Απολύσεις, ιδιωτικοποιήσεις, περικοπές
Η κατάσταση στους δήμους έχει γίνει σκληρή: απολύσεις συμβασιούχων, αυξήσεις τελών για τους δημότες, ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών (μερικά ή ολικά), καταπάτηση χώρων πρασίνου ή δημόσιων κοινόχρηστων χώρων για να πουληθούν σε ιδιώτες, κλείσιμο δημοτικών επιχειρήσεων και πέταγμα στο δρόμο των εργαζομένων, υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στο βωμό του κέρδους και των ιδιωτικών συμφερόντων.
Υ πηρεσίες όπως η «Βοήθεια στο σπίτι», τα ΚΕΠ, οι βρεφονηπιακοί σταθμοί, τα σχολεία, τα ΚΑΠΗ κ.ά. αντιμετωπίζουν λειτουργικά προβλήματα (λόγω υποχρηματοδότησης ή έλλειψης προσωπικού), με μεγάλες συνέπειες για τους εργαζόμενους σ’ αυτές αλλά και τις υπηρεσίες που παρέχονται στους δημότες.
Η επίθεση έχει ξεκινήσει από χρόνια (από το ΠΑΣΟΚ), αλλά επί των ημερών της Ν.Δ. «οργανώθηκε» και εξοπλίστηκε με νόμους οι οποίοι κάνουν το νεοφιλελευθερισμό να επελαύνει και την ιδιωτικοποίηση να εμφανίζεται ως… «μόνη βιώσιμη λύση».
Ο Νέος Κώδικας Δήμων και Κοινοτήτων (ΔΚΚ) που ψηφίστηκε στη Βουλή
από τη Ν.Δ. κάνει «νόμο» το νεοφιλελευθερισμό: στοχεύει στον περαιτέρω
περιορισμό και την αποδυνάμωση του δημόσιου και κοινωνικού χαρακτήρα
των παρεχόμενων υπηρεσιών των ΟΤΑ και ενισχύει την παρέμβαση του
ιδιωτικού κεφαλαίου για την ανάπτυξη των υποδομών και της λειτουργίας,
ακόμη και των κοινωνικών τους υπηρεσιών. Όπως προβλέπεται από το άρθρο
224 για την εισαγωγή των Συμπράξεων Δημοσίου με τον Ιδιωτικό Τομέα
(ΣΔΙΤ), χαρίζει τα πάντα στο κεφάλαιο (από τα έργα μέχρι τις
υπηρεσίες). Πριμοδοτεί την επιχειρηματική δράση ως μέσο ανάπτυξης των
ΟΤΑ, είτε με τα διάφορα επιχειρησιακά προγράμματα είτε με τις δημοτικές
επιχειρήσεις, και μετατρέπει τους ΟΤΑ από φορείς παροχής κοινωνικών
αγαθών προς τους πολίτες -που θα έπρεπε να είναι- σε
επιχειρηματίες-μάνατζερς, εμπορευματοποιώντας τις υπηρεσίες που
παρέχουν και περιθωριοποιώντας τα πιο αδύναμα τμήματα της κοινωνίας. Ο
ΔΚΚ προβλέπει και επιβάλλει το κλείσιμο των μη κερδοφόρων υπαρχουσών
δημοτικών επιχειρήσεων (και είναι πάρα πολλές οι «ζημιογόνες»), ενώ
παρέχει στις δημοτικές επιχειρήσεις τη δυνατότητα απολύσεων των
εργαζομένων με συμβάσεις ορισμένου χρόνου (δηλ. τους 35.000
συμβασιούχους που δουλεύουν πανελλαδικά στους δήμους) με πρόσχημα την
«εξυγίανση», ενώ προβλέπεται η εισαγωγή της μερικής απασχόλησης. Οι
μόνες προσλήψεις που γίνονται (πάνω από 1.000) είναι στη δημοτική
αστυνομία!
Το προεδρικό διάταγμα Παυλόπουλου (Ιούλιος 2004) για τη μονιμοποίηση
των συμβασιούχων, με τις εξωφρενικές προϋποθέσεις που έβαλε, κατέληξε
στο να μονιμοποιηθούν μόνο 33.000 από τους σχεδόν 300.000
συμβασιούχους. Μεγάλος αριθμός από αυτούς που παρέμειναν όμηροι
εργάζονται στους δήμους.
