Του Θοδωρή Πατσατζή
Ο Αύγουστος του 2009 σημαδεύτηκε από τους θανάτους 7 εργαζόμενων σε εργασιακούς χώρους. Συνολικά πάνω από 55 ντόπιοι και μετανάστες εργαζόμενοι έχουν γίνει φέτος θυσία στο βωμό της αύξησης των κερδών για τους εργοδότες.
Ειδικότερα τα δύο τελευταία ατυχήματα στη ΛΑΡΚΟ και τη ΔΕΗ δείχνουν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι τα εργατικά «ατυχήματα» είναι δολοφονίες των εργοδοτών. Δείχνουν ότι η πολιτική της κυβέρνησης πρέπει να ανατραπεί τώρα, γιατί τους επιτρέπει, με την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, να συνεχίσουν τα εγκλήματά τους.
Στη ΛΑΡΚΟ τον Αύγουστο γίνανε δύο «ατυχήματα» μέσα σε 20 μέρες, με 2 νεκρούς και 6 τραυματίες. Και στα δύο τη ζωή τους χάσανε εργαζόμενοι που δούλευαν μέσω εργολάβων στο εργοστάσιο, αποδεικνύοντας το πόσο οι ελαστικές σχέσεις εργασίας και η κακοπληρωμένη βαριά εργασία στοιχίζει ακόμη και ζωές για να εξασφαλιστεί το μέγιστο δυνατό κέρδος για την επιχείρηση.
Ο 25χρονος Κώστας Ντελής έχασε τη ζωή του μετά από έκρηξη που έγινε στο καμίνι όπου τον είχαν στείλει να αδειάσει το μετάλλευμα, μαζί με συναδέλφους του που επίσης δουλεύουν για λογαριασμό εργολάβου. Το καζάνι ήταν 10 μέρες χαλασμένο. Είχε μπουκώσει η έξοδος από όπου φεύγει το υγρό μετάλλευμα. Παρ’ όλα αυτά η διοίκηση δεν είχε σταματήσει τη λειτουργία του καζανιού. Μετάλλευμα συσσωρευόταν συνεχώς στο καζάνι σε πολύ υψηλή θερμοκρασία, με αποτέλεσμα την ώρα που οι εργαζόμενοι πήγαν να το αδειάσουν, το καζάνι να τρυπήσει και από την πίεση να δημιουργηθούν εκρήξεις. Η καυτή λάβα του μεταλλεύματος έκαψε τον 25χρονο και τραυμάτισε σοβαρά ένα συνάδελφό του. Άλλοι 2 εργαζόμενοι τραυματίστηκαν ελαφρότερα από τις εκρήξεις.
Όπως καταγγέλλουν οι μόνιμοι εργαζόμενοι στη ΛΑΡΚΟ ακόμη και τα μέσα αυτοπροστασίας στους νοικιασμένους από τον εργολάβο συναδέλφους τους τα παρείχαν οι ίδιοι, όταν μπορούσαν. Ούτε ο εργολάβος, ούτε η διοίκηση της επιχείρησης ενδιαφέρθηκαν ποτέ για τις συνθήκες εργασίας τους. Το μόνο που τους ενδιέφερε ήταν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες για την ιδιωτικοποίηση της εταιρίας.
Την ίδια μέρα 38χρονος συμβασιούχος εναερίτης της ΔΕΗ έχασε τη ζωή του στη Θεσσαλονίκη κατά τη διάρκεια επισκευών σε δίκτυο υψηλής τάσης. Ο εναερίτης είχε περάσει εκπαίδευση μόλις 15 ημερών και το συνεργείο του στελεχωνόταν από δύο εργαζόμενους, τον ίδιο και άλλον ένα. Όταν για τη συγκεκριμένη εργασία το μόνιμο προσωπικό που έπαιρνε η ΔΕΗ εκπαιδευόταν για ένα εξάμηνο και το κάθε συνεργείο το στελέχωναν 4 εργαζόμενοι. Στη ΔΕΗ από το Γενάρη έχουν σκοτωθεί 8 εργαζόμενοι. Το καθεστώς των εργολαβιών, των συμβάσεων και της έλλειψης προσωπικού έχει και εδώ τραγικά αποτελέσματα.
Η πολιτική της κυβέρνησης να διαλύσει τις εργασιακές σχέσεις αποθρασύνει τους εργοδότες, οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να ριψοκινδυνεύσουν τη ζωή κάθε εργαζόμενου προκειμένου να αυξήσουν τα κέρδη τους. Ειδικά στις συνθήκες της οικονομικής κρίσης θα γίνονται όλο και πιο αδίστακτοι. Για τα «ατυχήματα» δεν έχει τιμωρηθεί κανένας, αν και τα μέτρα ασφάλειας και υγιεινής στους χώρους εργασίας συνεχώς χαλαρώνουν. Και χαλαρώνουν γιατί κοστίζουν.
Το καθεστώς των εργολαβιών συντελεί στο να αυξάνετε ο κατάλογος των νεκρών εργατών. Αυτό που προσφέρει είναι το συνεχές ξεζούμισμά μας. Στην περίπτωση της ΛΑΡΚΟ, για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι στον εργολάβο μένουν κατά διαστήματα απλήρωτοι, χωρίς κανένα δικαίωμα. Ο μέγιστος μισθός φτάνει τα 1.000 ευρώ σε μια τόσο σκληρή και απαιτητική εργασία. Αν ξαναθυμηθούμε το τι κατάσταση επικρατεί και στις εργολαβίες σε δημόσιους οργανισμούς, που αναδείχθηκαν μετά τη δολοφονική επίθεση στην Κ. Κούνεβα, η πολύωρη και κακοπληρωμένη εργασία, χωρίς μέτρα ασφάλειας και υγιεινής, είναι ο κανόνας για τους εργαζόμενους στους εργολάβους.
Οι εργαζόμενοι χρειάζεται και μπορούμε να ανατρέψουμε άμεσα αυτή την πολιτική. Από το να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα για την ασφάλεια και την υγιεινή σε κάθε χώρο δουλειάς, μέχρι να παλέψουμε για την κατάργηση των εργολαβιών και το σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων. Να σταματήσουμε την απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, παίρνοντας την κατάσταση στα χέρια μας και αντί να μας σκοτώνουν, να σκοτώσουμε εμείς τα όνειρά τους ότι θα πληρώσουμε ακόμη και με τη ζωή μας την κρίση που δημιούργησαν οι καπιταλιστές.
Η διαδήλωση στη ΔΕΘ είναι μιας πρώτης τάξης ευκαιρία γι’ αυτό.