Όχι στην Ε.Ε. του κεφαλαίου, του μιλιταρισμού, του ρατσισμού
Η κυβέρνηση της Ν.Δ. προχωρά με συνοπτικές διαδικασίες στην κύρωση της Ευρωσυνθήκης. Αυτή τη βδομάδα θα μπει για συζήτηση στην αρμόδια κοινοβουλευτική επιτροπή και η ψηφοφορία στην ολομέλεια της Βουλής προγραμματίζεται για τις 13 Ιούνη. Στην πραγματικότητα η νέα ευρωπαϊκή συνθήκη είναι η νεκρανάσταση του «Ευρωσυντάγματος». Το φέρνουν ξανά, μεταμφιεσμένο μεν αλλά στην ουσία το ίδιο.
Π ριν από τρία χρόνια οι νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις της Ευρώπης έσπασαν τα μούτρα τους όταν επιχείρησαν να το επιβάλουν. Το «ΟΧΙ» στα δημοψηφίσματα της Γαλλίας και της Ολλανδίας ανέτρεψαν τα σχέδιά τους.
Εξαπάτηση
Αυτή την ήττα δεν την ξέχασαν. Ονομάζουν το νέο κείμενο «συνθήκη» και
όχι Σύνταγμα για να εξαπατήσουν τους λαούς της Ευρώπης, αλλά και για να
απλοποιήσουν τη διαδικασία έγκρισης. Ο πλήρης τίτλος είναι «Συνθήκη της
Λισαβόνας για την τροποποίηση της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση και
της Συνθήκης περί ιδρύσεως της Ευρωπαϊκής Κοινότητας» και δεν είναι
τυχαίος. Σκοπός είναι να δημιουργηθεί η εικόνα ότι πρόκειται μονάχα για
τροποποιήσεις της Συνθήκης της Νίκαιας. Η Συνθήκη παρουσιάζεται ως
«μεταρρυθμιστική» στον τίτλο και τη μορφή. Το κείμενο είναι απαρίθμηση
τροποποιήσεων με παραπομπές στα αντίστοιχα άρθρα της Συνθήκης της
Νίκαιας.
Αποφεύγεται οτιδήποτε θα μπορούσε να ερμηνευτεί ως γνώρισμα
Συντάγματος, όπως η αναφορά στη σημαία και τον ύμνο ή την τυπική
θεσμοθέτηση υπουργού Εξωτερικών. Ο τίτλος του αξιωματούχου αυτού θα
είναι «Ύπατος Εκπρόσωπος».
Με αυτό τον τρόπο γλιτώνουν την επικίνδυνη για τις άρχουσες τάξεις
διαδικασία του δημοψηφίσματος. Οι Ιρλανδοί, που είναι εκ του
Συντάγματός τους υποχρεωμένοι να κάνουν δημοψήφισμα, δέχονται μια άνευ
προηγουμένου πίεση, στα όρια του εκβιασμού, ώστε να μην την απορρίψουν.
Σαν απάντηση έχει ήδη ξεκινήσει καμπάνια με συγκεντρώσεις και
εκδηλώσεις υπέρ του «όχι».
Εργαζόμενοι και νεολαία στην Ελλάδα (αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της
Ευρώπης) έχουμε κάθε λόγο να τασσόμαστε ενάντια στην Ευρωσυνθήκη και
ενάντια στις αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις για την έγκρισή της. Με αυτή
τη συνθήκη οι άρχουσες τάξεις της Ε.Ε. θέλουν να κάνουν ένα ακόμα βήμα
στην οικοδόμηση της Ευρώπης του κεφαλαίου, του πολέμου, του ρατσισμού.
Η Ευρωσυνθήκη είναι ένα ισχυρό μείγμα νεοφιλελευθερισμού και
μιλιταρισμού. Μια σειρά διατάξεις βάζουν σε αμφισβήτηση κοινωνικά και
πολιτικά δικαιώματα.
