Αντιπολίτευση με βήμα σαλιγκαριού
Η Αλέκα Παπαρήγα ρωτήθηκε από τους δημοσιογράφους πώς αντιμετωπίζει το ΚΚΕ την πολιτική κρίση που διαμορφώνεται με την ταυτόχρονη αποδυνάμωση της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, αλλά και την πρόβλεψη για άνοδο της Αριστεράς πάνω από το 20%. Η απάντηση της Γ.Γ. του ΚΚΕ ήταν εκκωφαντική: «Είμαστε στη φάση που σπέρνουμε. Το χωράφι δεν είναι ακόμα σπαρμένο, πρέπει να σπαρθεί και να φυτρώσει… Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα».
Ε ίναι μια απάντηση ενδεικτική για τους ρυθμούς με τους οποίους στο ΚΚΕ σκέπτονται να αντιμετωπίσουν την πολιτική περίοδο: να σπείρουμε, να φυτρώσει, να βοτανίσουμε, να κλαδέψουμε, έχουμε καιρό…
Για να δικαιολογήσει αυτό το «βήμα σαλιγκαριού» η Αλ. Παπαρήγα προσέφυγε σε δήθεν μάχιμα επιχειρήματα. Στο ΚΚΕ, είπε, δεν μετράμε μόνο την επιρροή των κομμάτων, μόνον τις ψήφους: «Παίρνουμε υπόψη ένα σύνολο δεικτών, όπως η ικανότητα λαϊκής οργάνωσης και ανάπτυξης της πάλης… Δεν είμαστε τυχοδιώκτες…» Με άλλα λόγια, η ερμηνεία για τις σημερινές καθυστερήσεις της Αριστεράς είναι η θεωρία ότι «δεν τραβάει ο κόσμος». Ο κόσμος που έχει δήθεν χαμηλή ικανότητα οργάνωσης και ανάπτυξης της πάλης! Πρόκειται για μια πλήρη αντιστροφή των πολιτικών ευθυνών, για μια θεωρία που δεν έχει με καμιά σχέση με την πραγματικότητα, είναι όμως πολύ βολική για της τακτική μοναχικής αδράνειας που ακολουθεί το ΚΚΕ.
Η Αλ. Παπαρήγα (παρά την άνοδο της πρόθεσης ψήφου προς το ΚΚΕ) δεν έκρυψε τον εκνευρισμό που υπάρχει στον Περισσό για την (μεγαλύτερη) άνοδο στην πρόθεση ψήφου προς το ΣΥΡΙΖΑ: Δεν υπάρχει, είπε, η έννοια της Αριστεράς. Εμείς είμαστε κομμουνιστικό κόμμα… «Πορτοκάλια και μήλα δεν αθροίζονται. Πάει και τέλειωσε!» Μπορεί η Γ.Γ. να θέλει να κλείσει στα γρήγορα το θέμα («πάει και τελείωσε!»), όμως η απάντηση δεν είναι καθόλου πειστική για τον κόσμο της βάσης του κόμματος. Η διάψευση της τακτικής του στην απεργία της 12/12 και η πρόβλεψη (π.χ. της VPRC…) ότι σύντομα πιθανόν ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεπερνά σε ψήφους το ΚΚΕ, βάζουν μεγάλες πιέσεις για αλλαγές στην πολιτική συμμαχιών του ΚΚΕ.
Όμως το χειρότερο είναι ότι η δριμύτητα του ΚΚΕ απέναντι στην υπόλοιπη αριστερά δεν συνδυάζεται με δριμύτητα απέναντι στη Ν.Δ. Στην ίδια συνέντευξη, η Αλ. Παπαρήγα σχολιάζοντας το σκάνδαλο Ζαχόπουλου κατηγόρησε το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ για… υπερβολική αντιπολίτευση, ένω εντόπισε τον κίνδυνο «να δημιουργηθούν ψευδαισθήσεις στο λαό ότι αυτό το σύστημα μπορεί να γίνει ηθικό»!! (δίνοντας έτσι στην «Ελευθεροτυπία» το δικαίωμα να βάλει ως τίτλο: «ΚΚΕ κατά τυφλής επίθεσης στην κυβέρνηση»…)
Θα μπορούσε να δεχθεί κανείς ότι πρόκειται για φραστικές αστοχίες. Δυστυχώς συνδυάζονται με συγκεκριμένες πολιτικές κινήσεις: στην Επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων της Βουλής, ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ (Κ. Αλυσανδράκης) τάχθηκε μαζί με τους βουλευτές της Ν.Δ. κατά της κλήτευσης του Καραμανλή σε απολογία, δηλώνοντας ότι «είτε έρθει, είτε δεν έρθει, δεν έχει διαφορά». Με αυτό το πρόσχημα έδωσε στον Καραμανλή την ευκαιρία να γλυτώσει ένα ακόμα στραπάτσο (αλλά και στο «Έθνος» το δικαίωμα να βάλει ως τίτλο: «Κουκούλωμα με… πλάτη ΚΚΕ).
Το βύθισμα του Καραμανλή στην κρίση είναι ένας ακόμα παράγοντας που πιέζει το ΚΚΕ για αλλαγή πολιτικής: για να εγκαταλείψει το βήμα σαλιγκαριού, την μοναχική (τάχα) καθαρότητα και -κυρίως- το συνήθειο να βγάζει φλας αριστερά και να στρίβει το τιμόνι δεξιά.