Η Αριστερά ποτέ δεν ταυτίστηκε ούτε με τη στρατηγική, ούτε με τις μεθόδους της ατομικής τρομοκρατίας, των ομάδων που φαντασιώνονται ότι ξεκίνησαν συνομωτικά «ένοπλο αγώνα» για τον κομμουνισμό.
Παρ’ όλα αυτά, η σχέση αντιπαλότητας είχε κάποιο πλαίσιο. Αυτό προέκυπτε από την προσοχή των «ένοπλων» ομάδων να μην παραβιάζουν κάθε όριο της συγκυρίας, να προσπαθούν να μη λειτουργούν σαν «λαγοί» του κράτους, δίνοντας ευκαιρίες για χτυπήματα ενάντια στο ευρύτερο μαζικό κίνημα αντίστασης.
Ακόμα και στις πιο έξαλλες στιγμές της δεκαετίας του ’70, η τακτική του «αντάρτικου πόλης» είχε κανόνες και περιορισμούς.
Τίποτα από αυτά δεν ισχύει στην επίθεση στο Α.Τ. της Αγ. Παρασκευής.
Περίπου 100 σφαίρες και μια χειροβομβίδα θα μπορούσαν να έχουν
αποτέλεσμα νεκρούς αστυνομικούς. Αυτό σε τίποτα δεν θα μείωνε τη δύναμη
της αστυνομίας (που απλώς θα αντικαθιστούσε τους νεκρούς), αντίθετα θα
ενίσχυε αφάνταστα τις δυνατότητες της αστυνομοκρατίας. Ριπές σε έναν
πολυσύχναστο δρόμο θα μπορούσαν εύκολα να είχαν θύματα ανύποπτους
περαστικούς. Και αυτό σε τίποτα δεν θα ενίσχυε τη ριζοσπαστικοποίηση,
αντίθετα θα έβαζε στο στόχαστρο των μηχανισμών –προσωρινά και πολλών
θυμωμένων ανθρώπων– όλα τα τμήματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που
επιχειρούν να αναπτύξουν στο φως της ημέρας επαναστατική δράση.
Λίγες βδομάδες πριν την επέτειο του Δεκέμβρη, αυτή η επίθεση, όπως και
η βόμβα στο σπίτι της Γιαννάκου, ήταν βούτυρο στο ψωμί του Χρυσοχοΐδη
και όλων των οπαδών της τάξης και της ασφάλειας.
Η Αριστερά –και κυρίως τα ριζοσπαστικά ρεύματα– έχουν κάθε λόγο να
απομονώσουν πολιτικά αυτές τις απόψεις, αυτές τις πρακτικές, αυτές τις
ομάδες. Αυτή η δουλειά γίνεται πείθοντας τη συντριπτική πλειοψηφία των
νέων ανθρώπων ότι ο δρόμος της απελευθέρωσης από την εκμετάλλευση και
την καταπίεση είναι υπαρκτός και τελείως διαφορετικός από τον
παραλογισμό των «αποφασισμένων» πιστολάδων. Ασφαλώς αυτή η δουλειά δεν
γίνεται με την υποχώρηση της Αριστεράς, με την υποταγή της σε
διαταξικές και απολίτικες συμμαχίες με τους οπαδούς του νόμου και της
τάξης. Οι προτάσεις της Ανανεωτικής Πτέρυγας του ΣΥΝ και της ΠΟΣΔΕΠ
ήταν απλώς ντροπή για την Αριστερά.
Οι σέχτες των τάχα επαναστατών και οι πυρήνες της πυρκαγιάς πρέπει
να πάρουν απαντήσεις. Εντείνοντας την πάλη μας ενάντια στην
αστυνομοκρατία, ενάντια στο ρατσισμό, ενάντια στον ιμπεριαλισμό και την
εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.