Η ψηφοφορία στην ΚΠΕ του ΣΥΝ, σχετικά με την πρόταση Τσίπρα για έκτακτο συνέδριο, απέδειξε ότι το κόμμα είναι κομμένο στα δύο: 49 υπέρ της πρότασης Τσίπρα, 48 κατά, 6 λευκά. Μετά από αυτό αποσύρθηκε η πρόταση για έκτακτο συνέδριο και ο ΣΥΝ βαδίζει προς Διαρκές Συνέδριο, δηλαδή για ένα «όργανο» που θα έχει τη δυνατότητα να συζητήσει τα προβλήματα, αλλά όχι να εκλέξει νέα όργανα, δηλαδή χωρίς τη δυνατότητα να επιβεβαιώσει (ενισχύοντας) την ηγεσία ή να την αλλάξει.
Οι «Τάσεις»
Το αποτέλεσμα αυτό προέκυψε μέσα από τη διάσπαση των παραδοσιακών «τάσεων» του ΣΥΝ: το Αριστερό Ρεύμα έσπασε σε δύο στρατόπεδα, ενώ η μειοψηφία των Ανανεωτικών τάχθηκε υπέρ της πρότασης Τσίπρα και η πλειοψηφία κατά. Αυτό το στοιχείο προβάλλεται ως επιτυχία του «στρατοπέδου» Τσίπρα, ισχυρισμός που όμως δεν αρκεί για να καλύψει την απόρριψη μιας πρότασης του προέδρου του κόμματος, στην οποία όλοι έδωσαν σημαντικές διαστάσεις.
Την εικόνα της κρίσης δίνει με τον καλύτερο τρόπο η παρέμβαση των 30 γραμματέων Νομαρχιακών Επιτροπών, που υπογραμμίζουν: «αγανάκτηση, οργή, απογοήτευση, ντροπή» είναι τα συναισθήματα που διακατέχουν τα μέλη. Τα ηγετικά στελέχη «διαγκωνίζονται για το ποιος θα αναδείξει το χειρότερο πρόσωπο». Ήρθε η ώρα «η υπόθεση του κόμματος να γίνει υπόθεση των μελών». Όμως αυτή η οργή της βάσης θα πρέπει να περιμένει ακόμα αρκετά για να δει ανταπόκριση από το ηγετικό επίπεδο.
Την εξέλιξη αυτή καθόρισε η στάση της ηγεσίας του Αριστερού Ρεύματος. Ο Παν. Λαφαζάνης εμφανίζεται να στηρίζει μεν τον Αλ. Τσίπρα («ο πρόεδρος του ΣΥΝ κατά τεκμήριο πρέπει να είναι και πρόεδρος της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ») αλλά, ταυτόχρονα, απαίτησε «χρόνο διαπραγματεύσεων» για να βρεθεί «διακριτός ρόλος» για τον Αλ. Αλαβάνο, ρόλο που να αποδέχεται ο σημερινός πρόεδρος της ΚΟ. Η επίλυση του προβλήματος της «δυαρχίας» είναι επείγον ζήτημα για τον ΣΥΝ, ειδικά τώρα που οι εκλογές φαίνεται να επισπεύδονται. Κάποιες πλευρές επιχειρούν να εμπλέξουν σε αυτή τη διαμάχη τις «συνιστώσες» του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως απαραίτητη προϋπόθεση για να λειτουργεί ομαλά ως μέτωπο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι να λειτουργεί στοιχειωδώς ως κόμμα ο ΣΥΝ.
