Η αρθρογραφία του «Ριζοσπάστη» για τη Γαλλία είχε πολλά δηλητηριώδη -και δικαιολογημένα- σχόλια κατά της πολιτικής του ΚΚΓ. Κατανοητό και αναμενόμενο, αν και η χαιρεκακία για τη συντριβή της Μπιφέ ξεπέρασε τα όρια. Το πρόβλημα είναι ότι ο «Ριζοσπάστης» επέκτεινε την κριτική του γενικότερα για το «γαλλικό δρόμο», προσπαθώντας να δικαιολογήσει την εδώ πολιτική του ΚΚΕ με το ΠΑΜΕ και τις «ανεξάρτητες» κινητοποιήσεις που έφτασαν στη διάσπαση ακόμα και του αντιπολεμικού κινήματος.
Το «Όλοι μαζί!» των Γάλλων απεργών και διαδηλωτών, η αποφασιστική επιλογή της ενότητας δράσης, υπήρξε το θεμέλιο για μεγάλες νίκες όπως το «Όχι» στο Ευρωσύνταγμα και η ανατροπή του CPE. Οι νίκες αυτές ενέπνευσαν όλο το διεθνές κίνημα. Μαζί ενέπνευσαν και ένα τμήμα της νεολαίας του ΚΚΕ, όπως φάνηκε στις πρόσφατες φοιτητικές καταλήψεις, βάζοντας σε ευθεία αμφισβήτηση την τακτική της ηγεσίας του κόμματος. Αυτά βάζει στο στόχαστρο ο «Ριζοσπάστης» και όχι τους οπορτουνισμούς της ηγεσίας του ΚΚΓ («δεν αμφισβητούν τη γενική γραμμή πλεύσης, περιορίζονται να διεκδικούν ψίχουλα, έχουν μειωμένες απαιτήσεις…»). Για να στηρίξει τις κατηγορίες, η εφημερίδα του ΚΚΕ δεν δίστασε να κάνει και μια… μικρή λαθροχειρία: κατηγόρησε τους τροτσκιστές υποψήφιους (και τον Μπεζανσενό και τη Λαγκιγέ) για σύμπλευση με την Μπιφέ και ταύτιση «στην πολιτική ουρά» απέναντι στην… κεντροαριστερά. Τόσο καλά!
Για τον Συνασπισμό, η ήττα της Μπιφέ είναι χρήσιμο σήμα συναγερμού. Η εκσυγχρονιστική πτέρυγα επιμένει να μείνουν ανοιχτές οι γέφυρες με τη σοσιαλδημοκρατία, προειδοποιώντας ότι αλλιώς το κόμμα «κινδυνεύει με εκλογική συρρίκνωση». Το παράδειγμα της Γαλλίας δείχνει, βεβαίως, ακριβώς το αντίστροφο: Η επιμονή στα κεντροαριστερά σενάρια οδηγεί στην πολιτική -ακόμα και στην εκλογική- συρρίκνωση. Και επιβεβαιώνει όλους όσοι υποστηρίζουν ότι και για την Αριστερά η λύση είναι… αριστερά!