Κέρδη, εθνικισμός & καταπίεση
Οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, από την «αναβίωσή» τους το 1896 μέχρι και σήμερα, έχουν συνδεθεί με το κέρδος, την καταστολή, το ρατσισμό, τον εθνικισμό, τις πολιτικές σκοπιμότητες των καπιταλιστών, την ντόπα και το αίμα. Και το Πεκίνο ακολούθησε πιστά αυτή την παράδοση.
Α υτή η Ολυμπιάδα ήταν ακριβώς το «όνειρο» της Δύσης και η χαρά των πολυεθνικών εταιριών. Αγώνες όπου το χρυσό μετάλλιο θα το αποτελούσε η είσοδος στην τεράστια και παρθένα αγορά της Κίνας.
Ρεκόρ
Γι’ αυτό, το πρώτο ρεκόρ στο «Πεκίνο 2008» το έκαναν οι σπόνσορες. Η διαφημιστική καμπάνια αυτών των Αγώνων ήταν η μεγαλύτερη που έγινε ποτέ. Η Pepsi Cola αποτέλεσε τη μεγαλύτερη εταιρεία μεταξύ αυτών που ξόδεψαν πάνω από 6 δισ. δολάρια διαφημίζοντας τους Ολυμπιακούς και την Κίνα. Με το σύνθημα «GO RED for China!» άλλαξε μέχρι και το μπλε χρώμα των κουτιών της σε κόκκινο!. «Οι δώδεκα παγκόσμιοι εταίροι της Ολυμπιάδας (Coca-Cola, General Electric, Kodak, Johnson & Johnson, Atos Origin, Lenovo, Manulife, Mac Donald's, OMEGA, Panasonic, Visa, Samsung) πλήρωσαν στην Ολυμπιακή Επιτροπή (ΔΟΕ) έως και 100 εκατ. δολάρια προκειμένου να χρησιμοποιούν το έμβλημα των Αγώνων, τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους. Διέθεσαν συνολικά για την προβολή τους 3,2 δισ. δολάρια, 52% περισσότερα από το 2007. Σε παγκόσμιο επίπεδο δεν έχει υπάρξει ανάλογο επίπεδο επενδύσεων στο χώρο της διαφήμισης.
Η Κίνα έχει 1,35 δισ. κατοίκους και είναι η τρίτη οικονομία στον κόσμο. Έφτασε τη Γερμανία, ενώ θα ξεπεράσει την Ιαπωνία το 2015 και τις ΗΠΑ το 2050. Είναι ο μεγαλύτερος εξαγωγέας και ο μεγαλύτερος καταναλωτής του πλανήτη. Η τεράστια οικονομική της ανάπτυξη τα τελευταία χρόνια, την έχει κάνει μια δύναμη που δεν μπορεί να «αγνοηθεί» στην παγκόσμια καπιταλιστική σκακιέρα.
Γι’ αυτούς τους λόγους «επιλέχτηκε» η Κίνα να φιλοξενήσει την Ολυμπιάδα. Γι’ αυτούς τους λόγους ο Μπους ήταν ο πρώτος Αμερικανός πρόεδρος που παρακολούθησε τελετή έναρξης Ολυμπιακών εκτός ΗΠΑ, ο Σαρκοζί έτρεξε να παραστεί παρά τις μεγαλοστομίες του για μποϊκοτάζ της Κίνας λόγω καταπάτησης των δημοκρατικών δικαιωμάτων. Γι’ αυτό η Κοντολίζα Ράις –από το Μάρτιο, λίγες μέρες πριν ξεσπάσουν τα γεγονότα στο Θιβέτ– αφαίρεσε την Κίνα από τον κατάλογο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ για τις χώρες που παραβιάζουν ανθρώπινα δικαιώματα.
Από την άλλη, και η κινεζική άρχουσα τάξη είδε την Ολυμπιάδα ως μια μεγάλη ευκαιρία. Με το σύνθημα «Ένα όνειρο, ένας κόσμος», το Πεκίνο ξόδεψε πάνω από 40 δισ. δολ. για την προετοιμασία του. Οι Κινέζοι καπιταλιστές και η κυβέρνησή τους ήθελαν να δείξουν παγκόσμια το «οικονομικό τους θαύμα», τη «μεγάλη αναγέννηση του κινέζικου έθνους», και να εξωραΐσουν την εικόνα τους μετά την παγκόσμια κατακραυγή για τη σφαγή στην Τιεν Αν Μεν το 1989.
Όνειρο ή εφιάλτης;
Μόνο που αυτό το «όνειρο» για την πλειοψηφία του κινέζικου λαού ήταν… εφιάλτης. Γιατί το «θαύμα» έχει και πολλές αθέατες πλευρές. Βασίζεται στην καταπίεση και την εκμετάλλευση της τεράστιας στρατιάς εργατών (εκείνων που προμηθεύουν τον πλανήτη με όλων των ειδών τα φθηνά καταναλωτικά αγαθά). Οι Κινέζοι εργάτες και εργάτριες συχνά εργάζονται 60 ή 70 ώρες την εβδομάδα και κερδίζουν λιγότερα από τον βασικό μισθό (της Κίνας!). Η μεγάλη μάζα τους δεν έχει κοινωνική ασφάλιση. Δεν έχει καμιά πολιτική και συνδικαλιστική ελευθερία. Στην Κίνα, παρότι τυπικά παράνομη, ανθεί η παιδική εργασία.
