Που βαδίζει ο Χριστόφιας
Έχουν περάσει ήδη εφτά μήνες από την εκλογή του Δημήτρη Χριστόφια στην προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας. Η άποψη των περισσότερων κομμάτων σε Κύπρο και Ελλάδα, είναι ότι ο Χριστόφιας κατάφερε μέσα σε λίγους μήνες να κάνει για το Κυπριακό όσα δεν κατάφεραν να κάνουν οι προηγούμενες κυβερνήσεις τις τελευταίες τρεις δεκαετίες.
Τ ο ΑΚΕΛ είχε κερδίσει τις εκλογές στις 24 Φλεβάρη με το σύνθημα «Δίκαιη λύση-Δίκαιη κοινωνία». Οι άνθρωποι τότε ψήφισαν ενάντια στο νεοφιλελευθερισμό και τον εθνικισμό της κυβέρνησης Τάσσου Παπαδόπουλου.
Θυμίζουμε ότι στην αριστερή κυβέρνηση Χριστόφια εκτός από το ΑΚΕΛ, συμμετέχουν υπουργοί από το κεντροδεξιό ΔΗΚΟ και τη σοσιαλπατριωτική ΕΔΕΚ. Ο υπουργός Οικονομικών συγκεκριμένα, που κλήθηκε να υλοποιήσει το πρόγραμμα της «αρμονικής μικτής οικονομίας» ήταν ο πρόεδρος του Κυπριακού Εργοδοτικού Συνδέσμου Τραπεζών.
Η πραγματικότητα είναι ότι μέσα στους 7 μήνες δεν άλλαξαν πολλά. Η κυβέρνηση αρκέστηκε σε κάποια επιδόματα και φοροελαφρύνσεις προς τους χαμηλά αμειβόμενους ενώ οι υποσχέσεις για αυξήσεις στις συντάξεις έχουν μείνει στα χαρτιά. Η αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης που είχε περάσει η προηγούμενη κυβέρνηση (ήταν από τους βασικούς λόγους αποχώρησης του ΑΚΕΛ από την συνεργασία με τον Παπαδόπουλο) δεν πάρθηκε πίσω. Όμως και οι όποιες θετικές προσπάθειες, μένουν στο κενό. Η προσπάθεια να φορολογηθεί ο μεγαλύτερος καπιταλιστής της Κύπρου, η εκκλησία, συνάντησε μεγάλες αντιδράσεις, αναγκάζοντας το ΑΚΕΛ να παγώσει το θέμα. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι ο αρχιεπίσκοπος Κύπρου δηλώνει ικανοποιημένος από την πολιτική Χριστόφια. Ταυτόχρονα υπάρχει μεγάλη πίεση πάνω στην κυβέρνηση να ιδιωτικοποιηθούν μονάδες της δημόσιας υγείας. Στην πραγματικότητα η ζωή των εργαζόμενων και των συνταξιούχων δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο, όποιες και αν είναι οι προθέσεις της κυβέρνησης. Οι ιδιωτικοποιημένοι οργανισμοί παραμένουν, τα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι γεγονός. Η μόνη υπόσχεση που υλοποίησε ο Χριστόφιας είναι ότι δεν θα πείραζε τα κέρδη των επιχειρήσεων.
«Δίκαιη λύση»
Η «δίκαιη κοινωνία» προς το παρόν πρέπει να περιμένει γιατί, τάχα, αυτό που προέχει είναι η «δίκαιη λύση». Άλλωστε η λογική που επικρατεί είναι ότι, όταν λυθεί το Κυπριακό, θα βελτιωθεί η οικονομία προς όφελος όλων.
Στις 3 Σεπτέμβρη ξεκινούν οι απευθείας διαπραγματεύσεις ανάμεσα στο Χριστόφια και τον Τουρκοκύπριο ηγέτη Ταλάτ, υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών. Η λύση που θα συμφωνηθεί θα τεθεί σε ταυτόχρονα χωριστά δημοψηφίσματα στις δύο κοινότητες. Η λύση που επιδιώκεται είναι η δικοινοτική, διζωνική ομοσπονδία με μια κυριαρχία, ιθαγένεια και μια διεθνή προσωπικότητα. Η ελληνοκυπριακή πλευρά ανάμεσα σε άλλα, επιδιώκει το κράτος να είναι συνέχεια της κυπριακής δημοκρατίας, με ενιαία οικονομία, επιστροφή των προσφύγων στα σπίτια και στις περιουσίες τους και απόσυρση των τουρκικών στρατευμάτων, χωρίς εγγυήσεις . Η τουρκοκυπριακή πλευρά επιδιώκει δύο χωριστές οικονομίες, παραμονή του τούρκικου στρατού και το νέο κράτος να προκύψει από το συνδυασμό της κυπριακής Δημοκρατίας και του τουρκοκυπριακού κράτους.
