Η αγαστή συνεργασία σιωνιστών - ναζί - ιμπεριαλιστών
Στο 19ο αιώνα, καθώς άρχισαν να εμφανίζονται οι πρώτες περιοδικές οικονομικές κρίσεις, οι άρχουσες τάξεις σε διάφορες χώρες προσπάθησαν συστηματικά να αποστρακίσουν τη λαϊκή οργή μετατρέποντας τους Εβραίους σε εξιλαστήρια θύματα. Ο σιωνισμός είναι ένα πολιτικό ρεύμα που εμφανίστηκε ακριβώς ως απάντηση σε αυτή την τακτική. Οι ηγέτες αυτού το ρεύματος έβγαλαν το απαισιόδοξο συμπέρασμα ότι ο αντισημιτισμός δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί, και, προκειμένου να γλιτώσουν τους διωγμούς, οι Εβραίοι θα έπρεπε να μεταναστεύσουν σε μια περιοχή όπου θα έστηναν ένα αποκλειστικά εβραϊκό κράτος.
Ο Τέοντορ Χερτσλ, ο «πατέρας» του σιωνισμού, έγραφε για «τη ματαιότητα της προσπάθειας για πάλη ενάντια στον αντισημιτισμό» και υποστήριζε τη δημιουργία ενός εβραϊκού κράτους σε μία υπανάπτυκτη χώρα έξω από την Ευρώπη.
Ιμπεριαλισμός
Μπορεί να μοιάζει αλλόκοτο, αλλά οι ιδρυτές του σιωνισμού, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους, ήταν έτοιμοι να συμμαχήσουν με τους πιο αιμοδιψείς αντισημίτες. Ο ίδιος ο Χερτσλ πλησίασε τον κόμη φον Πλέβε, τον πιο θερμό χορηγό των αντιεβραϊκών πογκρόμ στη Ρωσία, με το εξής μήνυμα: «Όσο πιο σύντομα μας βοηθήσεις να φτάσουμε στη χώρα μας τόσο πιο γρήγορα θα λήξει η εξέγερση [ενάντια στον Τσάρο]». Και για να γίνει πιο σαφής η πρόταση, οι σιωνιστές προσφέρονταν να συμβάλουν στην εξασφάλιση των τσαρικών συμφερόντων στην Παλαιστίνη, καθώς και να απαλλάξουν την Ανατολική Ευρώπη και τη Ρωσία από τους «επιβλαβείς και ανατρεπτικούς αναρχο-μπολσεβίκους Εβραίους» – δηλαδή ακριβώς από εκείνους τους ανθρώπους που ήθελαν να παλέψουν ενάντια στον αντισημιτισμό και όχι να συνθηκολογήσουν μαζί του. Πολύ φυσιολογικά, ο φον Πλέβε συμφώνησε να χρηματοδοτήσει το σιωνιστικό κίνημα.
Όταν μετά το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, η περιοχή της Παλαιστίνης πέρασε στον έλεγχο της Βρετανίας, οι σιωνιστές έστρεψαν εκεί την προσοχή τους. Ο τότε ηγέτης των σιωνιστών Χαΐμ Βάιτσμαν έλεγε τα εξής: «Μια εβραϊκή Παλαιστίνη θα αποτελούσε μια εξασφάλιση για την Αγγλία, ειδικά όσον αφορά το Κανάλι του Σουέζ». Ο πόλεμος είχε πράγματι υπογραμμίσει τη σημασία της Μέσης Ανατολής, η οποία ήλεγχε τις θαλάσσιες διαδρομές για την Άπω Ανατολή και περιλάμβανε τα εξαιρετικά κερδοφόρα (αλλά και ζωτικής σημασίας από στρατηγική άποψη) κοιτάσματα πετρελαίου. Το Νοέμβριο του 1917, ο Βρετανός υπουργός Εξωτερικών, ο λόρδος Μπάλφουρ (διαβόητος αντισημίτης ο ίδιος), εξέδωσε διακήρυξη με την οποία η κυβέρνησή του δεσμευόταν να υποστηρίξει «την εγκαθίδρυση ενός εθνικού κράτους για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη».