Περισσότεροι από 15.000 εργάτες, κάθε χρόνο, χάνονται σε εργατικά ατυχήματα. Οι κοινωνικές συγκρούσεις αυξάνονται κατά 30% το χρόνο, όπως και οι απεργίες και οι εξεγέρσεις των αγροτών.
Για να διατηρηθεί αυτό το επίπεδο καταπίεσης, αδικίας και εκμετάλλευσης, στην Κίνα εκτελούνται 7.000 θανατικές ποινές το χρόνο, δηλαδή το 80% του συνόλου στον κόσμο!
Στα έργα για τους Αγώνες η ταμπέλα που είχε αναρτηθεί στα εργοτάξια και έλεγε κυνικά το εξής: «Η ποιότητα της δουλειάς σας είναι πιο σημαντική από τη ζωή σας!».
Από την άλλη, ο αριθμός των πλουσίων αυξάνει συνεχώς. Η Κίνα βρίσκεται ήδη στην έκτη θέση παγκοσμίως με βάση τον αριθμό των εκατομμυριούχων της σε δολάρια (250.000 εκατομμυριούχοι), ενώ ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξάνει επιθετικά -μόνο σε έναν χρόνο επταπλασιάστηκε. Ο ρυθμός αύξησης των ανισοτήτων είναι ένας από τους μεγαλύτερους στον κόσμο. Υπάρχουν 700.000.000 φτωχοί –το 47% του πληθυσμού!– που ζουν με λιγότερα από δύο ευρώ την ημέρα και 300.000.000 πολύ φτωχοί που ζουν με λιγότερο από ένα ευρώ κάθε μέρα.
Σε όλα αυτά προστίθεται και το τεράστιο οικολογικό πρόβλημα στην Κίνα. Το παραδέχθηκε ο ίδιος ο υπουργός Περιβάλλοντος, Παν Γιούε που είπε: «Πέντε από τις δέκα πιο μολυσμένες πόλεις του κόσμου βρίσκονται στην Κίνα. Όξινες βροχές πέφτουν στο ένα τρίτο των εδαφών μας. Το μισό νερό των επτά μεγαλύτερων ποταμών είναι άχρηστο».
Για να γίνουν τα στάδια και η υποδομή της Ολυμπιάδας ξεσπιτώθηκαν βίαια ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι. Όπως επισημαίνει η πρόσφατη έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας, «η Κίνα χρησιμοποιεί τους Ολυμπιακούς Αγώνες ως πρόσχημα για να ενισχύσει την καταπίεση των υποστηρικτών των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και για να αδειάσει την πρωτεύουσά της από τους ανεπιθύμητους». Εκατοντάδες χιλιάδες κάτοικοι που ζούσαν σε παραγκουπόλεις του Πεκίνου εκδιώχθηκαν σε μακρινά μέρη εξαιτίας των προγραμμάτων «ωραιοποίησης» ενόψει των Ολυμπιακών.
Επίσης καταπατήθηκαν κάθε είδους ανθρώπινα δικαιώματα. Ενδεικτικά: Τον Ιανουάριο του 2008 άρχισε η εκστρατεία κατά των «παράνομων δραστηριοτήτων που αμαυρώνουν την εικόνα της πόλης και διαταράσσουν την κοινωνική τάξη» στο Πεκίνο. Τον Μάιο ψηφίστηκε ο νόμος για την «αναμόρφωση διά της εργασίας». Τον Ιούνιο αποφασίστηκε πως... όλοι όσοι έχουν συµµετάσχει σε διαδηλώσεις ή έχουν υπογράψει προκηρύξεις µε αιτήµατα προς την κυβέρνηση,
οφείλουν να εµφανίζονται µια φορά την εβδοµάδα στις αστυνοµικές αρχές, να µη φεύγουν από την πόλη χωρίς ειδική άδεια και να µη µεταβούν στο Πεκίνο κατά τη διάρκεια των αγώνων!
Τον Ιούλιο του 2008, αυξήθηκαν οι προληπτικές συλλήψεις και ο προσωρινός εγκλεισµός ανεπιθύµητων αντιφρονούντων, σε µυστικές φυλακές και σε στρατόπεδα εργασίας για «αναµόρφωση και διαπαιδαγώγηση». Συνελήφθησαν ζητιάνοι, χρήστες ναρκωτικών ουσιών, άστεγοι…
Όλα τα παραπάνω, ουδόλως ενόχλησαν τις «δημοκρατικές ευαισθησίες» της Δύσης (που ένα τέτοιο μοντέλο εργατικής τάξης ονειρεύεται). Οι διαμαρτυρίες της εστίασαν στο Θιβέτ, την «ανακάλυψη» των σφαγών στο μακρινό Νταρφούρ και σε γενικόλογες ιστορίες περί δημοκρατίας.
Κατερίνα Παρδάλη
Διαβάστε επίσης: Η ελληνική συμμετοχή. Ρεκόρ στο ντόπινγκ, τον εθνικισμό και την υποκρισία