Άμεση ανάγκη η δράση για την ανατροπή του
Το νέο Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης (ΠΣΑ), που κατέθεσε στις Βρυξέλλες η κυβέρνηση Καραμανλή, αν τελικά επιβληθεί και δεν τσακιστεί από τις αντιστάσεις των εργαζομένων, θα δώσει ένα πολύ οδυνηρό πλήγμα στα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα. Είναι μια απόπειρα να φορτωθεί το κόστος της κρίσης ολοκληρωτικά στις πλάτες των εργαζομένων και των λαϊκών τάξεων, ενώ οι πλούσιοι τουλάχιστον προστατεύονται, αν δεν πριμοδοτούνται με προκλητικά «δώρα».
Ο νέος ΥΠΕΘΟ, ο Γ. Παπαθανασίου, υποτίθεται ότι αντικατέστησε τον Αλογοσκούφη για να «χαλαρώσει» την οικονομική πολιτική και να δώσει κάποια ευκαιρία στον Καραμανλή να ξαναδιεκδικήσει την εξουσία στις επερχόμενες εκλογές. Μέσα στην κρίση, αποδεικνύεται ένας νεοφιλελεύθερος δράκουλας.
Καταρχήν το ΠΣΑ στάλθηκε ήδη προς έγκριση στις Βρυξέλλες, χωρίς να
συζητηθεί στη βουλή, χωρίς καν να μεταφραστεί στα ελληνικά (!), χωρίς
να δοθεί στον Τύπο το πλήρες κείμενο και τα αριθμητικά στοιχεία που το
συγκροτούν. Ένα «μανιφέστο» που απειλεί να βυθίσει στη φτώχεια
εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους, αποφασίστηκε από μια κλειστή δράκα
πολιτικών στελεχών και γραφειοκρατών. Παρεμπιπτόντως το ΠΣΑ μετατρέπει
κυριολεκτικά σε κουρελόχαρτο τον προϋπολογισμό που, μόλις πριν 40
μέρες, ψήφισε η βουλή.
Η πρόθεση της κυβέρνησης να εξωραΐσει την εικόνα της οικονομίας
(για εσωτερικούς πολιτικούς λόγους, αλλά και για να αποφύγει
διαδικασίες «επιτήρησης», μετά τις διαδικασίες έγκρισης στην ΕΕ)
αποδεικνύεται από τη διαφορά στις προβλέψεις. Για το 2009, το ΠΣΑ
προβλέπει αύξηση του ΑΕΠ κατά 1,1% (ενώ η Κομισιόν κατά 0,2%) και για
το 2010, 1,6% (έναντι 0,6%). Το ΠΣΑ έχει συγκροτηθεί, λοιπόν, με βάση
πιο «αισιόδοξα» σενάρια από την πραγματικότητα. Παρ’ όλα αυτά, όταν
φτάνει στο πεδίο της πραγματικής πολιτικής, δηλαδή στις προτάσεις, δεν
αφήνει κανένα περιθώριο για αυταπάτες.
Για το κρίσιμο ζήτημα των αυξήσεων στους μισθούς, το ΠΣΑ προβλέπει
τριετές πάγωμα στο επίπεδο του πληθωρισμού, δηλαδή «αυξήσεις» της τάξης
του 2,5% (και πιθανότατα μόνο πάνω στο βασικό μισθό και όχι στο σύνολο
των αποδοχών). Με δεδομένη την υποεκτίμηση του πληθωρισμού (την ώρα που
η ακρίβεια σαρώνει στα ράφια…) αυτό σημαίνει μείωση των πραγματικών
μισθών και των συντάξεων για 3 συνεχή χρόνια.
Όμως η πραγματική σφαγή θα γίνει στις δαπάνες. Ο Καραμανλής στέλνει
μήνυμα σε όλα τα υπουργεία: κόψτε ό,τι κόβεται! Ο Παπαθανασίου δήλωσε
ότι «οι νέες προσλήψεις θα είναι δραστικά περιορισμένες σε όλο το
δημόσιο τομέα, στενό και ευρύτερο, και σε κάθε περίπτωση θα είναι
λιγότερες από τον αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων που θα
συνταξιοδοτούνται». Αυτό σημαίνει λιγότερους δασκάλους στα σχολεία,
λιγότερους γιατρούς και νοσοκόμους στα νοσοκομεία, λιγότερο προσωπικό
σε όλες τις δημόσιες υπηρεσίες και κατά συνέπεια μεγαλύτερη υποβάθμιση
του έργου τους.
