Δημοτικές εκλογές σε Αγγλία-Ουαλία
Σ τις δημοτικές εκλογές στην Αγγλία και την Ουαλία, που έγιναν στις αρχές του Μάη, οι Εργατικοί του Γκόρντον Μπράουν γνώρισαν μια πραγματική καταστροφή, καθώς όχι μόνον έχασαν από τους Τόρις που έφτασαν στο 44%, αλλά περιορίστηκαν στο 24% με αποτέλεσμα να τους ξεπεράσουν και οι Φιλελεύθεροι που πήραν 25%. Παράλληλα οι Εργατικοί έχασαν και το δήμο του Λονδίνου όπου επικράτησε ο δεξιός Μπόρις Τζόνσον, ένας τσαρλατάνος, η αγγλική εκδοχή του Μπερλουσκόνι και του Σαρκοζί. Η ήττα αυτή ήταν η χειρότερη για τους Εργατικούς σε δημοτικές εκλογές τα τελευταία σαράντα χρόνια, καθώς οι Τόρις ελέγχουν πλέον 219 δήμους, έναντι 49 των Εργατικών και 46 των Φιλελευθέρων, και έχουν 9.113 δημοτικούς συμβούλους, σχεδόν διπλάσιους απ’ αυτούς που έχουν οι Εργατικοί.
Η επικράτηση της Δεξιάς είχε να κάνει με την απογοήτευση του κόσμου από τη νεοφιλελεύθερη και φιλοπόλεμη κυβέρνηση των Εργατικών. Το ίδιο το Λονδίνο είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα: ο Κεν Λίβινγκστον είχε σαρώσει το 2000 κατεβαίνοντας ως ανεξάρτητος αριστερός ενάντια στο Εργατικό Κόμμα. Το 2004 συμμάχησε με τους Εργατικούς και οι ψήφοι του μειώθηκαν, ενώ τώρα που αγκάλιασε ολόψυχα την πολιτική του Μπράουν, έχασε. Όπως και οι Ιταλοί ομοϊεδάτες του, ο Λίβινγκστον προεκλογικά επικεντρώθηκε στην αντιμετώπιση της «εγκληματικότητας» τυπώνοντας μάλιστα και φυλλάδιο με το οποίο κατηγορούσε τους Τόρις ότι είναι πολύ ανεκτικοί στο ζήτημα! Φυσικά ο κόσμος επέλεξε και εδώ τους επαγγελματίες της «αντι-εγκληματικής» δημαγωγίας.
Αριστερά
Η εργατική τάξη της Αγγλίας πάλεψε πολλές φορές ενάντια στις επιλογές της «κυβέρνησής της», με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη μεγάλη απεργία στο δημόσιο τομέα (400.000 απεργοί και δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές), ωστόσο στις εκλογές δεν είχε ένα πολιτικό εργαλείο για να εκφράσει την αγανάκτησή της προς τα αριστερά. Παρά το πολύ μικρό της μέγεθος, η Αριστερά της Αγγλίας έκανε το αντίθετο λάθος με την Αριστερά της Ιταλίας, καθώς κατέβηκε πολυδιασπασμένη με πέντε τουλάχιστον ψηφοδέλτια (τα περισσότερα από τα οποία δεν διεκδικούσαν καν δάφνες ιδεολογικής καθαρότητας). Στο Λονδίνο σχετικά πιο καλά πήγαν οι Πράσινοι με 203.000 ψήφους (8,5%) και το Respect του Τζ. Γκαλογουέι με 60.000 ψήφους (2,5%). Η Left List, που στηριζόταν κυρίως από το SWP, πήρε απογοητευτικά ποσοστά σύμφωνα με το ίδιο το κόμμα (0,68% για τη δημαρχία του Λονδίνου), ενώ άλλα αριστερά ψηφοδέλτια καταποντίστηκαν.
Το χειρότερο είναι ότι η Αριστερά όχι μόνον δεν κατάφερε να αποτελέσει εργαλείο αριστερής εκλογικής διαμαρτυρίας, αλλά με την πολυδιάσπασή της δεν μπόρεσε να εμποδίσει τους ναζί του BNP, οι οποίοι ξεπέρασαν το όριο του 5% και εξέλεξαν δημοτικό σύμβουλο στο Λονδίνο, αλλά και σε άλλες πόλεις.
Τόσο όμως η μεγάλη απεργία στο δημόσιο τομέα όσο και το αντιφασιστικό φεστιβάλ το οποίο έγινε μία βδομάδα πριν από τις εκλογές και στο οποίο συμμετείχαν πάνω από 100.000 άνθρωποι δείχνει ότι υπάρχει η δυναμική να αντιστραφεί η εικόνα που αποτύπωσαν οι εκλογές. Αρκεί η Αριστερά να βγάλει κάποια χρήσιμα συμπεράσματα.