Μετά τους εμπρησμούς, μας απειλούν και με συνέχεια των μεταρρυθμίσεων
Το 7ο τακτικό συνέδριο της Ν.Δ. έγινε μέσα σε απίστευτη ατμόσφαιρα. Λίγες μόνο μέρες μετά την τραγική εμπειρία εκατομμυρίων ανθρώπων στο μεγάλο καύσωνα (και συχνά με κομμένο το ρεύμα…), η «νέα διακυβέρνηση» είχε κατορθώσει να χάσει μέσα σε ελάχιστες ώρες την Πάρνηθα, το Πήλιο, τον Κίσσαβο και χιλιάδες άλλα στρέμματα δάσους που παραδόθηκαν αμαχητί στις πυρκαγιές (βλ. σελ. 6-7). Όπως άλλωστε έλεγε και μια προφητική φωτογραφία: «Προσεχώς μεζονέτες»!
Αυτές οι συνθήκες δεν ήταν ασφαλώς οι καλύτερες για να αποκαλύψει ο Καραμανλής τα χαρτιά του για το χρόνο των εκλογών. Άφησε λοιπόν τους πρωτοκλασάτους της Ν.Δ. να διαρρέουν την επιλογή του Σεπτέμβρη-Οκτώβρη, ενώ ο ίδιος εμφανίζεται «να κρατάει την πισινή» της άνοιξης του 2008. Είναι προφανές ότι η επιλογή θα οριστικοποιηθεί όταν ξεκαθαρίσουν οι προβλέψεις των δημοσκόπων που πάντως όλο και σκουραίνουν για τη Δεξιά. Αυτό το «βλέποντας και κάνοντας» είναι η καλύτερη απόδειξη των δυσκολιών που αντιμετωπίζει η Ν.Δ.
Δεξιά
Ο Καραμανλής στην ομιλία του προσπάθησε να απομακρυνθεί από την
παράδοση της Δεξιάς (που κατά τους δημοσκόπους προκαλεί αρνητικούς
συνειρμούς στους ψηφοφόρους), εντάσσοντας τη Ν.Δ. στο «σύγχρονο
κοινωνικό κέντρο». Πρόκειται για ένα κέντρο της συμφοράς, αφού στα 3
χρόνια της εξουσίας του πρόλαβε να δώσει τα σκάνδαλα των υποκλοπών, των
απαγωγών των Πακιστανών, της «δομημένης» ληστείας στα Ταμεία και των
πρόσφατων καταστροφικών πυρκαγιών ακόμα και λίγα χιλιόμετρα από το
κέντρο της Αθήνας!
Όμως, τόσο στην ομιλία του Καραμανλή όσο και στις παρεμβάσεις του
Μητσοτάκη και των βασικών υπουργών, ο προσεκτικός παρατηρητής θα
διακρίνει όλες τις απειλές μιας νέας κυβερνητικής ευκαιρίας της Ν.Δ.
«Οι μεταρρυθμίσεις θα συνεχιστούν», προειδοποίησαν, αναφέροντας την
κατεδάφιση του Ασφαλιστικού, την επαναφορά της ιδιωτικοποίησης των ΑΕΙ
(ξανά το άρθρο 16!), τη φορολογική επιδρομή (με αύξηση του ΦΠΑ, ενιαίο
συντελεστή για πλούσιους και φτωχούς, απαλλαγή των τραπεζικών και
χρηματιστηριακών συναλλαγών κ.ά.), το ξεπούλημα των ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ,
Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου κ.λπ.
Στροφή
Ενώ οι υπουργοί του συνέχισαν τις επιθέσεις στο ΠΑΣΟΚ -απειλώντας με
διαρκείς αποκαλύψεις για «πράσινα» σκάνδαλα-, ο Καραμανλής (λίγες μόνο
ώρες μετά τις «ρουκέτες» κατά του Παπακωνσταντίνου) προσπάθησε να
εμφανιστεί «ήπιος και συναινετικός».
Η στροφή δεν είναι τυχαία. Τα σκάνδαλα είναι σύμφυτα με το ίδιο το
σύστημα, ιδίως στην «αχαλίνωτη» νεοφιλελεύθερη περίοδό του. Οι
αποκαλύψεις των σκανδάλων ξεκινάνε μεν από την ένταση των πολιτικών και
οικονομικών ανταγωνισμών, έχουν όμως ως «παρενέργεια» να οξύνουν αυτούς
τους ανταγωνισμούς, να παρουσιάζουν στη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών
ανθρώπων γυμνή την αλήθεια για τον, τάχα, ορθολογικό κόσμο της αγοράς.
Η στροφή του Καραμανλής προς τη «συναινετική υπευθυνότητα» είναι
ασφαλώς ψηφοθηρική προεκλογική τακτική. Είναι όμως επίσης υποχρεωτική
διορθωτική κίνηση για να προστατευτεί το σύστημα, στο σύνολό του, από
μια ανεξέλεγκτη κούρσα «αποκαλύψεων». Άλλωστε όλοι οι αναλυτές
προειδοποίησαν τον Καραμανλή (εμμέσως αλλά σαφώς) ότι μια πιθανή
συνέχεια της αντιπαράθεσης με το ΠΑΣΟΚ με όπλο τα σκάνδαλα θα είχε ως
αποτέλεσμα την ενίσχυση των «μικρών κομμάτων», και ιδιαίτερα της
Αριστεράς.
Αγανάκτηση
Το μεγαλύτερο πολιτικό σκάνδαλο θα ήταν να βγει αλώβητη η Ν.Δ. από την
αγανάκτηση του κόσμου, που έχει ενταθεί μέσα στις δοκιμασίες των
τελευταίων εβδομάδων. Το κόμμα που με τον πιο φυσικό τρόπο οργανώνει
την πολιτική των κυρίαρχων τάξεων (από τους βιομήχανους και τους
τραπεζίτες ως τους εργολάβους, εμπρηστές και οικοπεδοφάγους) θα
μπορούσε εύκολα να βυθιστεί σε παραλυτική πολιτική κρίση. Όμως αυτό το
έργο δεν μπορεί να το αναλάβει το ΠΑΣΟΚ, που, έχοντας προσχωρήσει πλέον
ολοκληρωτικά στο νεοφιλελευθερισμό, διαθέτει πολλές «μαύρες τρύπες»
τύπου Παπακωνσταντίνου.
Το έργο της κατεδάφισης της κυβέρνησης της Δεξιάς πρέπει να αναλάβουν
οι εργαζόμενοι και η νεολαία. Και στο πολιτικό (και εκλογικό) πεδίο η
ριζοσπαστική Αριστερά. Σε αυτή την ανάγκη θα μετρηθεί το μέτωπο του
ΣΥΡΙΖΑ, που πρόσφατα έδωσε στη δημοσιότητα τη διακήρυξή του (βλ. σελ. 2
και 4).