Όλα για τους πλούσιους
Δεμένη με την περικοπή δαπανών θα είναι η επιμονή στις
ιδιωτικοποιήσεις. Ο Παπαθανασίου δήλωσε ότι «οι διαδικασίες
αποκρατικοποίησης θα αποφέρουν στην κυβέρνηση έσοδα τουλάχιστον 1 δισ.
ευρώ»! Για να συγκεντρώσουν αυτό το ποσό μέσα στις δυσκολίες της κρίσης
(με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ναυάγιο του ξεπουλήματος της ΟΑ), θα
επιχειρήσουν να πουλήσουν ό,τι μπορεί να πουληθεί…
Οι συνέπειες αυτής της πολιτικής πάνω στην απασχόληση θα είναι
δραματικές. Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι η ανεργία θα κρατηθεί γύρω
στο 8%, σε όλη την τριετία, είναι αστείος με τα δεδομένα της μηδενικής
μεγέθυνσης. Αυτό αποδεικνύεται άλλωστε από τις εκατοντάδες απολύσεις
που ανακοινώνονται καθημερινά και που –όπως δηλώνουν οι ίδιοι οι
βιομήχανοι– θα ενταθούν από την άνοιξη του 2009. Η προειδοποίηση για τη
θύελλα έρχεται από την Ισπανία: 200 χιλιάδες απολύσεις από το Δεκέμβρη
μέχρι σήμερα, 14% επίσημη ανεργία, δηλαδή 3,3 εκατ. άνεργοι…
Παρά τη σκληρότητα του προγράμματος, η εικόνα των ελλειμμάτων
μοιάζει με βαρέλι δίχως πάτο. Η κυβέρνηση πλέον παραδέχεται έλλειμμα
3,7% του ΑΕΠ το 2008 (έναντι του προϋπολογισμένου 2,5%), 3,8% το 2009
(έναντι του τάχα 2%) και 3,2% το 2010. Η ερμηνεία είναι απλή: η
διαδικασία είσπραξης εσόδων έχει καταρρεύσει. Με δεδομένο ότι οι
εργαζόμενοι πληρώνουν υποχρεωτικά τους φόρους που τους αναλογούν, αυτό
σημαίνει ότι η κυβέρνηση επιτρέπει μια τεράστιας έκτασης φοροδιαφυγή
στους πλούσιους.
Ταυτόχρονα η κυβέρνηση «συνδράμει» τους επιχειρηματίες,
επιτρέποντας μια ακόμα μεγαλύτερης έκτασης εισφοροδιαφυγή και
εισφοροκλοπή. Οι πληρωμές προς τα Ταμεία έχουν κυριολεκτικά
«στραγγίξει», δημιουργώντας άμεσους κινδύνους ακόμα και για τα μεγέθη
του ΙΚΑ. Αυτό το λογαριασμό η κυβέρνηση σχεδιάζει να παρουσιάσει προς
εξόφληση στους ασφαλισμένους, αφού το ΠΣΑ επαναφέρει ζήτημα νέας
ασφαλιστικής αντιμεταρρύθμισης μέσα στους επόμενους μήνες.
Ώρα για απεργία
Ο συνδυασμός αυτών των απειλών πρέπει να σημάνει συναγερμό για το
εργατικό κίνημα. Οι διαδικασίες της κρίσης θα πάρουν ρυθμούς συνολικής
αντιπαράθεσης «τάξης ενάντια σε τάξη». Κάθε άλλη πρόβλεψη είναι
αυταπάτη. Οι συζητήσεις μεταξύ των τραπεζιτών, των βιομηχάνων και των
«εμπειρογνωμόνων» τους υποδεικνύουν ότι κανένα από τα δικαιώματά μας
δεν θεωρείται πλέον εγγυημένο, κανένα από τα «κεκτημένα» των
εργαζομένων δεν θεωρείται πια απαραβίαστο.