Ωστόσο υπήρχε ένα πρόβλημα: Η περιοχή ήταν πυκνοκατοικημένη από Άραβες οι οποίοι ζούσαν εκεί για 1.000 χρόνια περίπου και οι οποίοι είχαν αναπτύξει ένα αξιόλογο οικονομικό δίκτυο. Ποια ήταν η λύση; Σε πρώτη φάση διάφορες εβραϊκές οργανώσεις άρχισαν να αγοράζουν μεγάλες εκτάσεις γης που ανήκαν σε γαιοκτήμονες που δεν ζούσαν πια εκεί, εκτοπίζοντας όμως μεγάλο αριθμό Παλαιστίνιων αγροτών. Επίσης οι σιωνιστές άρχισαν να κτίζουν ένα κλειστό δίκτυο αποκλειστικά εβραϊκής οικονομίας, καθώς οι έποικοι αρνούνταν να προσλάβουν Άραβες εργάτες και μποϊκοτάριζαν τα αραβικά προϊόντα. Από την πλευρά τους οι βρετανικές αποικιοκρατικές αρχές βοήθησαν στην ίδρυση και στην εκπαίδευση της σιωνιστικής πολιτοφυλακής, έδωσαν σε εβραϊκά κεφάλαια το 90% των οικονομικών συμβολαίων, ενώ πλήρωναν τους εποίκους υψηλότερους μισθούς απ’ ό,τι τους Άραβες.
Ήδη από τη δεκαετία του ’20 η βρετανική κυβέρνηση συνεργαζόταν με τους εβραίους εποίκους στην προσπάθεια καταστολής των μαζικών αραβικών διαδηλώσεων που γίνονταν με αιτήματα τον αναδασμό της γης, την καταπολέμηση της ανεργίας και την απόκτηση της ανεξαρτησίας. Η πιο επίμονη εξέγερση των Παλαιστινίων έλαβε χώρα από το 1936 έως του 1939 οπότε και υπήρξε και πολύμηνη γενική απεργία. Οι Βρετανοί αντέδρασαν επιβάλλοντας στρατιωτικό νόμο και άγρια καταστολή, στηριζόμενοι πρωτίστως στις σιωνιστικές δυνάμεις.
Ναζί
Όμως ακόμη και στη δεκαετία του 1930 οι περισσότεροι εβραίοι δεν είχαν καμιά διάθεση να μετακινηθούν στην Παλαιστίνη. Ο σιωνισμός ήταν ακόμη ένα περιθωριακό κίνημα, γι’ αυτό και στην Παλαιστίνη πήγε μόνον τον 8,5% των εβραίων μεταναστών εκείνη την περίοδο. Και μάλιστα το νούμερο αυτό θα ήταν πολύ μικρότερο αν χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Αγγλία δεν εφάρμοζαν τόσο ρατσιστικές πολιτικές μετανάστευσης βάσει των οποίων αποκλείονταν οι περισσότεροι εβραίοι.
Η ίδρυση του σιωνιστικού κράτους θεωρείται συνήθως δικαιολογημένη αντίδραση στην άνοδο του φασισμού και στο έγκλημα του ναζιστικού Ολοκαυτώματος που εξόντωσε 6 εκατομμύρια εβραίους. Ωστόσο οι σιωνιστές, όχι μόνον δεν αγωνίστηκαν κατά του φασισμού, αλλά πολύ συχνά συνεργάστηκαν με τους ναζί! Είναι χαρακτηριστικό ότι το 1933 η Σιωνιστική Ομοσπονδία της Γερμανίας εξέδωσε ένα μνημόνιο υποστήριξης προς τους ναζί και την αρχή του φυλετισμού. Το σιωνιστικό κίνημα έφτασε μάλιστα στο σημείο να αντιτίθεται στη χαλάρωση των μεταναστευτικών νόμων των ΗΠΑ και της Δ. Ευρώπης, η οποία θα επέτρεπε σε πολύ περισσότερους εβραίους να βρουν καταφύγιο στις χώρες αυτές. Ο Νταβίντ Μπεν-Γκουριόν (ο μετέπειτα πρώτος πρωθυπουργός του Ισραήλ) είχε γράψει το εξής ανατριχιαστικό το 1938: «Αν είχα ως δεδομένο ότι θα ήταν δυνατόν να σωθούν όλα τα μικρά εβραιόπουλα της Γερμανίας με το να τα μεταφέρουμε στην Αγγλία, και μόνον τα μισά από αυτά με το να τα μεταφέρουμε στο Ισραήλ, τότε θα διάλεγα τη δεύτερη λύση»!
