάρτητες χοντράδες.
Προετοιμάζουν το έδαφος για μια «συστημική» απάντηση στην πολιτική
κρίση, για την κυβέρνηση «μεγάλου συνασπισμού», για τη συγκυβέρνηση
ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, αν και όποτε αυτό χρειαστεί.
Αν υπήρχε αντιπολίτευση, ο Καραμανλής θα είχε ήδη πέσει. Το έργο αυτό
πρέπει να αναλάβουν οι μαζικοί αγώνες, με σημαντικό «σταθμό» τη φετινή
Πρωτομαγιά. Αυτή η αντιπολίτευση προετοιμάζει και τους καλύτερους όρους
για την αντιμετώπιση της επόμενης κυβέρνησης, όποιο χρώμα κι αν έχει,
όποτε κι αν γίνουν οι εκλογές.
Αυτό που χρειαζόμαστε είναι η κλιμάκωση των αγώνων. Και στο πολιτικό
πεδίο, η στροφή προς τα αριστερά. Η περίοδος που έρχεται, θα είναι
κρίσιμη…