Η οργή και η αγανάκτηση για την καταστροφή της Πάρνηθας από τη μια, αλλά και η αίσθηση ότι δεν πάει άλλο με τη διαρκή υποβάθμιση του περιβάλλοντος –και σε τελική ανάλυση με τις ζωές μας– από την άλλη είναι τα συναισθήματα που μας πνίγουν αυτές τις μέρες. Και είναι ευτύχημα που αυτή τη φορά υπήρξε απάντηση με μαζικές κινητοποιήσεις. Η πρώτη απάντηση ήρθε άμεσα την Τρίτη 3 Ιούλη. Γύρω στους 2.000 διαδήλωσαν έπειτα από κάλεσμα του Ελληνικού Κοινωνικού Φόρουμ με κεντρικό σύνθημα «εμπρηστής είναι ο νεοφιλελευθερισμός –να τους σταματήσουμε». Ακολούθησε την Κυριακή 8 Ιούλη συγκέντρωση με πάνω από 5.000 διαδηλωτές μπροστά από το κτίριο της Βουλής στο Σύνταγμα. Η συγκέντρωση ξεκίνησε ως πρωτοβουλία κάποιων ατόμων ευαισθητοποιημένων από την καταστροφή, διαδόθηκε μέσω του internet αλλά και μηνυμάτων, στηρίχτηκε από πολλά ραδιόφωνα και εφημερίδες αλλά και από μη κυβερνητικές οργανώσεις όπως η WWF, από εθελοντές δασοπροστασίας, το συντονιστικό των κινημάτων για τους ελεύθερους χώρους στην Αττική, και σε μικρό βαθμό από την Αριστερά (στην ουσία οργανωμένη παρουσία είχαν η ΔΕΑ, το Κόκκινο και η ΚΟΕ). Αυτό που κυριάρχησε όμως ήταν το πλήθος κόσμου όλων των ηλικιών (στην κυριολεξία από μωρά μέχρι γιαγιάδες), διαφορετικών από αυτούς που συναντάμε συνήθως στις διαδηλώσεις. Η οργή βγήκε στο πεζοδρόμιο και πλέον όλοι ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά δεν θα περάσει με «ενός λεπτού σιγή» η καταστροφή του μεγαλύτερου δάσους της Αττικής.
Κινητοποιήσεις
νέου τύπου;
Η διαδήλωση της Κυριακής ήταν μια διαδήλωση αγανάκτησης. Το κυρίαρχο
σύνθημα ήταν το «Αίσχος!». Και αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους
οργανωτές της. «Eμείς δεν αποσκοπούμε σε κάτι άλλο, δεν θέλουμε
κόμματα, θέλουμε μόνο αναδάσωση όλων των καμένων εκτάσεων, θέλουμε
κινητοποίηση», δήλωσε ο αποστολέας του sms με το κάλεσμα για τη
συγκέντρωση. Αν αυτό αρκεί για να οργανωθεί μια πρώτη διαδήλωση, δεν
ισχύει το ίδιο και για τη συνέχεια. Ήδη το ερώτημα των περισσοτέρων που
συμμετείχαν στη διαδήλωση είναι το τι θα γίνει στη συνέχεια, πώς θα
προχωρήσουμε, πώς μπορούμε να είμαστε αποτελεσματικοί. Και αυτή η άποψη
διαχωρισμού του κινήματος από την πολιτική και τις οργανώσεις που
διακατείχε την πλειονότητα των οργανωτών, φαίνεται να μην μπορεί να το
διασφαλίσει. Το σύνθημα «το δάσος ανήκει στα ζώα του» της WWF, εκτός
από το να είναι χαριτωμένο, δεν λέει τίποτα. Το επόμενο διάστημα έχουμε
να συγκρουστούμε με την αναθεώρηση του άρθρου 24, με την εκποίηση
ελεύθερων χώρων, καθώς και με όλες τις πολιτικές της κυβέρνησης που
οδηγούν στην καταστροφή του περιβάλλοντος και στην υποβάθμιση της ζωής
μας. Και για αυτό χρειαζόμαστε πολιτικές απαντήσεις. Χρειαζόμαστε μαζί
μας τους εργαζομένους και την νεολαία και όχι την τηλεόραση του ΣΚΑΪ.
Έχουμε κάθε λόγο να χαιρόμαστε με αυτές τις κινητοποιήσεις και να τις
στηρίζουμε, όπως και υποχρέωση να διεκδικούμε την άποψή μας μέσα σε
αυτές. Όχι από καπρίτσιο, αλλά επειδή έτσι μπορούμε να είμαστε
αποτελεσματικοί!
Βασίλης Γιαννούλης