Εθνοκάθαρση
Μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο είχε αλλάξει ο συσχετισμός δυνάμεων στον παγκόσμιο χάρτη. Το 1947 όλες οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις (συμπεριλαμβανομένων των ισχυρών πλέον ΗΠΑ και ΕΣΣΔ) αποφάσισαν το διαμελισμό της περιοχής σε δύο χωριστά κράτη, ένα εβραϊκό και ένα παλαιστινιακό. Όμως, παρότι οι εβραίοι αποτελούσαν λιγότερο από το 1/3 του πληθυσμού, τους αποδόθηκε το 55% του καλλιεργήσιμου εδάφους. Ωστόσο ακόμη και αυτό δεν ήταν αρκετό για τους σιωνιστές. Ήδη από το 1938 ο Μπεν Γκουριόν είχε διακηρύξει τα εξής: «Τα σύνορα των σιωνιστικών μας βλέψεων περιλαμβάνουν το νότιο Λίβανο, τη νότια Συρία, τη σημερινή Ιορδανία, τη Δυτική Όχθη, τη χερσόνησο του Σινά…».
Το σιωνιστικό σχέδιο μπορούσε να ολοκληρωθεί μόνον αν εκτοπιζόταν με τη βία ο τοπικός αραβικός πληθυσμός. Έτσι το 1948 αυτή η πολιτική μπήκε σε εφαρμογή: Οι σιωνιστές κατέλαβαν το 75% της γης και εκτόπισαν 750.000 Παλαιστίνιους. Παραστρατιωτικές δυνάμεις στην οποίες συμμετείχαν οι μετέπειτα πρωθυπουργοί του Ισραήλ Μεναχέμ Μπέγκιν και Γιτζάκ Σαμίρ, προχώρησαν σε μαζικές σφαγές σε χωριά Παλαιστινίων, με πιο γνωστή την τραγική περίπτωση του Ντέιρ Γιασίν όπου δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ 254 άμαχοι, άνδρες γυναίκες και παιδιά.
Πριν από το 1945, οι άποικοι κατείχαν περίπου το 6% των εδαφών της ιστορικής Παλαιστίνης, ενώ με το τέλος του πολέμου του 1948 οι σιωνιστές βρέθηκαν να κατέχουν το 78% των εδαφών. Μετά τον πόλεμο του 1967, το Ισραήλ κατέλαβε κι άλλες περιοχές, περιλαμβανομένης της Δυτικής Όχθης και της Λωρίδας της Γάζας. Στη Δυτική Όχθη οι κατακτητές άρπαξαν το 55% της γης και το 70% των υδάτων. Στη Γάζα, 2.200 εβραίοι έποικοι πήραν περισσότερο από το 40% της γης, τη στιγμή που 500.000 Παλαιστίνιοι στοιβάχτηκαν σε παραγκουπόλεις. Τελικά το 2005 το Ισραήλ αποσύρθηκε από τη Γάζα, όπου όμως επέβαλε οικονομικό αποκλεισμό, ο οποίος με τη σειρά του οδήγησε πλέον σε συνθήκες του γιγαντιαίου στρατοπέδου συγκέντρωσης που βλέπουμε σήμερα.
Τελικά σήμερα, οι σιωνιστές έφτασαν να ελέγχουν το 90% της καλλιεργήσιμης γης. Εκκενώθηκαν ολόκληρες πόλεις, και καταλήφθηκαν ή καταστράφηκαν οι παλαιστινιακοί οπωρώνες και ελαιώνες, οι παλαιστινιακές βιομηχανίες, το τροχαίο υλικό, οι βιοτεχνίες, τα σπίτια και οι άλλες ιδιοκτησίες.
Η πλειονότητα των Παλαιστινίων υπήρξε θύμα εθνικής εκκαθάρισης. Όσοι Άραβες παρέμειναν μέσα στο Ισραήλ μετατράπηκαν σε πολίτες δεύτερης κατηγορίας, ενώ όσοι εκδιώχθηκαν από τη γη τους ζουν ακόμη στη μεγάλη τους πλειονότητα σε συνθήκες εξαθλίωσης στα στρατόπεδα προσφύγων σε όλη τη Μ. Ανατολή –χωρίς δικαίωμα επιστροφής φυσικά.
