Κυβέρνηση–ΕΕ: επιτίθενται σε όλα τα μέτωπα
Απεργιακή απάντηση τώρα
Η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ επιτίθεται σε όλα τα μέτωπα. Ο προϋπολογισμός προαναγγέλλει και οργανώνει μια πολιτική σκληρής λιτότητας και δρακόντειων περικοπών στο κοινωνικό κράτος (βλ. σελ. 8-9). Ο Λοβέρδος «ανοίγει το ασφαλιστικό», προειδοποιώντας ασύστολα ότι αυτή τη φορά η αντιμεταρρύθμιση έχει ως στόχο τις «δομές» του ασφαλιστικού συστήματος, δηλαδή το δημόσιο και κοινωνικό πυρήνα του συστήματος (βλ. σελ. 4). Ο Πάγκαλος καιροφυλακτεί για να εφαρμοστεί η κοινή γραμμή Αθήνας-Βρυξελλών για «μείωση της απασχόλησης στο Δημόσιο», δηλαδή για τον εξοβελισμό των συμβασιούχων, έστω και με τον κίνδυνο της κατάρρευσης πολλών δημόσιων υπηρεσιών. Πρόκειται για μια μετωπική αμφισβήτηση εργατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, που προκαλεί αισθήματα απόγνωσης και φόβου, αλλά επίσης οργής και αγανάκτησης στη μεγάλη πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας.
Συντονισμός
Η επίθεση οργανώνεται με πλήρη συνεργασία του
«εθνικού κέντρου» (κυβέρνηση, τραπεζίτες και βιομήχανοι) και του
«υπερεθνικού συντονισμού» των δυνάμεων του κεφαλαίου (ΕΕ, Ευρωπαϊκή
Κεντρική Τράπεζα, Διεθνείς Οίκοι και Οργανισμοί…). Τα ΜΜΕ προσπαθούν να
μας πείσουν για το αντίθετο. Ότι η κυβέρνηση, τάχα, υποχρεώνεται να
υποβαθμίσει την «κοινωνική ευαισθησία» της λόγω του σκληρού ελέγχου της
Κομισιόν. Το φάντασμα του spread πλανιέται πάνω από κάθε είδηση,
δημιουργώντας ένα κλίμα «υποχρεωτικότητας» στα αντεργατικά και
αντιλαϊκά μέτρα. Και όμως πρόκειται για ένα ακόμα κερδοσκοπικό τέχνασμα
που, πέρα από την αξία του για την παραπλάνηση του κόσμου, εξασφαλίζει
αμύθητα κέρδη στις τράπεζες: Οι ελληνικές τράπεζες αύξησαν το δανεισμό
τους από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα από 8,7 δισ. ευρώ το 2008, σε
37,9 δισ. ευρώ το 2009, με επιτόκιο 1%. Τα χρήματα αυτά δάνεισαν στο
ελληνικό δημόσιο –αγοράζοντας ομόλογα– με επιτόκιο 5%, εξασφαλίζοντας
τεράστια κέρδη μέσα από μια απλή ανταλλαγή «χαρτιών». Το έπαθλο αυτής
της «ραντιέρικης» δραστηριότητας για το 2010 θα φτάσει στο κολοσσιαίο
ποσόν των 60 δισ. ευρώ (στοιχεία από τη σχετική επερώτηση του Παν.
Λαφαζάνη, βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ). Αυτή η αλήθεια βρίσκεται πίσω από τους
μπαμπούλες του spread και του χρέους των ομολόγων, που –τάχα–
υποχρεώνουν μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση να παίρνει σκληρά
νεοφιλελεύθερα μέτρα.
Αυτή η αγαστή συνεργασία
κυβερνήσεων-ΕΕ-καπιταλιστών ξεδιπλώνεται σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες.
Γι’ αυτό η οργή των εργατών ενάντια στα νεοφιλελεύθερα μέτρα των
κυβερνήσεων συνδυάζεται παντού με οργή, με μίσος, ενάντια στους
«ευρω-γραφειοκράτες», ενάντια στην Κομισιόν και την πολιτική της, που
έχουν χάσει κάθε αίγλη ή ανοχή που διέθεταν σε περασμένες δεκαετίες.
Αντιπολίτευση
Γι’
αυτό σωστά τονίστηκε στην 3η Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ (βλ.
σελ. 6-7) ότι δεν μπορεί σήμερα να οικοδομηθεί ριζοσπαστική Αριστερά,
ότι δεν μπορεί καν να γίνει ουσιαστική αντιπολίτευση, στο όνομα ενός
ομιχλώδους «ευρωπαϊσμού».
Οι διαπιστώσεις αυτές σημαίνουν ότι η
αντιπολίτευση στα σκληρά μέτρα που έρχονται –με πρόσχημα την κρίση– δεν
μπορεί να γίνει κυρίως μέσα στη Βουλή. Το θερμό κλίμα της πρώτης
συνάντησης μεταξύ των Παπανδρέου–Σαμαρά υποδηλώνει ότι οι δυο πολιτικοί
αρχηγοί έχουν περισσότερα κοινά στοιχεία από τις φιλικές σχέσεις της
πρώτης νεότητάς τους (ως κολεγιόπαιδες και ως συμφοιτητές στο
Χάρβαρντ…). Η «γραμμή» που εκπέμπει το ΙΟΒΕ, η «γραμμή» που τόσο φιλικά
συζητήθηκε στο πρόσφατο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου,
είναι βάση προγραμματικής και πολιτικής σύγκλισης μεταξύ ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.
Είναι, επίσης, μια θανάσιμη απειλή για τα εργατικά και για τα κοινωνικά
δικαιώματα.
Αυτή η γραμμή πρέπει να βρει αντίπαλο, να βρει
«αντιπολίτευση» από τα κάτω και από αριστερά. Είναι άμεσο καθήκον όλων
των δυνάμεων του εργατικού κινήματος να συνδυάσουν τις δράσεις τους,
ώστε μέσα στο Δεκέμβρη να προκύψει απεργιακή απάντηση στις προκλήσεις
του προϋπολογισμού και του ασφαλιστικού.
Ένα χρόνο μετά τον
περσινό νεολαιίστικο Δεκέμβρη, ένας νέος γενικευμένος ξεσηκωμός –με
βάθρο την ενότητα εργαζομένων και νεολαίας, με βάθρο την ενότητα στη
δράση της Αριστεράς– είναι επίκαιρος και αναγκαίος.