Μετά τις ευρωεκλογές
Τη λύση θα δώσουν οι αγώνες
Τ α αποτελέσματα των ευρωεκλογών κατέγραψαν την πραγματική ήττα της Ν.Δ. Κατέγραψαν, όμως, και την αδυναμία του μεταλλαγμένου σοσιαλνεοφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ να δώσει εναλλακτική λύση, αλλά και της Αριστεράς να συγκροτήσει έναν αξιόπιστο «τρίτο πόλο» που θα επιχειρούσε να εκφράσει πολιτικά την αντίσταση των εργαζομένων στην προσπάθεια των καπιταλιστών να φορτώσουν όλα τα βάρη της κρίσης στις πλάτες των λαϊκών μαζών.
Η κατάσταση αυτή ήδη δείχνει τα δόντια της. Η ενίσχυση του
ακροδεξιού-ρατσιστικού ΛΑΟΣ δίνει το άλλοθι στον Καραμανλή να
προσπαθήσει να μετατοπίσει προς τα δεξιά όλη τη δημόσια συζήτηση. Η
σύγκλιση της θεματολογίας ΝΔ-ΛΑΟΣ (αλλά και η προκλητική ενίσχυση αυτής
της κατεύθυνσης από τα «μεγάλα» ΜΜΕ) είναι ήδη πραγματικότητα. Στη
βουλή ήρθαν με προτεραιότητα τα νομοσχέδια που ποινικοποιούν τις
«κουκούλες» στις διαδηλώσεις και θεσμοθετούν τη μηδενική ανοχή απέναντι
στους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Η αντίσταση στο ρατσισμό θα είναι
ένα από τα κεντρικά θέματα της περιόδου (βλ. σελ. 8-9 και 15).
Η κοινοβουλευτική αντίσταση στην ατζέντα Καραμανλή-ΛΑΟΣ ήταν
περιορισμένη. Άλλωστε ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου χρησιμοποίησε προεκλογικά
τον απαράδεκτο όρο «λαθρομετανάστες», ενώ τη φιλολογία περί «μηδενικής
ανοχής» λανσάρισε ο ίδιος ο Χρυσοχοΐδης.
Οικονομία
Όμως όλοι γνωρίζουν ότι οι πραγματικές πολιτικές
εξελίξεις θα καθοριστούν στο πεδίο της οικονομίας. Το πρόγραμμα της
κυβέρνησης είναι προκαθορισμένο: πάγωμα των μισθών και των συντάξεων,
μηδενικές προσλήψεις στις κοινωνικές υπηρεσίες, αύξηση των φόρων,
προετοιμασία αντιδραστικών αντιμεταρρυθμίσεων στο ασφαλιστικό και στις
εργασιακές σχέσεις. Η παράλυση της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας
αποδεικνύει ότι ούτε σε αυτό το μεγάλο μέτωπο η σοσιαλδημοκρατική
αντιπολίτευση σκοπεύει να προβάλει αντίσταση. Άλλωστε η Άννα
Διαμαντοπούλου έσπευσε να δηλώσει ότι χρειάζεται ένα νέο
«σταθεροποιητικό πρόγραμμα» για την οικονομία, αποδεχόμενη τα πλαίσια
του ΔΝΤ και της Ε.Ε. και θυμίζοντας στους εργαζόμενους τις χειρότερες
παραδόσεις του ΠΑΣΟΚ: το «σταθεροποιητικό πρόγραμμα» του 1985 που
προκάλεσε τότε θύελλα απεργιακών αντιστάσεων και την περίοδο της
«πορείας προς την ΟΝΕ» του Σημίτη (βλ. σελ. 2).
Αυτός ο σχεδιασμός δεν είναι απίθανο να προβοκαριστεί για ακόμα
αντιδραστικότερες «λύσεις» από τους ίδιους τους καπιταλιστές που μέσα
στην κρίση τα θέλουν όλα δικά τους. Το λουκέτο στον όμιλο του
«Ελεύθερου Τύπου» (βλ. σελ. 4) είναι ένα τέτοιο χαρακτηριστικό
παράδειγμα.