Στην πραγματικότητα η κάθε κυβέρνηση υπερασπίζεται τα συμφέροντα της δικιάς της άρχουσας τάξης. Γι’ αυτό άλλωστε το δεξιό κόμμα ΔΗΣΥ είναι από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές του αριστερού προέδρου. Οι Ελληνοκύπριοι καπιταλιστές επιδιώκουν τη σταθερότητα στο νησί έτσι ώστε να επεκταθούν, να αναπτυχθούν οικονομικά και να εκμεταλλευτούν τους Τουρκοκύπριους που είναι σε χειρότερη θέση. Οι Τουρκοκύπριοι καπιταλιστές προσπαθούν να παραχωρήσουν όσο το δυνατόν λιγότερα για να μην απορροφηθούν από την εύρωστη ελληνοκυπριακή οικονομία. Στην πραγματικότητα ο Χριστόφιας και ο Ταλάτ δεν είναι μόνοι. Ο ίδιος ο πρόεδρος επικαλείται συνεχώς τους διεθνείς οργανισμούς και το διεθνές δίκαιο. Οι αγγλικές βάσεις στο νησί παραμένουν, ενώ οι ΗΠΑ και Ε.Ε. επιδιώκουν τη σταθερότητα για να στηρίξουν τα δικά τους συμφέροντα στην περιοχή.
Η πραγματικότητα είναι ότι τους τελευταίους μήνες υπήρξε μεγάλη κινητικότητα όσον αφορά τη λύση του Κυπριακού. Το 80% των Κυπρίων υποστηρίζει την προοπτική ενός κοινού κράτους. Γι’ αυτό και η κυβέρνηση Χριστόφια δέχεται επίθεση από εθνικιστές, πατριώτες και παπάδες, όπως ο τουρκοφάγος-ακροδεξιός Τάσσος Παπαδόπουλος, και άλλοι. Σε αυτή τη φάση η Αριστερά στην Ελλάδα δεν μπορεί να βαφτίζει τον εθνικισμό, αντιϊμπεριαλισμό. Ο πόλεμος ενάντια στον εθνικισμό είναι βασικό καθήκον.
Τη λύση δε θα φέρουν τα σχέδια των κυρίαρχων τάξεων όσο και αν φαίνεται ότι -συγκυριακά- ανοίγουν δρόμους. Οι δικές τους λύσεις σχεδιάζονται με κριτήριο τα συμφέροντα των από πάνω. Ενισχύουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια και τα κέρδη των λίγων.
Επαναπροσέγγιση
Η λύση στο Κυπριακό δεν μπορεί παρά να αρχίζει από την επαναπροσέγγιση. Μια επαναπροσέγγιση όμως των από κάτω, σαν αυτή που ξεκίνησε αυθόρμητα το 2003 και σαμποταρίστηκε ακόμα και από την ίδια την Αριστερά. «Δίκαιη λύση» σημαίνει μια κοινή πατρίδα, χωρίς στρατούς, χωρίς βάσεις, όπου οι δύο κοινότητες σαν ένας λαός θα αποφασίζουν για την τύχη τους και θα επιβάλουν μέσα από τους κοινούς τους αγώνες μια πραγματικά «δίκαιη κοινωνία». Αυτό το όραμα όμως προϋποθέτει μια Αριστερά στην Κύπρο όχι μόνο στο όνομα. Μια Αριστερά που θα σκέφτεται ταξικά και όχι εθνικά, που θα στηρίζει το διεθνισμό και όχι τον κοσμοπολιτισμό. Ταυτόχρονα προϋποθέτει μια Αριστερά στην Ελλάδα που δεν θα εμπιστεύεται τυφλά το «ρεαλισμό» της κυπριακής κυβέρνησης, που το μόνο θετικό που έχει να αναδείξει είναι ότι επιτέλους η Αριστερά κατάφερε να πάρει την κυβέρνηση στην Κύπρο.
Κατερίνα Σεργίδου