Στη συνεδρίασή του το Μάρτη του 2007, το Δημοτικό Συμβούλιο του δήμου Ελληνικού (όπου πλειοψηφεί η αριστερή παράταξη του δημάρχου Χρ. Γκορτζίδη, που πρωτοστάτησε στο άνοιγμα των παραλιών στους πολίτες) αποφάσισε να καταργήσει τα τροφεία των παιδικών σταθμών.
Η αρμόδια αντιδήμαρχος Ροδή Γεωργακάκη μας είπε -αναφερόμενη στην πολιτική της προηγούμενης διοίκησης- ότι κατά τη γνώμη της τα τροφεία θεσπίστηκαν για να συνηθίσει ο κόσμος να πληρώνει για τις παροχές που δικαιούται. Επίσης, ότι «η πλειοψηφία απέρριψε την πρόταση επιβολής τροφείων καθώς με τη λογική αυτή θα μπορούσε κάποιος να προτείνει στο μέλλον και δίδακτρα για τα δημόσια σχολεία για κάποια εισοδήματα. Όμως οι πολίτες έχουν ήδη πληρώσει με τη φορολογία, άμεση και έμμεση, για τις υπηρεσίες αυτές και τις δικαιούνται. Στις σύγχρονες συνθήκες η φροντίδα των παιδιών στους σταθμούς είναι μια βασική ανάγκη για τους εργαζόμενους γονείς. Η κατάργηση τέτοιων πρόσθετων επιβαρύνσεων οπωσδήποτε ανακουφίζει τα λαϊκά νοικοκυριά και δεν μπορεί παρά να σταθεί θετικά κανείς απέναντί της» . Εκτός αυτού, ο ίδιος δήμος οργάνωσε δωρεάν διακοπές για τα παιδιά το καλοκαίρι, όπου συμμετέχουν 400 παιδιά -όσες και οι αιτήσεις που έγιναν.
Τη σημασία τέτοιων πρωτοβουλιών μπορούμε να την καταλάβουμε καλύτερα αν τη συγκρίνουμε με την αντιμετώπιση άλλων δήμων. Για παράδειγμα, στο δήμο Νέου Ηρακλείου, το κόστος για να πάει ένα παιδί εργαζόμενης στον παιδικό σταθμό της δημοτικής επιχείρησης είναι 226 ευρώ (+50 ευρώ αν θέλει να πάει με το σχολικό)! Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενες στο σταθμό είναι 4 μήνες απλήρωτες, ενώ ζουν σε ένα καθεστώς συμβάσεων-ανασφάλειας, εξαρτώμενες από την «καλή διάθεση» του δημάρχου για το αν θα μονιμοποιηθούν ή θα απολυθούν.