Σε ανοιχτή πολιτική κρίση μετατρέπεται
η φθορά της Ν.Δ. και του Καραμανλή
Η υπόθεση Ζαχόπουλου λειτουργεί ως Αποκάλυψη για το φθαρμένο πολιτικό σκηνικό, κυρίως για την κυβέρνηση της Ν.Δ. και τον Καραμανλή προσωπικά, αλλά και για το καθεστώς του «δικομματισμού» γενικότερα. Είχε και έχει όλα τα στοιχεία για να προκαλέσει την αηδία, την αγανάκτηση, την οργή του κόσμου.
Έ χει τα γλοιώδη «πολιτικά στελέχη» του πολύ στενού πρωθυπουργικού πυρήνα, που δεν δίσταζαν να εκμεταλλεύονται το άθλιο καθεστώς των συμβασιούχων (καθεστώς που δημιούργησαν οι πράσινοι «εκσυγχρονιστές» και συνεχίζουν οι μπλε αντιμεταρρυθμιστές…) για να δημιουργούν εκλογική πελατεία αλλά και για να γεμίζουν το κρεβάτι τους. Έχει τις απίστευτες «χορηγίες» του ΥΠΠΟ που ποτίζουν με δισεκατομμύρια ευρώ ανεκδιήγητες οργανώσεις (και μεταξύ τους διάφορες παραεκκλησιαστικές, παρακρατικές αλλά και «προσωπικές» οργανώσεις…) την ώρα που ο Αλογοσκούφης ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν τα λεφτά για να αυξηθούν οι συντάξεις ή για να προσληφθεί το απαραίτητο στα νοσοκομεία προσωπικό. Έχει τους εκατοντάδες (με το αζημίωτο) «αποχαρακτηρισμούς» χώρων, που δημιουργούν έναν επενδυτικό παράδεισο για τις κατασκευαστικές και τους εργολάβους, την ώρα που η Αθήνα μετατρέπεται σε τσιμεντένια κόλαση και η Πελοπόννησος έχει αφεθεί στην καμένη τύχη της.
Όμως αυτά δεν αρκούν για να ερμηνεύσουν τις ισοπεδωτικές διαστάσεις που
έχει πάρει το σκάνδαλο. Γιατί ο πολυδιαφημισμένος «μηχανισμός
Ρουσόπουλου» δεν μπόρεσε να προλάβει ή να ελέγξει τις αποκαλύψεις;
Η απάντηση είναι απλή. Οι εμπειρίες του κόσμου από τη νεοφιλελεύθερη
επιθετικότητα του κεφαλαίου, η αγανάκτηση ενάντια στη λιτότητα, η οργή
για το ασφαλιστικό που εκφράστηκε στις 12/12, είχαν ήδη φθείρει
ανεπανόρθωτα το κύρος και την πραγματική ισχύ της Ν.Δ. Το «σεμνά και
ταπεινά», η εικόνα του τάχα «αδιάφθορου» επιτελείου του Καραμανλή ήταν
ήδη ετοιμόρροπα κάστρα. Όπως οι φοιτητικές καταλήψεις «έφαγαν» τη
Γιαννάκου, όπως οι απεργίες «τέλειωσαν» τους Τσιτουρίδη και Μαγγίνα,
έτσι και σήμερα η οργή του κόσμου έχει ήδη γράψει την αρχή του τέλους
του Καραμανλή.
Απονομιμοποίηση
Στη βάση της ταχύτατης πολιτικής φθοράς της Ν.Δ. (ελάχιστους μόλις
μήνες μετά τη «νίκη» της στις εκλογές!) βρίσκεται η απονομιμοποίηση των
νεοφιλελεύθερων αντιμεταρρυθμίσεων στα μάτια της πλειοψηφίας των
εργαζομένων και της νεολαίας. Και αυτό θα συνεχιστεί σε χειρότερες για
τους βιομήχανους και τους τραπεζίτες συνθήκες. Την ώρα που γράφονταν
αυτές οι γραμμές τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια ζούσαν μια από τις πιο
«μαύρες» ημέρες της σύγχρονης ιστορία τους. Η διεθνής οικονομική κρίση
είναι ήδη παρούσα (βλ. σελ.5).
Οι συνθήκες βαθιάς ύφεσης ή κρίσης συνήθως συνοδεύονται με την
όξυνση των ενδοαστικών ανταγωνισμών. Για αυτό το σκάνδαλο Ζαχόπουλου
συνδυάζεται με το ξέσπασμα του πολέμου στον Τύπο. Από τα υπόγεια της
(δήθεν) «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας» -με τη σύγκρουση μεταξύ
Αναστασιάδη και Τριανταφυλλόπουλου στο «Πρώτο Θέμα»- ως τα «ρετιρέ» του
ΔΟΛ, του Mega και της Ελευθεροτυπίας, η τράπουλα ξαναμοιράζεται. Οι
ευκαιρίες λιγοστεύουν, ο πόλεμος για το ποιος θα τις αρπάξει ξεσπάει,
οι χαμένοι θα οδηγηθούν στην απόσυρση και πιθανά στην καταστροφή. Η
φράση του κ. Μαύρη Τρύπα («αυτό άνοιξε με αίμα – θα κλείσει με αίμα»)
εκφράζει μια αλήθεια: οι γιάπηδες δεν λειτουργούν πλέον ως ανάλαφροι
και αισιόδοξοι τύποι. Μετατρέπονται σε αδίστακτα θηρία που μάχονται
σκληρά για τα κέρδη, το ρόλο και το μέλλον τους. Ο πόλεμος αυτός θα
έχει απώλειες και ήδη αποδεικνύεται ότι η κυβέρνηση αδυνατεί
στοιχειωδώς να τον ελέγξει.
