Ώρα για ξεσηκωμό
Τ ο εργατικό κίνημα και η Αριστερά μπαίνουν στους επόμενους μήνες σε μια κρίσιμη δοκιμασία, από την οποία θα καθοριστεί το μέλλον της εργατικής τάξης για τα επόμενα 10-15 χρόνια.
Επιμήκυνση
Η ΕΕ, η κυβέρνηση Γ.Α.Παπανδρέου και τα παπαγαλάκια τους στον Τύπο προσπαθούν να παρουσιάσουν ως «ευεργετική» την ένταξη της χώρας στις διατάξεις της συμφωνίας για το στήριξη (δηλαδή το στραγγαλισμό) της Ιρλανδίας και την «επιμήκυνση» του χρόνου αποπληρωμής των δανείων του ΓΑΠ ως το… 2025. Πραγματικός στόχος τους είναι να διασφαλίσουν τη λεία των τοκογλύφων και μάλιστα αυξάνοντας το επιτόκιο δανεισμού κατά περίπου 1 μονάδα (βλ. σελ. 2). Το αντίτιμο δεν περιορίζεται στους ληστρικούς τόκους. Μαζί με την επιμήκυνση αποπληρωμής επιμηκύνεται η επιτήρηση (ως το 2025) και η ισχύς του μνημονίου (που ο ΓΑΠ ισχυριζόταν ότι θα λήξει το 2013…), ενώ η ΕΕ απαιτεί ακόμα σκληρότερη πολιτική: Επιτάχυνση των αντιμεταρρυθμίσεων στις ΔΕΚΟ, τα εργασιακά, την Υγεία, τις ιδιωτικοποιήσεις. Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, για να αποδείξει την ευθυγράμμισή της, ετοιμάζει πάνω από 40 κρίσιμα νομοσχέδια μέχρι το Μάρτη. Πρόκειται για πραγματική επέλαση σε βάρος των εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η θεσμοθέτηση της
υπεροχής των επιχειρησιακών «συμβάσεων» σε βάρος των κλαδικών, που η
Λούκα Κατσέλη, τάχα, «διαπραγματεύεται σκληρά» στην Αθήνα (με τον ΣΕΒ
και τον Παναγόπουλου) ή στις Βρυξέλλες (με τον επικεφαλής των
επιτηρητών της τρόικας κ. Ντερούζ…). Οι αντιρρήσεις της πιο
σοσιαλδημοκρατίζουσας υπουργού του ΓΑΠ είναι χάρτινες. Αν αρχίσει να
«ξηλώνεται το πλεκτό» της ισχύος των Συμβάσεων, τότε οι «προϋποθέσεις»,
που αναζητά η κ. Κατσέλη, θα αποδειχθούν τελείως ανίσχυρες μπροστά στην
αρπακτικότητα των εργοδοτών (βλ. σελ. 4-5).
Ευρωπαϊκή κρίση
Στη
βάση όλης αυτής της επιθετικότητας είναι το βάθεμα της κρίσης σε
πανευρωπαϊκό επίπεδο. Τα στελέχη του συστήματος έντρομα διαπιστώνουν
ότι η φούσκα του χρέους μετά την Ελλάδα και την Ιρλανδία απειλεί άμεσα
την Πορτογαλία, την Ισπανία, το Βέλγιο και την Ιταλία. Ο πρώην υπουργός
Οικονομικών της Βρετανίας, Α. Ντάρλινγκ, δηλώνει ότι «η κρίση στην
ευρωζώνη είναι η μεγαλύτερη απειλή στην εύθραυστη παγκόσμια ανάκαμψη»…
Μπροστά
σε αυτό το χάος ένα τμήμα της ηγεσίας της ΕΕ γυρίζει στις «ιδέες
Ντελόρ». Ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ζ.Κ.Γιούνγκερ, ο επίτροπος
Οικονομικών Υποθέσεων Όλι Ρεν και ο επικεφαλής της Συνομοσπονδίας
Ευρωπαϊκών Συνδικάτων Τζον Μονκς (δηλαδή ο ευρωπαίος… Παναγόπουλος)
πρότειναν την έκδοση «ευρωομολόγων» και τη διεύρυνση του «μηχανισμού
στήριξης» των 750 δισ. ευρώ που έχει ήδη εγκρίνει η ΕΕ. Την πρόταση
εμφανίζεται να υποστηρίζει ο επικεφαλής του ΔΝΤ, Ντ. Στρος Καν, και
πολλοί υπουργοί οικονομικών της ΕΕ. Είναι μια πρόταση που αποσκοπεί
στον έλεγχο της διαδικασίας χρηματοδότησης του χρέους πριν αυτή φτάσει
στην κατάρρευση, αποσκοπεί στη διασφάλιση των «επενδύσεων» των τραπεζών
και άλλων διεθνών τοκογλύφων στο χρέος πολλών χωρών, αλλά καθόλου δεν
συνδυάζεται με τη χαλάρωση της πίεσης των κυρίαρχων τάξεων και των
κυβερνήσεών τους πάνω στους εργαζόμενους σε ευρωπαϊκή κλίμακα.