Χιλιάδες συμβασιούχοι με προϋπηρεσία πέντε, δέκα ή δεκαπέντε χρόνια
-που δεν καλύφθηκαν από τις διατάξεις- κατέφυγαν στα δικαστήρια. Πολλοί
από αυτούς δικαιώθηκαν και εξακολουθούσαν να δουλεύουν μέχρι που ήρθε η
απόφαση του Αρείου Πάγου (19/4/07), όπου η «ανεξάρτητη δικαιοσύνη»
απαγόρευσε τη μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε αορίστου και
έλυσε τα χέρια της Ν.Δ. και των δημάρχων της στο να προχωρήσουν σε
περαιτέρω απολύσεις… για να μην είναι τάχα «παράνομοι»!!
Σε πολλούς δήμους
Το Περιστέρι δεν είναι, δυστυχώς, το μοναδικό παράδειγμα για τις
προθέσεις του νεοφιλελευθερισμού στους δήμους. Οι επιθέσεις που βλέπουν
(ή δεν βλέπουν) το φως της δημοσιότητας είναι πολλές: Στο Αιγάλεω, 100
εργαζόμενοι/ες στο δήμο (εδώ και 8 χρόνια) αντιμετωπίζουν την απειλή
της ανεργίας -από τις 12/4/07 και μετά θεωρούνται παράνομοι-, παρά το
γεγονός ότι καλύπτουν πάγιες και διαρκείς ανάγκες, αφού 50 δουλεύουν
στην καθαριότητα και 50 στους παιδικούς σταθμούς. Στο δήμο της Αθήνας,
15 συμβασιούχοι στην υπηρεσία μηχανοργάνωσης απολύθηκαν. Στη
Θεσσαλονίκη, απλήρωτοι από τέσσερις έως εφτά μήνες παραμένουν περίπου
500 εργαζόμενοι σε δημοτικές επιχειρήσεις τριών δήμων, αριθμός που
αποτελεί την κορυφή του παγόβουνου στο ομιχλώδες τοπίο που διαμορφώθηκε
για τους συμβασιούχους στους ΟΤΑ. Την ίδια ώρα ορατός είναι ο κίνδυνος
να μείνουν στο δρόμο, καθώς με το νέο δημοτικό κώδικα είναι δεδομένη η
κατάργηση των περισσότερων επιχειρήσεων. Στο Βύρωνα υπερδιπλασιάστηκαν
τα δημοτικά τέλη και οι δημοτικοί φόροι που πρέπει να πληρώνουν οι
κάτοικοι. Και ο κατάλογος δεν έχει τέλος σ’ όλη την Ελλάδα.
Στις επιθέσεις αυτές οι δήμαρχοι απαντούν με το επιχείρημα ότι δεν
μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί τα χέρια τους είναι «δεμένα» από τους
νόμους που έχουν περάσει. Είναι η μισή αλήθεια -και στην ουσία η
συνενοχή τους (τουλάχιστον των δεξιών) σ’ αυτά που γίνονται. Υπάρχουν
παραδείγματα, όπως του δήμου του Ελληνικού, που δείχνουν ότι μπορούν οι
δήμαρχοι μαζί με τους δημότες και τους εργαζόμενους να αντισταθούν.
Η Αριστερά στους δήμους -αν θέλει να είναι χρήσιμη τόσο στους
εργαζόμενους/ες όσο και στους δημότες- δεν πρέπει να υποκλιθεί στο
«ρεαλισμό» νομικής αδυναμίας για αντίσταση. Χρειάζεται πολιτική
κινητοποίηση και πίεση στους δημάρχους να παλέψουν μαζί με τους
εργαζόμενους και τους δημότες για να μην περάσουν τα μέτρα του
νεοφιλελευθερισμού. Να πιέσουν την κυβέρνηση να δώσει τα λεφτά για να
λειτουργήσουν οι υπηρεσίες που «αποκέντρωσε» χωρίς χρηματοδότηση στους
δήμους.
Να παλέψουμε για να μονιμοποιηθούν όλοι οι εργαζόμενοι και να
σταματήσει η ομηρία και η εκμετάλλευσή τους από τις κάθε φορά πολιτικές
και ψηφοθηρικές σκοπιμότητες. Θέλουμε προσλήψεις και όχι απολύσεις για
να έχουμε υπηρεσίες ΔΩΡΕΑΝ που να καλύπτουν τις ανάγκες των εργαζόμενων
δημοτών (γυναικών και ανδρών), των συνταξιούχων που ζουν με μισθούς
πείνας και δεν μπορούν να «πληρώσουν», των παιδιών, των ανθρώπων με
ειδικές ανάγκες…
Ας μην ξεχνάμε ότι οι νόμοι ψηφίζονται στη Βουλή, αλλά καταργούνται στο
πεζοδρόμιο, όπως πρόσφατα έδειξε το μεγαλειώδες κίνημα της παιδείας
ενάντια στο άρθρο 16.
Κατερίνα Παρδάλη