Στις 2 και 3 Νοέμβρη στην Καλαμάτα πραγματοποιήθηκε η Σύνοδος των Πρυτάνεων παρουσία του υπουργού Παιδείας. Τα ΜΜΕ, αμέσως μετά την ολοκλήρωσή της, έσπευσαν να μιλήσουν για «συναίνεση στα πανεπιστήμια» και «μετριοπάθεια Στυλιανίδη».
Η «συναίνεση» είναι ανάμεσα στον υπουργό Παιδείας και τους πρυτάνεις και αφορά τους συμβιβασμούς στα «θετικά στοιχεία του νόμου για την έρευνα», στην τάχα «θετική κατεύθυνση» του νομοσχεδίου για τα μεταπτυχιακά, τη συμφωνία στην αξιολόγηση, τον τετραετή προϋπολογισμό ως «ιδιαίτερα θετικό στοιχείο στην αναπτυξιακή πορεία των πανεπιστημίων». Αλλά και τις αυταπάτες για τη λύση των κτιριακών προβλημάτων μέσω των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα, που αποφεύγει τις δαπάνες για την παιδεία και ενισχύει το ρόλο των επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια. Όσον αφορά την αναγνώριση των ΚΕΣ, το αίτημα των πρυτάνεων ήταν να εξαντληθούν όλα τα νομικά μέσα για «μη εφαρμογή» της Οδηγίας και αν δεν αποφευχθεί, τα ΚΕΣ να ελεγχθούν αυστηρά από το υπουργείο. Όμως ξέρουμε καλά ότι η ανατροπή της Οδηγίας δεν θα έρθει από τα δικαστήρια αλλά από τους αγώνες μας και ότι δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στον «έλεγχο» που θα ασκήσει το υπουργείο, που «καίγεται» να παραδώσει την παιδεία στα κοράκια της αγοράς.
Η δήθεν «μετριοπάθεια» του Στυλιανίδη (αν και δεσμεύτηκε ότι τον ενδιαφέρει η ταχύτητα εφαρμογής του νόμου-πλαισίου και ότι τα προβλήματα εφαρμογής θα ξεπεραστούν -με χαρακτηριστικό το Προεδρικό Διάταγμα που καταργεί τα δωρεάν συγγράμματα) έχει να κάνει με το φόβο της κυβέρνησης της Ν.Δ. απέναντι σε μια νέα έκρηξη στο χώρο της παιδείας.
Αυτά τα μέτρα δεν έχουν καμία απολύτως «συναίνεση στα πανεπιστήμια», γιατί τα πανεπιστήμια δεν είναι μια χούφτα πρυτάνεις, αλλά οι φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί, αυτοί που μαζικά εκδηλώνουν πάνω από ένα χρόνο τώρα την αντίθεσή τους στην κυβερνητική πολιτική στην παιδεία.
Ο δρόμος της ανατροπής τους δεν είναι ο διάλογος με τον τάχα «συναινετικό» Στυλιανίδη, αλλά ο δρόμος που μας οδήγησε στην ανατροπή της συνταγματικής αναθεώρησης και που έχει κλείσει τον υπουργό στο δόκανο ανάμεσα στην πίεση των καπιταλιστών για «ταχύτητα» και το φόβο των κινητοποιήσεων. Είναι ο δρόμος της ενωτικής, μαχητικής αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση.
Αυτή την κατεύθυνση μας έχουν δείξει οι μαθητικές καταλήψεις, που βγήκαν μπροστά με επιθετικά αιτήματα για εδώ και τώρα αύξηση των δαπανών για την παιδεία. Το αίτημα για αυξήσεις των δαπανών μας αφορά όλους. Ο κοινός αγώνας του φοιτητικού κινήματος με τις μαθητικές καταλήψεις είναι καθήκον για την Αριστερά και κάθε αγωνιστή φοιτητή. Με αυτή τη λογική κινηθήκαμε και οι «Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα» στον προηγούμενο γύρο συνελεύσεων αλλά και στην καθημερινή μας παρέμβαση στις σχολές, επιδιώκοντας τη συμμετοχή των φοιτητικών συλλόγων στο μαθητικό συλλαλητήριο της 9ης Νοέμβρη. Στις συνελεύσεις σε Φιλοσοφική και Πάντειο καλέσαμε μαθητές από κατειλημμένα σχολεία που ζήτησαν συμπαράσταση και συμμετοχή των φοιτητών στο συλλαλητήριο και χειροκροτήθηκαν.
Σε αυτή μας την προσπάθεια χρειάστηκε να δώσουμε μάχη ενάντια σε λογικές μέσα στην Αριστερά που βλέπουν τον αγώνα των μαθητών ως «κομματική εκδήλωση», υποτιμώντας έτσι τους χιλιάδες μαθητές που στηρίζουν τις καταλήψεις και μαζικοποιούν τις διαδηλώσεις. Πολιτικές «οικονομίας δυνάμεων» τη στιγμή που υπάρχει ανοιχτό το μέτωπο του προϋπολογισμού και η δυνατότητα για κοινούς αγώνες οδηγούν στην αδράνεια το φοιτητικό κίνημα. Αφήνουν ακάλυπτο τον αγώνα των μαθητών, πάνε πίσω την προσπάθεια για ένα πανεκπαιδευτικό μέτωπο πάλης ενάντια στον προϋπολογισμό. Αλλά, κυρίως, αυτή η τακτική έχει δοκιμαστεί και αφήνει ανεκμετάλλευτες τις ευκαιρίες για νίκη, όπως απέδειξε η πείρα του κινήματος κατά την απεργία των δασκάλων πέρυσι.
Οι «Φοιτητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα» θα συνεχίσουμε την προσπάθεια για συντονισμό και κοινό αγώνα μαθητών-φοιτητών με αιχμή τις δαπάνες για την παιδεία, σαν ένα πρώτο βήμα της προσπάθειάς μας για άπλωμα του αγώνα στην κοινωνία, για τη συντονισμένη μάχη εκπαιδευτικού και εργατικού κινήματος ενάντια στον προϋπολογισμό της λιτότητας και των περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες.
Πάνος Πέτρου, φοιτητής Παντείου