Μετά την Ιταλία, την Ελλάδα, τη Γαλλία και την Ισπανία, ήρθε η σειρά της γερμανικής νεολαίας να βγει στους δρόμους. Από τις 17 Ιούνη οι μαθητές και οι φοιτητές ξεκίνησαν μια εβδομαδιαία απεργία. Στα πλαίσια της απεργίας που είναι και βδομάδα δράσεων, σχολές και διοικητικά κτίρια καταλήφθηκαν συμβολικά, έγιναν αποκλεισμοί δρόμων και μια σειρά άλλες εκδηλώσεις. Το αποκορύφωμα ήταν η πανεθνική διαδήλωση όταν πάνω από 250.000 διαδήλωσαν σε 70 πόλεις της Γερμανίας, διεκδικώντας καλύτερα σχολεία, αυξημένες δαπάνες (εφόσων η κυβέρνηση βρήκε χρήματα για τις τράπεζες) και κατάργηση των διδάκτρων στα πανεπιστήμια. Η δράση αυτή είναι η συνέχεια ενός εκπαιδευτικού κινήματος που προσπαθεί να συγκροτηθεί τον τελευταίο χρόνο στη χώρα και είναι χαρακτηριστικό ότι οι κινητοποιήσεις οργανώνονταν για μήνες από συμβούλια μαθητών και φοιτητών. Τα συνθήματα των διαδηλωτών είναι: «Ελεύθερη παιδεία για όλους», «Οργανωμένη αντίσταση, όχι ατομική προσπάθεια», «Ξεσηκωμός ενάντια στους ληστές της κοινωνίας».
Σε συνέντευξη Τύπου, η Σχολική Απεργιακή Επιτροπή δήλωσε πως δεν είναι απλά μια τυπική απεργία στα σχολεία και τις σχολές, αλλά ένας ξεσηκωμός συνολικά ενάντια στο παρόν εκπαιδευτικό σύστημα. Ο αγώνας της νεολαίας έχει την αμέριστη υποστήριξη των γονιών, αλλά και 230 συνδικαλιστικών και πολιτικών οργανώσεων που συμμετέχουν στην καμπάνια. Στόχος του κινήματος είναι στις εθνικές εκλογές του Σεπτέμβρη να κυριαρχήσει ο διάλογος για τη δημόσια παιδεία και τις κοινωνικές δαπάνες.
Μέσα στο κλίμα του ξεσηκωμού άνοιξε και στη Γερμανία η συζήτηση για το νέο «1968». Όπως δήλωσε ένας φοιτητής: «Ο ξεσηκωμός των νέων σε όλη την Ευρώπη θυμίζει ’68, αλλά τότε οι νέοι διαδήλωναν και στο μέλλον ήλπιζαν να βρουν τη δουλειά που ήθελαν. Σήμερα μας οδηγούν στην ανεργία και η οργή είναι πολύ μεγαλύτερη».