Να τους σταματήσουμε!
Α υτές τις μέρες εξελίσσεται η μεγαλύτερη επίθεση της κυβέρνησης και της τρόικας στο μέτωπο του ασφαλιστικού και των εργασιακών σχέσεων των εργαζομένων. Μετά την κατακραυγή που ξεσήκωσε (ακόμα και στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ) η προσπάθεια της κυβέρνησης να περάσει τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις με Προεδρικό Διάταγμα, ο Λοβέρδος ανέκρουσε πρύμναν και θα φέρει τις αλλαγές στη Βουλή μαζί με το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό. Μάλιστα αλλάζει και κάποιες διατάξεις (σε σχέση με το χρόνο προειδοποίησης απόλυσης) που είχαν ξεσηκώσει τις μεγαλύτερες αντιδράσεις, διατηρώντας όμως όλη την αντιδραστική λογική που στην ουσία απελευθερώνει τις απολύσεις.
Ασφαλιστικό
Πάντως αυτό που έχει ξεσηκώσει όλο τον κόσμο είναι οι αλλαγές που
προτείνονται για το ασφαλιστικό. Η σύνταξη χωρίζεται στα δύο: η βασική
(360 ευρώ) και η ανταποδοτική, η οποία θα υπολογίζεται με βάση το
σύνολο του εργασιακού βίου (και όχι τους καλύτερους μισθούς όπως ισχύει
μέχρι σήμερα) και με μικρότερο συντελεστή 1,2% αντί για 2% για κάθε
χρόνο. Το όριο ανεβαίνει στα 65 υποχρεωτικά και για όλους και μάλιστα
με 40 χρόνια εργασίας. Επίσης δεν θα δίνεται σύνταξη πριν από τα 60
χρόνια ζωής και οι πρόωρες, μειωμένες, συντάξεις «πετσοκόβονται».
Μεγάλα
θύματα της άγριας ανατροπής του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης είναι
οι γυναίκες. Οι «θετικές» διακρίσεις οποιασδήποτε μορφής καταργούνται.
Οι μητέρες ανήλικων τέκνων, για παράδειγμα, μέσα στα επόμενα τρία
χρόνια θα πρέπει να έχουν συμπληρώσει τα 65 έτη για να
συνταξιοδοτηθούν, αντί για τα 50 που ισχύει σήμερα.
Το τσεκούρι στις
συντάξεις, που ξεκίνησε με τις περικοπές στη 13η και 14η σύνταξη, θα
συνεχιστεί με την καθιέρωση νέου ΛΑΦΚΑ από την 1η Αυγούστου του 2010
(με απώλειες πάνω από 500 ευρώ για κάθε συνταξιούχο).
Ο
μακροπρόθεσμος στόχος τους είναι να διακοπεί κάθε κρατική χρηματοδότηση
προς τα ασφαλιστικά ταμεία από το 2015. Το κράτος θα έχει την ευθύνη
μόνο της βασικής σύνταξης-κοροϊδία και τα υπόλοιπα θα εξαρτώνται από
την οικονομική κατάσταση κάθε ταμείου. Ουσιαστικά, με βάση την πολιτική
που ακολουθείται μέχρι και σήμερα, κανένα ασφαλιστικό ταμείο δεν θα
μπορεί να κάνει αυξήσεις στις συντάξεις. Όταν χρόνια τώρα οι
κυβερνήσεις μειώνουν τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές και δεν
υποχρεώνουν τους εργοδότες να τις πληρώσουν. Όταν χρόνια τώρα τα
αποθεματικά των ταμείων τζογάρονται στο Χρηματιστήριο ή γίνονται
δομημένα ομόλογα με αποφάσεις των ίδιων κυβερνήσεων, τότε ένα πράγμα θα
είναι σίγουρο: Τα ταμεία δεν θα μπορούν να πληρώσουν συντάξεις.
Αγανάκτηση
Η
αγανάκτηση και η οργή του κόσμου είναι τεράστια. Αυτό φαίνεται και από
τα γιουχαΐσματα στον πρωθυπουργό αλλά και σε πολλά κυβερνητικά στελέχη,
με πιο πρόσφατο παράδειγμα το «κράξιμο» που έφαγε ο γραμματέας του
ΠΑΣΟΚ Σ. Ξυνίδης από συνδικαλιστές του κόμματός του, κυρίως της ΔΕΗ και
του ΟΣΕ. Κυρίως όμως φαίνεται από την αντανάκλασή της στο εσωτερικό και
του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Η συνοχή των κοινοβουλευτικών τους ομάδων
(δοκιμάστηκε το προηγούμενο διάστημα με αποτέλεσμα 3 διαγραφές στο
ΠΑΣΟΚ και 2 στα ΝΔ) δεν είναι καθόλου δεδομένη. Οι αλλαγές στο πολιτικό
σκηνικό είναι στην ημερήσια διάταξη με πολλά σενάρια (ανασχηματισμός,
εκλογές το φθινόπωρο, κυβέρνηση εθνικής ενότητας κ.λπ.) να έχουν πέσει
στο τραπέζι.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι φοβούνται την
κοινωνική έκρηξη. Η κυβέρνηση και οι συμπαραστάτες της είναι
υποχρεωμένοι να συγκρουστούν με τους εργαζόμενους. Η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ,
μετά την απαράδεκτη «σιωπή» τους για μεγάλο χρονικό διάστημα,
προκήρυξαν 24ωρη γενική απεργία για της 29 Ιούνη. Η απεργία αυτή μπορεί
να γίνει ένα νέο ορόσημο (όπως η 5η Μάη), μπορεί να γίνει ένα ποτάμι σ’
όλη την Ελλάδα που να ανοίξει τον δρόμο για μεγάλες αλλαγές. Αρκεί να
οργανωθεί σωστά, όλες οι δυνάμεις να μπουν στην προσπάθεια για την
προπαγάνδισή της παντού, σε κάθε εργατικό χώρο.
Αριστερά
Η
Αριστερά χρειάζεται να οργανώσει αυτή την μάχη. Το ΚΚΕ, δυστυχώς,
συνεχίζει την τακτική του, δίνοντας συμβολικές μάχες (όπως στα
λιμάνια). Ωστόσο, όσο δεν ενώνει τις δυνάμεις του με την υπόλοιπη
Αριστερά και τους εργαζόμενους, δεν συμβάλλει στην προσπάθεια για
ανατροπή των μέτρων. Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο (με αποκλειστική ευθύνη του
ΣΥΝ) ταλαντεύεται μεταξύ της χλιαρής κοινοβουλευτικής αντιπαράθεσης (με
προτάσεις προς τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) από τη μια και της
πραγματικής μάχης στις γειτονιές και τους εργατικούς χώρους από την
άλλη, μεταξύ της πλήρους απόρριψης και καταδίκης των μέτρων και του
ρόλου της ΕΕ και του ΔΝΤ από τη μια και του αδιέξοδου «φιλοευρωπαϊσμού»
από την άλλη, δεν θα μπορεί να παίξει το ρόλο που θα μπορούσε: Το ρόλο
της Αριστεράς-οργανωτή των μαχών, του καταλύτη για τη δημιουργία ενός
πολύ μεγάλου μετώπου για την ανατροπή των μέτρων και για τη διαγραφή
του χρέους για το οποίο δεν ευθύνονται οι εργαζόμενοι.
Η
γενική απεργία της 29η Ιούνη μπορεί να γίνει η αφετηρία για έναν
πανεργατικό ξεσηκωμό, για μια αντεπίθεση του κόσμου μας για να τα
πάρουν όλα πίσω και να φύγουν.