Η κατάσταση αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς και επιβάλλει σε όλους νέα καθήκοντα.
Το ΠΑΣΟΚ μπήκε στην προεκλογική περίοδο με την εκτίμηση ότι θα κάνει περίπατο, κυρίως λόγω της αδυναμίας των αντιπάλων του. Οι προβλέψεις ήταν ότι θα κερδίσει περίπου δέκα περιφέρειες, συμπεριλαμβανομένης της κορυφαίας Αττικής. Οι δημοσκοπήσεις ήδη μιλούν για παταγώδη αποτυχία αυτού του σχεδίου: στην Αττική ο Σγουρός δίνει μάχη για να μπει στο 2ο γύρο, συγκεντρώνοντας ποσοστά της τάξης του 10-12%, ενώ θεωρείται σίγουρο ότι εκεί θα ηττηθεί από όποιον αντίπαλο εκτός του… Κικίλια. Το ΠΑΣΟΚ μπορεί να αισθάνεται πλέον ως «σίγουρες» μόνον δύο περιφέρειες (Κρήτη και Νοτ. Αιγαίο). Ασφαλώς η κάλπη θα βγάλει μια καλύτερη εικόνα για το ΠΑΣΟΚ (λόγω των εκβιασμών του ΓΑΠ και της «συσπείρωσης» τελευταίας στιγμής), όμως αυτό δεν αλλάζει το χαρακτήρα του μηνύματος του κόσμου που ήδη έχει σταλεί: Η οργή απέναντι στα κυβερνητικά μέτρα και το μνημόνιο μετατρέπεται σε κατάρρευση της επιρροής του ΠΑΣΟΚ μέσα στα εργατικά και λαϊκά στρώματα. Πρόκειται για μια εξέλιξη με μεγάλες πολιτικές συνέπειες.
Αντάρτες
Τη φθορά του ΠΑΣΟΚ εισπράττουν, για την ώρα, οι
«αντάρτες» του σοσιαλδημοκρατικού χώρου με κορυφαίο το παράδειγμα
Δημαρά στην Αττική. Αυτό οφείλεται, εν μέρει, στο νόμο της «σταδιακής»
εξέλιξης των μαζικών φαινομένων. Οφείλεται όμως, κυρίως, στις αδυναμίες
των αντιπάλων του ΓΑΠ. Η ΝΔ δεν πείθει –και σωστά– για την ειλικρίνεια
του «αντιμνημονιακού» λόγου του Αντ. Σαμαρά, αφού σε όλα τα μεγάλα
ζητήματα (ασφαλιστικό, εργασιακά, λιτότητα κ.λπ.) στηρίζει ασύστολα τις
«υποχρεώσεις» που προκύπτουν από το μνημόνιο. Η αδυναμία της ηγεσίας
Σαμαρά να εκμεταλλευτεί τις απώλειες του ΓΑΠ θα επιταχύνει την
αποσυσπείρωση και τις «έριδες» του στελεχικού δυναμικού της Δεξιάς
(π.χ. πρώτες διαφοροποιήσεις Αβραμόπουλου, παρατεταμένη σιωπή Δήμα
κ.λπ.). Το ΛΑΟΣ – ευτυχώς– δεν μπορεί να συγκροτήσει τη γενική
δυσαρέσκεια σε ακροδεξιό-ρατσιστικό ρεύμα λόγω της στήριξης που έδωσε
στο μνημόνιο και λόγω των επιδιώξεων του Καρατζαφέρη να παίξει
«μεγαλοπολιτικό» ρόλο, ανακατευόμενος τόσο στη γαλάζια όσο και στην
πράσινη «πολυκατοικία».