Η Συνθήκη όχι μόνο επιβεβαιώνει την αρχή ότι στην Ένωση όλα διέπονται
από τον ανταγωνισμό, αλλά την ισχυροποιεί στο έπακρο, πηγαίνοντας πέρα
και από το Ευρωσύνταγμα. Τώρα πλέον αναφέρεται στο άρθρο 3 ως «άκρως
ανταγωνιστική κοινωνική οικονομία της αγοράς». Το «κοινωνική» είναι για
τα «μάτια του κόσμου», η ουσία βρίσκεται στο «άκρως ανταγωνιστική», που
σημαίνει περισσότερη λιτότητα και ιδιωτικοποιήσεις, μεγαλύτερο χτύπημα
των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων.
Ο ρόλος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας αναβαθμίζεται και τονίζεται η
απόλυτη ανεξαρτησία της. Η νομισματική σταθερότητα γίνεται υπέρτατος
σκοπός. Άλλα άρθρα υπογραμμίζουν τη δέσμευση στη στρατηγική της
Λισαβόνας, δηλαδή στη σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία και στη
flexicurity (στην «ευελιξία» στις εργασιακές σχέσεις).
Εμπορευματοποίηση
Η παιδεία, η υγεία, η ενέργεια, οι μεταφορές δεν θεωρούνται κοινά αγαθά
που πρέπει να προστατεύονται, αλλά εμπορεύματα που πρέπει να βγάζουν
κέρδος.
Για παράδειγμα: το «δικαίωμα στην εργασία», μετατρέπεται σε «δικαίωμα
στην αναζήτηση εργασίας». Η υποχρέωση του κράτους να παρέχει κοινωνική
ασφάλιση μετατρέπεται σε «δυνατότητα πρόσβασης» σε αγαθά ασφάλισης.
Επίσης, ενώ το Σύνταγμα στην Ελλάδα κατοχυρώνει τη δωρεάν παιδεία σε
όλες τις βαθμίδες, ο χάρτης της προβλέπει μόνο για την υποχρεωτική. Με
κάτι τέτοια αποθρασύνονται κυβέρνηση και εργοδότες. Η Ντόρα Μπακογιάννη
είπε ότι «το κοινοτικό δίκαιο υπερισχύει του Συντάγματος για τα
ιδιωτικά πανεπιστήμια», ο Αλογοσκούφης προγραμματίζει μετά τον ΟΤΕ και
άλλες ιδιωτικοποιήσεις και οι τραπεζίτες θέλουν να καταργήσουν τη
Συλλογική Σύμβαση Εργασίας.
Αν έτσι περιορίζονται τα δικαιώματα των «γηγενών» Ευρωπαίων, είναι
καθαρό ότι πολύ χειρότερα προβλέπονται για τους μετανάστες. Η Συνθήκη
είναι εξαιρετικά ασαφής για τα δικαιώματά τους. Εκεί όμως που γίνεται
εξαιρετικά σαφής είναι η κοινή πολιτική «διαχείρισης των συνόρων».
Δηλαδή, τα ναρκοπέδια, τα «ναυάγια» στις θαλάσσιες εισόδους και οι
εξουθενωτικοί όροι χορήγησης άδειας παραμονής περιορισμένου χρόνου.
Όμως και η ασάφεια έχει σημασία. Έτσι αφήνεται ελεύθερο το πεδίο για
μέτρα όπως το σχέδιο Σαρκοζί να γίνεται έλεγχος DNA πριν την ένωση των
οικογενειών των μεταναστών, για την πρόταση Μπερλουσκόνι να εκδιωχθούν
όσοι μετανάστες «δεν έχουν δουλειά», για την πρακτική των ελληνικών
αρχών να κρατούν μετανάστες και πρόσφυγες σε άθλιες συνθήκες.