Εκλογικά σενάρια
Σε αυτό το έδαφος πατάνε τα εκλογικά
σενάρια. Ο Καραμανλής γνωρίζει πλέον ότι με την απόφαση για εκλογές το
φθινόπωρο του 2009 έχει να επιλέξει ανάμεσα σε μια σίγουρη ήττα ή μια
πολιτική συντριβή. Ο Γ. Παπανδρέου ζητάει άμεσες εκλογές και δηλώνει
ότι στη χειρότερη περίπτωση θα τις επιβάλει την ερχόμενη άνοιξη με
χειρισμό στις ψηφοφορίες για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Αυτή η ακραία
κοινοβουλευτική τακτική του ΠΑΣΟΚ δίνει ελπίδες επιβίωσης στον
Καραμανλή. Ήδη στον Τύπο εμφανίστηκαν τα σενάρια για την «πράσινη
παρένθεση»: εκλογές το φθινόπωρο, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ που θα φθαρεί γρήγορα
λόγω της αναγκαίας διαχείρισης της κρίσης και –ξανά– εκλογές την άνοιξη
με ελπίδες της Ν.Δ. να επανέλθει στην εξουσία…
Ασφαλώς όλα αυτά είναι σενάρια επί χάρτου και λογαριασμοί χωρίς τον
ξενοδόχο. Ο οποίος δεν είναι άλλος από τους αγώνες και την οργή των
εργαζομένων και της νεολαίας, του μόνου δηλαδή παράγοντα που μπορεί να
ανατρέψει το σκηνικό. Η αγωνιστική διάθεση που εκφράστηκε σε όλο τον
κλάδο των εργαζομένων στα ΜΜΕ μετά το λουκέτο στον όμιλο Αγγελοπούλου
ήταν ενδεικτική. Όμως δεν υπάρχει κανένας λόγος για να κρύβουμε τις
δυσκολίες: π.χ. η άρνηση της ΕΣΗΕΑ να οργανώσει τη διάθεση για αγώνα
στα ΜΜΕ, η απόφαση να αφεθούν μόνοι οι απεργοί του «Ε.Τ.», αναδεικνύει
ένα κρίσιμο καθήκον. Το κίνημα των εργαζομένων και της νεολαίας μπορεί
να αντισταθεί, μπορεί να ανατρέψει την επίθεση που δεχόμαστε, όμως για
να το πετύχει οφείλει να ξεπεράσει την ψοφοδεή, διασπαστική και
παραδομένη τακτική των συνδικαλιστικών ηγεσιών, είτε της Δεξιάς είτε
της σοσιαλδημοκρατίας. Στους μήνες που έρχονται αυτό είναι το κεντρικό
ζήτημα σε όλους τους εργασιακούς χώρους αλλά και κεντρικά.
Η διαπίστωση αυτή βάζει κρίσιμα καθήκοντα στην Αριστερά. Το ΚΚΕ δεν
μπορεί να συνεχίζει τη διασπαστική τακτική της –τάχα– «καθαρότητας των
πλαισίων» που αναστέλλει όλους τους αποφασιστικούς αγώνες σε ένα
απροσδιόριστο μέλλον. Στο Συνασπισμό πρέπει να απορριφθεί κάθε κρυφή
σκέψη για την κεντροαριστερά, να απορριφθούν οι σειρήνες του
κυβερνητισμού, να απομονωθούν (και επιτέλους να πειθαρχηθούν!) οι φωνές
επιστροφής στο «ρεαλισμό» της υποταγής στη νεοφιλελεύθερη
σοσιαλδημοκρατία.
«Τρίτος πόλος»
Η συζήτηση για τον «τρίτο πόλο» της Αριστεράς
έχει νόημα. Σημαίνει τη διεκδίκηση της ενότητας στη δράση, για να
στηρίξουμε μέτωπα, να εκφράσουμε πολιτικά την αντίσταση στο
νεοφιλελευθερισμό, να προσπαθήσουμε να μετατρέψουμε την οργή του κόσμου
σε συνειδητό αντικαπιταλισμό. Κυρίως, όμως, για να στηρίξουμε τους
αγώνες. Για να ενισχύσουμε τη μοναδική δύναμη που μπορεί να δώσει την
κατάλληλη απάντηση στον αυταρχισμό, στο ρατσισμό, στην απληστία του
κεφαλαίου. Σε αυτά τα μέτωπα θα κριθούν όλα και όλοι.