Αριστερά
Δυστυχώς ανάλογες
αδυναμίες εμφανίζει και η Αριστερά: Το ΚΚΕ, με τις «στενές» και
συντηρητικές επιλογές του, επιδιώκει να καταγράψει ότι απλώς διατηρεί
τις δυνάμεις του. Η ηγεσία του ΣΥΝ, με το ψηφοδέλτιο Μητρόπουλου στην
Αττική, ενισχύει τον κίνδυνο της αυτοδιάλυσης της Αριστεράς μέσα σε ένα
ρεύμα περιορισμένης ρήξης με τη σοσιαλδημοκρατία, που –τελικά– δεν
κατορθώνει ούτε να διαφοροποιηθεί από την αντίστοιχη κίνηση Δημαρά.
Παρ’
όλα αυτά, τα χειρότερα για την κυβέρνηση είναι μπροστά. Την επομένη των
εκλογών, η ανακοίνωση των «αναθεωρημένων» στοιχείων (που θα δίνουν το
έλλειμμα στο 16%) θα ανοίξει ξανά το ζήτημα της επιβολής νέων, ακόμα
σκληρότερων μέτρων. Επίσης στον Αστακό αποδείχθηκε ότι οι προσπάθειες
για να παρουσιαστεί οικονομική «αποτελεσματικότητα» εκ μέρους της
κυβέρνησης, προϋποθέτουν πολύ περισσότερα πράγματα από τα fast track
γιατροσόφια του Παμπούκη ή τις απόπειρες του Χρυσοχοΐδη να καθησυχάσει
τους μικρομεσαίους με υποσχέσεις όπως η «ίδρυση νέας τράπεζας» ή η
«αξιοποίηση του ΕΣΠΑ»…
Αυτό το διπλό αδιέξοδο του ΓΑΠ –τόσο
απέναντι στον κόσμο, όσο και απέναντι στις οικονομικές εξελίξεις– θα
επηρεάσει αναμφίβολα την πολιτική. Την ώρα που γράφουμε αυτές τις
γραμμές δεν γνωρίζουμε το περιεχόμενο του έκτακτου διαγγέλματος, που
εξήγγειλε ο Παπανδρέου. Όμως καμία από τις λύσεις που έχει στη διάθεσή
του δεν είναι πραγματικός δρόμος διαφυγής. Η επιλογή των πρόωρων
εκλογών, στις συνθήκες κατάρρευσης του ΠΑΣΟΚ, μπορεί να αποδειχθεί
απλώς περιπέτεια, με κόστος απαγορευτικό για την κυβέρνηση, τους
καπιταλιστές και τους δανειστές. Το «άνοιγμα» προς την κατεύθυνση
κυβέρνησης εθνικής ενότητας δεν υπόσχεται και πολλά. Η Ντόρα, ο Βορίδης
και ο Κουβέλης –ακόμα και αν συναινέσουν– δεν είναι δυνάμεις αρκετές
για να αναζωογονήσουν τη δύναμη ενός κόμματος, που πέρσι θριάμβευσε
εκλογικά και φέτος αγωνιά για το αν θα μπει στο 2ο γύρο στην Αττική…
Απάντηση
Οι
εργαζόμενοι, η νεολαία, οι λαϊκές μάζες, έχουν κάθε λόγο να σφίξουν κι
άλλο τη θηλιά της αγανάκτησης στο λαιμό της κυβέρνησης και των
υποστηρικτών της πολιτικής των ΕΕ και ΔΝΤ. Μαυρίζοντας συστηματικά
όλους τους υποψηφίους τους στις περιφερειακές εκλογές. Η ΔΕΑ, μαζί με
άλλες δυνάμεις του Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής, προτείνουν την
ψήφο στον Αλ. Αλαβάνο, με τα κριτήρια μιας Αριστεράς ριζοσπαστικής και
ανατρεπτικής, αλλά ταυτόχρονα μαζικής και ενωτικής.
Όμως η
αποφασιστική απάντηση πρέπει να είναι και πέρα από τις κάλπες. Οι
καθημερινοί αγώνες των απολυμένων, των συμβασιούχων, των εργαζομένων
στις ΔΕΚΟ, των φοιτητών και μαθητών πρέπει να ενοποιηθούν και να
κλιμακωθούν. Ακριβώς στο δρόμο που μας δείχνει η Γαλλία.