Η κυβέρνηση χάνει, το ΠΑΣΟΚ δεν κερδίζει
Το ΠΑΣΟΚ υπήρξε εύκολο θύμα της κυβερνητικής αντεπίθεσης με τις «ρουκέτες» Καραμανλή κατά του Γ. Παπακωνσταντίνου.
Ο Γ. Παπακωνσταντίνου, προσωπική επιλογή του Γ. Παπανδρέου για την «ισχυρή» θέση του γενικού διευθυντή του κόμματος, υπήρξε συνδεδεμένος με το πράσινο φαγοπότι στον ΟΕΕΚ, στα ποικιλώνυμα ΙΕΚ και στις διαβόητες ενεργητικές πολιτικές κατά της… ανεργίας. Το κύκλωμα αυτό μπορεί να οικειοποιήθηκε λιγότερη λεία σε σύγκριση με τους γαλάζιους ομολόγους του των «δομημένων», όμως (δικαίως!) συγκέντρωνε έντονη λαϊκή και εργατική δυσφορία και απαξίωση. Ο Παπακωνσταντίνου έπεσε, αφού οι πρωτοκλασάτοι του ΠΑΣΟΚ (με πρώτο τον Ευ. Βενιζέλο) πρόλαβαν να υποδείξουν στον Γ. Παπανδρεόυ την ανάγκη καρατόμησής του.
Όμως το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ δεν είναι αποκλειστικά (ή κυρίως) οι αναμνήσεις του κόσμου από την περίοδο της «πράσινης» διαφθοράς, ούτε οι ηγετικοί ανταγωνισμοί και η ανικανότητα του Παπανδρέου να συνθέτει στοιχειωδώς μια ηγετική ομάδα.
Το βασικό πρόβλημα που καταδικάζει το ΠΑΣΟΚ να μην μπορεί να εμπνεύσει προσδοκίες, να μην μπορεί να κερδίζει παρά τη φθορά της Ν.Δ., είναι η ολοκληρωτική υποταγή του στο νεοφιλελευθερισμό, η υποταγή του στις απαιτήσεις των βιομηχάνων και των τραπεζιτών.
Ο Γ. Παπανδρέου επιχείρησε να περιγράψει ένα κυβερνητικό πρόγραμμα
των πρώτων 100 ημερών, στην περίπτωση που το ΠΑΣΟΚ κερδίσει τις
εκλογές. Ήταν μια πραγματική ψυχρολουσία για τη βάση του κόμματός του.
Οι μοναδικές «υποσχέσεις» του Γ. Παπανδρέου αφορούν τη διαχείριση του
συστήματος («αναπτυξιακός» προϋπολογισμός, νέα κυβερνητική δομή,
χωρισμός του Υπουργείου Δημοσίων Έργων από το Περιβάλλοντος κ.λπ.). Από
τις δηλώσεις του Παπανδρέου δεν έλειψαν ακόμα και οι απειλητικές προς
τους εργαζόμενους αιχμές. Μίλησε για μείωση της σπατάλης (!) στο
Δημόσιο, για άμεσο διάλογο για το Ασφαλιστικό με στόχο τη… βιωσιμότητα
του συστήματος (στα χνάρια του Σπράου και του Γιαννίτση), για «νέο»
φορολογικό σύστημα και -ασφαλώς- για άμεση «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση»
(αποδεικνύοντας ότι δεν ξεχνά το άρθρο 16).
Η υποχρέωση του αρχηγού της αντιπολίτευσης να περιορίζεται σε τέτοια
νερόβραστη (ή, ακόμα χειρότερα, και απειλητική προς τον κόσμο)
πολιτική, η αποφυγή του να δώσει φιλολαϊκές υποσχέσεις ακόμα και για
μετριοπαθείς μεταρρυθμίσεις, δεν αποτελεί «υπεύθυνη στάση» και αποφυγή
της δημαγωγίας, αποτελεί απόδειξη βαθιάς υποταγής στην κυρίαρχη τάξη.
Η σοσιαλδημοκρατία σήμερα έχει εγκαταλείψει τα συνθήματα της
αναδιανομής εισοδήματος, το κοινωνικό κράτος, την ασφάλεια των
εργαζομένων. Έχει εγκαταλείψει ακόμα και τις δημαγωγικές αιχμές που της
έδιναν τη δυνατότητα να διαχειρίζεται κοινοβουλευτικά τις αυταπάτες των
εργαζομένων για βελτίωση της ζωής τους μέσα στα όρια του συστήματος.
Σε αυτή τη βάση τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα έχουν μετατραπεί σε
εύκολους αντιπάλους για τη Δεξιά. Στη Γαλλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα
λεηλατείται από το Σαρκοζί. Εδώ το κενό της πολιτικής αντίστασης από το
κόμμα του Γ. Παπανδρέου δίνει παρατάσεις στη φθαρμένη κυβέρνηση της
Δεξιάς, δίνει στον Καραμανλή περιθώρια για πρωτοβουλίες και ελιγμούς.
Αυτός ο φαύλος κύκλος δεν πρόκειται να σπάσει από (ανύπαρκτες)
αντιπολιτεύσεις μέσα στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Η λύση θα έρθει έξω
από τη γραμμή υποταγής στο νεοφιλελευθερισμό, από τα αριστερά και από
τα κάτω.