Απέναντι σε αυτή την προοπτική, για την ώρα η ΑΔΕΔΥ έχει κηρύξει
μια 24ωρη πανελλαδική απεργία στις 25 Φλεβάρη, ενώ η ΓΣΕΕ ακόμα συζητά
αν θα συντονιστεί με τα συνδικάτα του δημόσιου τομέα. Οι «δράσεις»
αυτές είναι πολύ λίγες και πολύ αποσπασματικές. Δεν αρκούν για να
αντιμετωπιστεί η επίθεση της κυβέρνησης και των κυρίαρχων τάξεων. Για
τους μισθούς, τη δουλειά και τα Ταμεία μας θα χρειαστούν αγώνες με
αποφασιστικότητα και διάρκεια, τόσο σε επί μέρους εργατικούς χώρους όσο
και πανελλαδικά. Αυτό είναι το πιο κρίσιμο καθήκον των μηνών που
έρχονται.
Παγκόσμια αντίσταση
Η αντίσταση των εργαζομένων παγκόσμια είναι μια κολοσσιαία διαδικασία
σε εξέλιξη. Στη Γαλλία, εκατομμύρια απεργοί συγκλόνισαν τον Σαρκοζί με
την ισχυρότερη απεργία των τελευταίων 20 χρόνων. Στην Ιταλία,
εκατοντάδες χιλιάδες φοιτητές, μαθητές και εργάτες αποδεικνύουν στον
Μπερλουσκόνι ότι απέναντί του έχει μια πολύ δυσκολότερη δουλειά απ’
ό,τι είχε στις εκλογές. Στην Ισλανδία, κάτω από τα χτυπήματα των
διαδηλωτών, ανατράπηκε η πρώτη κυβέρνηση λόγω της κρίσης.
Το κίνημα αυτό για να νικήσει, έχει ανάγκη την Αριστερά του. Στη
Βολιβία –με αντιφάσεις και κάτω από την πίεση του κόσμου– ο Μοράλες
άλλαξε το σύνταγμα, «επανιδρύοντας» τη χώρα και δείχνοντας ότι είναι
εφικτό να αλλάξουμε πολλά από αυτά που στα 20 χρόνια του
νεοφιλελευθερισμού οι «από πάνω» θεωρούσαν απαραβίαστα (βλ. σελ. 12).
Χρειαζόμαστε μια Αριστερά αφοσιωμένη στο καθήκον της ανατροπής του
νεοφιλελευθερισμού, αποφασισμένη να δώσει τη μάχη αυτή στην προοπτική
της συνολικής αλλαγής του κόσμου, στην προοπτική διεκδίκησης του
σοσιαλισμού.
Ο Παπαθανασίου δήλωσε ότι, στην τριετία που έρχεται, η κυβερνητική
πολιτική «δεν θα διακινδυνεύσει τη βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών
ή απώλειες ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων». Πρόκειται για κήρυξη
πολέμου. Και πρέπει να αντιτάξουμε ότι εμείς δεν θα διακινδυνέψουμε τις
κατακτήσεις και τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας.
Ο ΣΕΒ προκαλεί
Ο ΣΕΒ, με επιστολή του Δ. Δασκαλόπουλου προς την κυβέρνηση για την,
τάχα, αντιμετώπιση της κρίσης, ξεπερνάει κάθε όριο απληστίας. Ζητάει
μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, μείωση των εργοδοτικών
εισφορών, πληρωμή τμήματος των μισθών και των εισφορών από τον ΟΑΕΔ,
απελευθέρωση των απολύσεων, κατάργηση όλων των «αντικινήτρων» και των
γραφειοκρατικών εμποδίων» στην επιχειρηματικότητα. Απλά, τα θέλει όλα.
Αλλιώς, απειλεί, η κοινωνία θα αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της «υψηλής
και μόνιμης ανεργίας».
Το εντυπωσιακό είναι ότι τις προτάσεις αυτές αντιμετώπισε ως
θετικές ο εκπρόσωπος Τύπου του ΠΑΣΟΚ, Γ. Παπακωνσταντίνου, δηλώνοντας
ότι «είναι πιο μπροστά από την κυβέρνηση» και ότι «δείχνουν μια
κατεύθυνση» αντιμετώπισης της κρίσης.
Γρηγορείτε…