Χωροφύλακας
Οι πράξεις του Ισραήλ έχουν επανειλημμένα καταδικαστεί από τα Ηνωμένα Έθνη, ωστόσο οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ έχουν κάνει τα πάντα ώστε να εξασφαλιστεί ότι δεν θα εφαρμοστεί καμία από τις εν λόγω αποφάσεις του ΟΗΕ. Ταυτόχρονα το σιωνιστικό καθεστώς λαμβάνει από τις ΗΠΑ μια τεράστια δωρεάν οικονομική και στρατιωτική βοήθεια. Μόνον φέτος αναμένεται να λάβει 2,5 δισ. δολ. ενώ τα προηγούμενα 9 χρόνια έχει λάβει άλλα 15 δισ. Από τη μεριά του το κράτος του Ισραήλ, από την ίδρυσή του κιόλας, υπήρξε υπερασπιστής των συμφερόντων της Ουάσινγκτον στη Μ. Ανατολή. Το 1951 η μεγάλης κυκλοφορίας ισραηλινή εφημερίδα «Χααρέτζ» έγραφε τα εξής προφητικά: «Το Ισραήλ θα γίνει ο χωροφύλακας της περιοχής. Δεν υπάρχει φόβος ότι θα αναλάβουμε οποιαδήποτε επιθετική δράση κατά των αραβικών καθεστώτων όταν κάτι τέτοιο θα αντιστρατεύεται σαφώς τις επιθυμίες των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Όμως, αν για οποιονδήποτε λόγο οι δυτικές δυνάμεις προτιμήσουν μερικές φορές να κλείσουν τα μάτια τους, θα μπορούν να βασιστούν στο Ισραήλ καθώς το τελευταίο θα τιμωρήσει μία ή περισσότερες γειτονικές χώρες, των οποίων η ασέβεια προς τη Δύση θα ξεπερνούσε τα όρια του επιτρεπτού».
Π.Τ.
Δύο μέτρα και δύο σταθμά
Όταν η «συμμαχία των προθύμων» εισέβαλε στο Ιράκ το 2003 προέβαλε τέσσερις λόγους: α) Το Ιράκ παραβιάζει απόφαση του ΟΗΕ, β) ο Σαντάμ εξοντώνει τον ίδιο το λαό του (εννοώντας τις σφαγές Κούρδων και σιιτών), γ) το Ιράκ έχει εισβάλει σε γειτονική χώρα (εννοώντας το Κουβέιτ και όχι το Ιράν γιατί αυτό το έκανε με αμερικανική εντολή), δ) το Ιράκ έχει όπλα μαζικής καταστροφής και σχέσεις με την Αλ Κάιντα. Ο βασικός λόγος της εισβολής ήταν ο τελευταίος και αυτός αποδείχθηκε ένα τεράστιο ψέμα. Ωστόσο υπάρχει μία άλλη χώρα της Μέσης Ανατολής για την οποία ισχύουν ΚΑΙ οι τέσσερις κατηγορίες: α) Το Ισραήλ έχει παραβιάσει όχι 4 αλλά πάνω από 60 αποφάσεις του ΟΗΕ, β) το Ισραήλ εξοντώνει συστηματικά εδώ και χρόνια την αραβική εθνότητα που ζει στο έδαφός του χρησιμοποιώντας μάλιστα χημικά όπλα όπως καταγγέλθηκε στην τωρινή σφαγή στη Γάζα, γ) το Ισραήλ δεν έχει εισβάλει σε μία αλλά σε ΟΛΕΣ τις γειτονικές χώρες –Συρία, Λίβανο, Ιορδανία, Αίγυπτο, Παλαιστίνη, δ) το Ισραήλ δεν έχει απλώς κάποια όπλα μαζικής καταστροφής, αλλά πάνω από 250 πυρηνικές κεφαλές.
Κανενός στη Δύση ωστόσο δεν του πέρασε –έστω και σαν ιδέα από το μυαλό– να εισβάλει στο Ισραήλ!