Δεν
είναι τυχαίο ότι οι υποστηρικτές αυτών των προτάσεων συγχαίρουν δημόσια
τις κυβερνήσεις (όπως του ΓΑΠ) που πρωτοστατούν στα μέτρα ευρωλιτότητας
και δεν χάνουν ευκαιρία να δηλώνουν ότι αυτή η πολιτική πρέπει να
συνεχιστεί με αμείωτη ένταση. Από την άποψη αυτή αποτελεί πραγματικά
ντροπή η εμπλοκή των σοσιαλδημοκρατικών συνδικάτων με αυτές τις ιδέες,
αλλά επίσης και το «φλερτ» μαζί τους που δείχνει ότι είναι έτοιμο να
συνάψει ένα τμήμα της Ευρω-αριστεράς (κυρίως το Κόμμα Ευρωπαϊκής
Αριστεράς).
Την πολιτική αυτή αρνείται –τουλάχιστον για την
ώρα– η Άνγκελα Μέρκελ. Επικεφαλής της γερμανικής οικονομίας με τα
μεγάλα πλεονάσματα και των ισχυρών γερμανικών τραπεζών, αρνείται να
δεχθεί «ίδια επιτόκια δανεισμού για όλα τα μέλη της ευρωζώνης».
Πρόκειται για την πιο σκληρή απαίτηση να πληρωθούν τα χρέη με όλο και
πιο στραγγαλιστικούς όρους. Όμως η συζήτηση συνεχίζεται και μπροστά στο
βάθεμα της κρίσης οι αλλαγές θέσεων δεν μπορεί να αποκλείονται. Όπως
άλλωστε δήλωσε χαρακτηριστικά ο υπουργός Οικονομικών της Μέρκελ, Β.
Σόιμπλε: «Αφήστε μας λίγους μήνες να το δουλέψουμε…»
Με ή
χωρίς ευρωομόλογα η πολιτική της ΕΕ βάζει τα μαχαίρι στο κόκαλο των
εργαζομένων και της νεολαίας. Δεν είναι τυχαία η στροφή όλων των
κυβερνήσεων στον αυταρχισμό και στα μέτρα κλιμάκωσης της καταστολής. Η
προκλητικότητα των «πραιτώρων» του Παπουτσή δεν είναι καθόλου
απομονωμένο φαινόμενο, αλλά γενική τάση στη, δήθεν, δημοκρατική Ευρώπη
του 21ου αιώνα.
Άρωμα Μάη ΄68
Το πρόβλημα όλων
αυτών είναι η στάση του κόσμου από τα κάτω. Στη Γαλλία, την Ισπανία, τη
Βρετανία, την Ιταλία κ.λπ. οι αγώνες των εργατών, αλλά και της νεολαίας
κλιμακώνονται. Το κλίμα θυμίζει την πριν το 1968 Ευρώπη, τότε που στην
ήπειρο επωαζόταν ο Μάης, ένα μεγάλο κίνημα ικανό να απειλήσει με
ανατροπή τα πάντα. Και αυτό πλέον το διαπιστώνει ο μεγάλος Τύπος και
όχι μόνον οι αναλύσεις της ριζοσπαστικής Αριστεράς.
Αυτά
είναι τα καθήκοντα και εδώ. Στην πρόταση του ΠΑΣΟΚ για υπερδεκαετή
λιτότητα και επιτήρηση, οφείλουμε να απαντήσουμε ότι αυτή η πολιτική θα
ανατραπεί μαζί με τους υποστηρικτές της. Αρχίζοντας από τις 15 Δεκέμβρη…