Ο ισχυρισμός ότι στη βάση της φθοράς της Ν.Δ. βρίσκεται η
απονομιμοποίηση του νεοφιλελευθερισμού εξηγεί και την πλήρη αδυναμία
του ΠΑΣΟΚ να επωφεληθεί. Οι δημοσκοπήσεις υποδεικνύουν ότι η επιρροή
της Ν.Δ. κατρακυλά με ρυθμό απολύτως ανάλογο με την επιρροή του ΠΑΣΟΚ.
Η αυταπάτη του Γ. Παπανδρέου ότι θα μπορούσε να περιμένει παθητικά να
έρθει η ώρα του να γίνει πρωθυπουργός, καταρρέει σαν ώριμο φρούτο. Όσο
το ΠΑΣΟΚ δε δεσμεύεται πάνω στα στοιχειώδη αιτήματα του κόσμου, όσο δεν
ιεραρχεί τις σχέσεις του με τους εργαζόμενους πάνω από τις σχέσεις με
τους τραπεζίτες, δεν πρόκειται να αντιστρέψει αυτήν την πορεία
παράλληλης κατάρρευσης.
Δημοσκοπήσεις
Όλες οι προβλέψεις των δημοσκόπων δείχνουν ότι παρά τα «μπόνους» των
εκλογικών νόμων οι κυβερνήσεις «αυτοδυναμίας» είτε της Ν.Δ., είτε του
ΠΑΣΟΚ είναι πλέον σχεδόν αδύνατες. Η παράλληλη φθορά του Καραμανλή και
του Παπανδρέου μετατρέπεται σε ερώτημα πολιτικής σταθερότητας του ίδιου
του συστήματος.
Ασφαλώς, αυτή η πορεία δεν είναι μονόδρομος. Η οικογένεια Μητσοτάκη
προβάλει ήδη την Ντόρα ως εναλλακτική λύση στη Ν.Δ. Ο Τατούλης αναζητεί
κυβέρνηση «διαχειριστών», μια λύση που πατάει στα σενάρια διασπάσεων
των μεγάλων κομμάτων. Άλλοι, επαναφέρουν τις συνταγές του «μεγάλου
συνασπισμού», της συγκυβέρνησης από Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ. Για όλα αυτά,
αποφασιστικό ρόλο θα παίξουν οι μαζικοί αγώνες αλλά και η δριμύτητα των
οικονομικών εξελίξεων.
Σε κάθε περίπτωση, η πολιτική αστάθεια σημαίνει ευκαιρίες για την
Αριστερά. Ήδη όλες οι δημοσκοπήσεις δείχνουν το άθροισμα του ΣΥΡΙΖΑ και
του ΚΚΕ να φτάνει στο 20%!
Η Αριστερά
Η Αριστερά οφείλει να αντιμετωπίσει αυτήν την περίοδο ως πρόκληση για
να ανατρέψει το νεοφιλελευθερισμό. Να ανατρέψει την πολιτική της
διαρκούς λιτότητας, της κατάργησης του κοινωνικού κράτους, των
ιδιωτικοποιήσεων, της ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων. Η απεργία
της 12/12 έδειξε ότι σε αυτό το «πρόγραμμα» πιστεύει μια μεγάλη
κοινωνική πλειοψηφία. Η πολιτική κρίση που ήδη έχει αρχίσει, κάνει αυτό
το «πρόγραμμα» όχι μόνο αναγκαίο αλλά και εφικτό.
Όμως για να γίνει αυτό υπάρχουν προϋποθέσεις. Ο Συνασπισμός οφείλει να
απορρίψει τις σειρήνες της κεντροαριστεράς που άρχισαν να ακούγονται
(ξανά!) στην Κουμουνδούρου. Το ΚΚΕ οφείλει, επίσης, να εγκαταλείψει τη
γενικόλογη ρητορική που του επιτρέπει να υποτιμά (ταυτόχρονα!) και την
αντιδεξιά πάλη και την ενότητα δράσης της Αριστεράς με στόχο νίκες εδώ
και τώρα για τον κόσμο μας.
Η δύναμη της κοινωνικές αντίστασης αλλά και η πολιτική της Αριστεράς
μπορούν στο άμεσο μέλλον να καθορίσουν τις πολιτικές εξελίξεις.