Επιπλέον η Συνθήκη δηλώνει ρητά ότι στηρίζεται στη «θρησκευτική και
πολιτιστική κληρονομιά της Ευρώπης». Αυτή η «αθώα» έκφραση δεν είναι
παρά η εξύμνηση του ρατσισμού απέναντι στους μετανάστες -ιδιαίτερα από
τις μουσουλμανικές χώρες- που δεν μοιράζονται την «κληρονομιά» π.χ. του
Σαρκοζί, του Μπερλουσκόνι, του Καραμανλή ή του νεοφασίστα δημάρχου της
Ρώμης και του Καρατζαφέρη. Η ρατσιστική ισλαμοφοβία πάει χέρι-χέρι με
τις νεοφιλελεύθερες επιθέσεις και το «διαρκή αντιτρομοκρατικό πόλεμο».
Η Συνθήκη κάνει ένα μεγάλο βήμα μπροστά στη «συνεργασία στην εξωτερική
πολιτική και άμυνα», ξεπερνώντας τη Συνθήκη της Νίκαιας, ακόμα και το
Ευρωσύνταγμα. Προωθείται η ταχύρυθμη στρατιωτικοποίηση της Ε.Ε. με τη
δημιουργία στρατού για επεμβάσεις. Σκοπός, η ανάληψη αυτόνομης
στρατιωτικής δράσης σε άλλες χώρες ακόμα και χωρίς αποφάσεις ΟΗΕ.
Γι’ αυτό το σκοπό τα κράτη-μέλη καλούνται να «βελτιώσουν τις αμυντικές
τους δυνατότητες». Δημιουργείται μάλιστα και ειδικό ταμείο (το «Ταμείο
Εκκίνησης») που θα χρηματοδοτεί την προπαρασκευή στρατιωτικών
ενεργειών. Όλα αυτά τη στιγμή που απαγορεύονται τα δημόσια «έξοδα» για
μισθούς, συντάξεις, υγεία και παιδεία.
Ευρωατλαντισμός
Είναι καθαρό ότι η κοινή εξωτερική πολιτική και πολιτική άμυνας
αποσκοπεί σε αναβάθμιση του ρόλου της Ε.Ε. στη συνεργασία της με τις
ΗΠΑ. Το δόγμα του «ευρωατλαντισμού» φτάνει στο απόγειό του. Η
στρατιωτική συνεργασία δίνει τη δυνατότητα και σε στρατιωτικές
επεμβάσεις σε χώρες-μέλη, βάσει της «ρήτρας αλληλεγγύης» για την
αντιμετώπιση, τάχα, τρομοκρατικών επιθέσεων εφόσον το ζητήσουν οι αρχές
της κάθε χώρας. Ο όρος «τρομοκρατία» δεν προσδιορίζεται. Έτσι, με βάση
τις διασταλτικές ερμηνείες που ακούμε τώρα τελευταία και για άρθρα του
ελληνικού Συντάγματος, εν δυνάμει «τρομοκράτες» μπορεί να θεωρηθούμε
όλοι.
Για να γίνει πιο «λειτουργική» και «αποτελεσματική» η Ε.Ε. θεσμοθετούνται νέες θέσεις και αλλαγές στη λήψη αποφάσεων.
Π.χ. ο Πρόεδρος Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, δηλαδή του Συμβουλίου Υπουργών,
ο οποίος εκλέγεται για δυόμισι χρόνια, και ο Ύπατος Εκπρόσωπος, που
έχει την αρμοδιότητα της εξωτερικής πολιτικής και άμυνας.
Οι αποφάσεις στα όργανα της Ε.Ε. θα λαμβάνονται μετά το 2014 με ειδική
πλειοψηφία 72% των μελών, που θα αντιπροσωπεύουν το 65% του πληθυσμού
της Ε.Ε., για θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας και για τα λοιπά
με ποσοστό 55% των μελών, που πρέπει να αντιπροσωπεύουν το 65% του
πληθυσμού της Ε.Ε. Καταργείται η αρχή της ομοφωνίας και του βέτο, ό,τι
κι αν σήμαιναν αυτά. Τώρα, οι «λυκοσυμμαχίες» ισχυρών κυβερνήσεων θα
διευκολύνονται.
