Οι ανάγκες μας ή τα κέρδη τους;
Άμεση προτεραιότητα η πάλη για αυξήσεις στους μισθούς
Με το παιχνίδι με τον Πούτιν και τους αγωγούς (βλ. σελ. 5) ο Καραμανλής προσπαθεί να ρίξει στάχτη στα μάτια του κόσμου, να τον κάνει να ξεχάσει τη σκληρή πραγματικότητα.
Η επικοινωνιακή αξιοποίηση της υπόσχεσης για φτηνό (μελλοντικά) φυσικό αέριο και ο κάλπικος αντιαμερικανισμός (μέχρι να χρειαστεί να αναγνωριστεί η ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου…) λίγα αποτελέσματα έφεραν στη Ν.Δ. Στη δημοσκόπηση της εταιρείας MARC για το «Έθνος» η Ν.Δ. εμφανίζεται να κερδίζει μόνο 0,6% πάνω στο περιορισμένο 31% που συγκέντρωνε τον περασμένο Φλεβάρη. Την ίδια στιγμή το 91% (!) του κόσμου δηλώνει δυσαρεστημένο για την κυβερνητική πολιτική και ειδικότερα για την πρωτοφανή ακρίβεια. Και όχι τυχαία. Γιατί τα παχιά λόγια για τους αγωγούς και το φυσικό αέριο δεν αρκούν για να καλύψουν την πραγματικότητα της εκτόξευσης της τιμής του πετρελαίου.
Και ασφαλώς η ακρίβεια δεν περιορίζεται στην ενέργεια. Στα απολύτως απαραίτητα τρόφιμα γίνεται πραγματική σφαγή, με τις τιμές να ανεβαίνουν πλέον με συχνότητα εβδομάδας. Στα ράφια των σουπερμάρκετ ο κόσμος παρακολουθεί εμβρόντητος την απόλυτη διάψευση μιας βασικής υπόσχεσης του νεοφιλελευθερισμού: ότι η αγορά τάχα αυτορυθμίζεται, ότι ο ελεύθερος ανταγωνισμός είναι η μοναδική μέθοδος για να μειωθούν οι τιμές.
Αντιθέτως, η «απελευθέρωση των αγορών» και η συνακόλουθη διαρκής
άνοδος των τιμών αποδεικνύονται μια τεχνική αντίστροφης αναδιανομής
εισοδήματος, μια μηχανή μεταφοράς πλούτου από τους φτωχούς προς τους
πλούσιους. Ήδη το μερίδιο των μισθών και των συντάξεων ως ποσοστό του
ΑΕΠ περιορίζεται στην Ελλάδα στο ιστορικά χαμηλό ρεκόρ του 31% (το
χαμηλότερο σε όλες τις χώρες μέλη της Ε.Ε. των 25). Από αυτήν τη
μέγκενη της πραγματικότητας ο Καραμανλής δεν μπορεί να ξεφύγει με
επικοινωνιακά τεχνάσματα.
Διεκδικήσεις
Η αντιμετώπιση της ακρίβειας γίνεται απόλυτη ανάγκη για την τεράστια
πλειοψηφία των εργαζομένων και της νεολαίας. Και αυτό επιτυγχάνεται
μόνο με δύο αλληλένδετες κατακτήσεις: τη διεκδίκηση, αφενός,
ουσιαστικών αυξήσεων στους μισθούς και στις συντάξεις και την επιβολή,
αφετέρου, δημόσιου ελέγχου πάνω στις τιμές. Και οι δύο αυτοί στόχοι
συκοφαντήθηκαν από τα παπαγαλάκια του νεοφιλελευθερισμού, ενώ σταδιακά
εγκαταλείφθηκαν και από την πλειοψηφία των συνδικαλιστικών ηγεσιών και
τα στελέχη της σοσιαλδημοκρατίας.
Έτσι δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι την ώρα που η πλειοψηφία του
κόσμου υποφέρει από την πολιτική της Ν.Δ. ένα τεράστιο ποσοστό (84%)
δηλώνει ταυτόχρονα απογοητευμένο και από την πολιτική του ΠΑΣΟΚ.
Τις συνέπειες διαπίστωσε από πρώτο χέρι ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ και τα
στελέχη της ΠΑΣΚΕ στις πρωτομαγιάτικες εκδηλώσεις. Τα κουλούρια και οι
ντομάτες που δέχτηκαν δεν είναι τίποτα μπροστά στην αγανάκτηση που
αισθάνεται ο κόσμος του εργατικού κινήματος. Αγανάκτηση για την
εκεχειρία για το Ασφαλιστικό, αγανάκτηση για τη σύμβαση-ντροπή που
συμφωνήθηκε με τον ΣΕΒ, αγανάκτηση για τον τρόπο που οργανώθηκε η
φετινή Πρωτομαγιά. Αυτές οι ηγεσίες δεν μπορούν και δεν πρόκειται να
βγάλουν πέρα τα καθήκοντα που αντιμετωπίζει σήμερα το εργατικό κίνημα.
Στο πολιτικό πεδίο αυτό έχει ήδη αποδειχτεί με πικρό τρόπο στην Ιταλία
και αποδείχτηκε ξανά με το ναυάγιο των «Νέων Εργατικών» στη Βρετανία
(βλ. σελ. 4). Γι’ αυτό και δεν πρόκειται να πείσουν κανέναν οι
υποκρισίες και οι εργολαβικές επιθέσεις του προέδρου της ΓΣΕΕ ενάντια
στον… ΣΥΡΙΖΑ.
Πρόκληση
Οι εργαζόμενοι και η νεολαία έχουν σήμερα να απαντήσουν μια τεράστια
πρόκληση: να τσακίσουν τις αντιμεταρρυθμίσεις στην ακρίβεια, στις
ιδιωτικοποιήσεις, στις περικοπές κοινωνικών δαπανών, στην
«ελαστικοποίηση» των εργασιακών σχέσεων. Οι βιομήχανοι και οι
τραπεζίτες δε διαπραγματεύονται, δεν αναζητούν «συναινέσεις». Η
διασφάλιση των κερδών τους και η ικανοποίηση βασικών αιτημάτων της
μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας έρχονται σε άμεση αντίθεση, παρουσιάζονται
με σχεδόν απόλυτα διληματικό τρόπο.
Στο δίλημμα αυτό έχουν να απαντήσουν οι αγωνιστές της βάσης του
εργατικού κινήματος και της Αριστεράς. Και στην προσπάθειά τους αυτή θα
βρουν έμπνευση στα «πεπραγμένα» του ίδιου κόσμου ακριβώς 40 χρόνια
πριν: στην εποχή του παγκόσμιου Μάη του ’68 (βλ. σελ. 9).
Οι βολεμένοι του νεοφιλελευθερισμού αισθάνονται ότι το πάρτι τους θα
διαρκέσει αιώνια. Το ίδιο αισθάνονταν και οι προκάτοχοί τους στη
δεκαετία του ’60, λίγα μόλις χρόνια ή και λίγους μόλις μήνες πριν από
τη μεγάλη αγωνιστική έκρηξη που συγκλόνισε τον κόσμο.
Στη μαζική αντίσταση στο Ιράκ, στις εξεγέρσεις των πεινασμένων που
πυκνώνουν, στους μεγάλους εργατικούς και νεολαιίστικους αγώνες στη
Γαλλία, στον απεργιακό ξεσηκωμό των περασμένων μηνών εδώ, ωριμάζουν οι
«προειδοποιήσεις» για το νέο Μάη, που είναι πάντα επίκαιρος. Και πιο
αναγκαίος από ποτέ.