Ο Αλ. Τσίπρας δήλωσε ότι η Αριστερά για να αλλάξει τα πράγματα πρέπει να αλλάξει τον εαυτό της. Η διαπίστωση είναι σωστή, όμως η ηγεσία του ΣΥΝ οφείλει να αρχίσει τις αλλαγές από το ίδιο της το κόμμα. Είναι ήδη δεδομένο ότι στο ΣΥΝ υπάρχουν δύο κόμματα σε συσκευασία ενός. Η Ανανεωτική Πτέρυγα λειτουργεί ανοιχτά πλέον με την κεντροαριστερή, κυβερνητική, σε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, προοπτική. Ο Λ. Κύρκος δεν έχασε την ευκαιρία να το πει χωρίς περιστροφές. Τα στελέχη της Πτέρυγας συνέδεσαν τις αντιδράσεις τους στον Π. Κοροβέση με την υπεράσπιση του «κυβερνητισμού». Ο Δ. Παπαδημούλης έσπευσε να απαιτήσει «ετοιμότητα του ΣΥΝ» να κατέβει μόνος στις εκλογές, αν οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ απορρίψουν τους «όρους» που η Πτέρυγα ελπίζει ότι θα συνεχίσει να επιβάλει στο ΣΥΝ. Η πρόκληση αυτή είναι ορατή σε όλους: «Είναι εδώ και καιρό εκτός οποιουδήποτε –οσοδήποτε χαλαρού θέλετε– πλαισίου συντροφικότητας, σεβασμού αποφάσεων, τήρησης των στοιχειωδών αρχών λειτουργίας μιας δημοκρατικής συλλογικότητας» σημειώνει μεταξύ άλλων το Κοκκινοπράσινο Δίκτυο σε μια ανακοίνωση με τον εύγλωττο τίτλο «Τα τρία κακά της μοίρας μας». Η πειθάρχιση των Ανανεωτών είναι ένα βασικό καθήκον της ηγεσίας του ΣΥΝ. Και θα πρέπει να εκπληρωθεί πριν τις εκλογές και τη συγκρότηση του ψηφοδελτίου του ΣΥΡΙΖΑ.
Πολιτική γραμμή
Ασφαλώς το κεντρικό ζήτημα, που θα κρίνει τις εκλογικές δυνατότητες, θα είναι η πολιτική γραμμή. Ο ΣΥΡΙΖΑ συγκροτήθηκε στη βάση μιας συμφωνίας για την ανατροπή της νεοφιλελεύθερης πολιτικής και σε αυτό το πλαίσιο τη ρητή απόρριψη της συνεργασίας με σοσιαλφιλελεύθερα κόμματα, όπως το σημερινό ΠΑΣΟΚ. Η ηγεσία του ΣΥΝ οφείλει να επιβεβαιώσει αυτή την πολιτική συμφωνία: με τις αιχμές και τις προτεραιότητες του κόμματος, με τις πρωτοβουλίες μέσα στο κίνημα, με τη στάση στις πολιτικές εξελίξεις. Σε αυτό το καθήκον θα κριθούν όλοι οι «πόλοι» της ηγεσίας μέσα στο ΣΥΝ…
Τον τελευταίο καιρό στην Κουμουνδούρου γίνεται δημοφιλές ένα σενάριο αντιπαράθεσης με τις «συνιστώσες». Είναι παραλογισμός. Η ηγεσία του ΣΥΝ δεν δικαιούται να επιχειρεί να μετατοπίσει ευθύνες για την κρίση προς την κατεύθυνση των οργανώσεων που συμμετέχουν στο ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα οφείλει διορθωτικές κινήσεις: π.χ. το συντονισμό της ΚΟ, τη στελέχωση του Γραφείου Τύπου, την εκπροσώπηση στα ΜΜΕ κ.λπ.
Η διέξοδος από την κρίση του ΣΥΝ –όπως πλέον κατανοούν σε τοπικό επίπεδο και πολλά μέλη του ΣΥΝ– είναι στη διαδικασία ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η ηγεσία του ΣΥΝ οφείλει να προσέλθει στην οργανωτική συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Οκτώβρη, με μια γραμμή που θα αναγνωρίζει ρόλους, αρμοδιότητες και ευθύνες στη βάση του ΣΥΡΙΖΑ. Που θα αναγνωρίζει στον κόσμο της Αριστεράς τη δυνατότητα να αναλάβει την ανασυγκρότηση και αντεπίθεση αυτού του ριζοσπαστικού, ελπιδοφόρου, ενωτικού μετώπου. Η επιλογή αυτή στις σημερινές συνθήκες της κρίσης του ΣΥΝ γίνεται κυριολεκτικά επείγουσα και υποχρεωτική.