Ο Καραμανλής, όπως και άλλοι ομόλογοί του, φέρνει τη Συνθήκη «σεμνά και
ταπεινά». Την κλείνει στο κτίριο της Βουλής απαγορεύοντας τη συζήτηση
για το περιεχόμενό της με αυτούς που θα την υποστούν, τους
εργαζόμενους, τη νεολαία, τα λαϊκά στρώματα. Μόνη στιγμή δημοσιότητας
θα είναι η επίσκεψη Σαρκοζί στις 6 Ιούνη.
Το αίτημα των κομμάτων της Αριστεράς για δημοψήφισμα είναι σωστό.
Διευκολύνει μια εκστρατεία πλατιάς ενημέρωσης και ενισχύει τις
δυνατότητες πάλης. Όμως το δημοψήφισμα δεν είναι πανάκεια. Αξίζει να
θυμηθούμε ότι το γαλλικό «ΟΧΙ» ήρθε μετά από ένα μεγάλο κύμα αγώνων.
Στην Ελλάδα η ανατροπή της συνταγματικής αναθεώρησης επιβλήθηκε από
τους μεγάλους αγώνες φοιτητών και πανεπιστημιακών. Η Μεταρρυθμιστική
Συνθήκη και όσα επιδιώκουν να περάσουν οι άρχουσες τάξεις σε κάθε χώρα
θα ανατραπούν με μαζικούς και μαχητικούς αγώνες. Με αυτό το καθήκον
χρειάζεται να καταπιαστεί η Αριστερά χωρίς καθυστέρηση.
Διεθνιστική απάντηση
Και σε αυτό θα
είναι πιο αποτελεσματική όσο πιο ξεκάθαρη είναι απέναντι στο ερώτημα τι
είναι και πώς παλεύεται η Ε.Ε. Ο κόσμος μέσα από την εμπειρία του
αντιλαμβάνεται την Ε.Ε. σαν κέντρο συντονισμού νεοφιλελεύθερων
επιθέσεων. Αυτό επιβεβαιώνει η νέα Ευρωσυνθήκη, αναδεικνύοντας και τον
ιμπεριαλιστικό χαρακτήρα της Ε.Ε. Γι’ αυτό είναι λάθος και κενή
περιεχομένου η άποψη για «δημοκρατική μεταρρύθμιση» της Ε.Ε. που
υποστηρίζει το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς. Η «Ευρώπη των λαών»
μπορεί να γίνει πραγματικότητα μόνο με τη διαρκή πάλη ενάντια στην
Ευρώπη του κεφαλαίου, του πολέμου, του ρατσισμού, την υπαρκτή Ε.Ε. που
δεν μεταρρυθμίζεται.
Και βέβαια λύση απέναντι στην Ε.Ε. δεν
είναι η υπεράσπιση της «εθνικής κυριαρχίας» που προτείνει το ΚΚΕ,
αποσυνδέοντας την πάλη ενάντια στην Ε.Ε. από την πάλη ενάντια στους
«δικούς μας» καπιταλιστές. Ανεξάρτητα από την ψηφοφορία στη Βουλή, η
εφαρμογή της Ευρωσυνθήκης θα κριθεί στους αγώνες του επόμενου
διαστήματος ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τη λιτότητα, τον πόλεμο, το
ρατσισμό στην Ελλάδα αλλά και σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Την
Πέμπτη 12 Ιούνη οργανώνεται συγκέντρωση και διαδήλωση ενάντια στην
Ευρωσυνθήκη. Την καλούν ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΕΝΑΝΤΙΑ, συνδικάτα και μαζικοί
φορείς. Είναι ένα πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση. Να είμαστε όλοι
εκεί.