Ανεξάρτητα από το αν θα γίνουν ή όχι πρόωρες εκλογές, στους επόμενους
μήνες θα αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση κυριολεκτικά πολεμική.
Τα οικονομικά μεγέθη δείχνουν ότι οι κυρίαρχες τάξεις βρίσκονται σε
πρωτοφανές αδιέξοδο. Κατ’ απαίτησή τους η κυβέρνηση (η όποια κυβέρνηση,
είτε του ΓΑΠ «ανασχηματισμένη», είτε μια μετεκλογική μεγάλου
συνασπισμού) θα πάρει έκτακτα μέτρα για τη σωτηρία του συστήματος.
«Αστικός συναγερμός», που λέει και ο ΔΟΛ, παραπέμποντας άμεσα στην
ανάγκη μιας κυβέρνησης τύπου Παπάγου.
Ειδικά καθήκοντα
Αυτή η προοπτική θέτει στο κίνημα και την
Αριστερά ειδικά καθήκοντα. Η αντικυβερνητική, η μη νεοφιλελεύθερη,
πολιτική θα ταυτίζεται υποχρεωτικά όλο και περισσότερο με την
αντικαπιταλιστική πολιτική. Η υπεράσπιση στοιχειωδών εργατικών και
κοινωνικών δικαιωμάτων θα συνδέεται όλο και πιο στενά με την
ανατρεπτική στρατηγική.
Αυτά τα καθήκοντα γίνεται όλο και πιο
φανερό ότι δεν μπορεί να τα «σηκώσει» η υπάρχουσα κατάσταση των
δυνάμεων. Η απάντηση σε αυτό το αδιέξοδο είναι το κοινωνικό μέτωπο των
δυνάμεων αντίστασης, με κορμό το πολιτικό μέτωπο της Αριστεράς.
Μια
τέτοια εξέλιξη θα έδινε μεγάλη ώθηση στους αγώνες και θα στερούσε από
τον ΓΑΠ το βασικό επιχείρημά του ότι «δεν υπάρχει άλλος δρόμος». Θα
δημιουργούσε ταυτόχρονα τις καλύτερες συνθήκες για να συζητηθούν οι
υπαρκτές (και φυσιολογικές) διαφορές στρατηγικής, «οράματος»,
προοπτικής των ρευμάτων μέσα στην Αριστερά. Θα έδινε στον κόσμο το
«εργαλείο» για να αποδεσμευτεί ταχύτερα από το δικομματισμό και να
αποδεσμευτεί προς τα αριστερά.
Το τελευταίο ζητούμενο δεν
πρέπει να υποτιμηθεί. Μια εθνικιστικού τύπου εναλλακτική λύση στο
σάπισμα του δικομματισμού δεν μπορεί να αποκλειστεί. Φορείς τέτοιας
προοπτικής δεν είναι μόνο οι νεοεθνικιστές που μαζεύονται γύρω από τον
Θεοδωράκη στη Σπίθα. Είναι το ανέβασμα στη δημόσια συζήτηση θεμάτων
όπως οι Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες, είναι η σκανδαλώδης υποστήριξη
της συμμαχίας με το κράτος του Ισραήλ, είναι το «σπρώξιμο» από τα ΜΜΕ
της ανεκδιήγητης προσωπικότητας του Μαρκεζίνη (που τόλμησε, από τις
στήλες της κεντροαριστερής «Ελευθεροτυπίας», να προτείνει «επιθετικό
πόλεμο» προς την Τουρκία…).
Συνεργασία
Πολιτικό
μέτωπο της Αριστεράς θα σήμαινε μια συστηματοποιημένη συνεργασία μεταξύ
ΣΥΡΙΖΑ-ΚΚΕ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Ειδικό ρόλο στο να ωριμάσει και να υλοποιηθεί αυτή
η προοπτική μπορεί να παίξει το Μέτωπο Αλληλεγγύης-Ανατροπής (ΜΑΑ) και
ο Αλ. Αλαβάνος.
Το μεγάλο εμπόδιο είναι η στάση του ΚΚΕ, με
τις συνέπειες που όλοι γνωρίζουμε στις μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις,
αλλά και στους καθημερινούς αγώνες των εργατών και της νεολαίας.
Τελευταία εμφανίζονται ρωγμές στην τακτική του ΚΚΕ, που ισχυρίζεται ότι
μπορεί να χτιστεί αποτελεσματική αντίσταση γύρω από τον εαυτό του. Όμως
ο καλύτερος τρόπος για να ξεπεραστεί αυτό το εμπόδιο είναι να
προχωρήσουν οι υπόλοιποι, χωρίς σε καμία στιγμή να «σεχτάρουν» απέναντι
στο ΚΚΕ.
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να ανοίξει ο δρόμος μέσα
από συναντήσεις ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΤΑΡΣΥΑ και κατά τη γνώμη μας αυτή την
πρωτοβουλία πρέπει να αναλάβει το ΜΑΑ, αξιοποιώντας κάθε υπαρκτό δίκτυο
συζήτησης και συνεργασίες δυνάμεων (Αριστερό Βήμα Διαλόγου, Πρωτοβουλία
για το Λογιστικό Έλεγχο του Χρέους κ.λπ.).
Αυτή η προοπτική έχει
ασφαλώς τη διάσταση «από τα κάτω». Ο συντονισμός των συνδικαλιστικών
δυνάμεων (π.χ. Πρωτοβάθμια) είναι ένα βήμα. Όμως κατά τη γνώμη μας το
πιο σημαντικό είναι η προσπάθεια για τη συγκρότηση Επιτροπών Αγώνα (σε
συνοικίες και κλάδους) και οι πρωτοβουλίες για το συντονισμό τους.
Πολιτική συμφωνία
Όμως,
επίσης αυτή η προοπτική έχει πολιτικές προϋποθέσεις. Έχει ανάγκη μιας
ελάχιστης πολιτικής συμφωνίας που, όμως, θα ανταποκρίνεται στις ανάγκες
της περιόδου. Κατά τη γνώμη μας αυτή συμπυκνώνεται στα εξής ζητήματα:
α) Κάτω η κυβέρνηση ΓΑΠ, κάτω το μνημόνιο με ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ.
β)
Πρόγραμμα διεκδικήσεων με βάση τις άμεσες ανάγκες του κόσμου και τα
αιτήματα των σημερινών αγώνων και όχι το «ρεαλισμό» των θεωριών και των
χθεσινών επεξεργασιών των επιτελείων της Αριστεράς.
γ) Κανένα σεβασμό – καμία πειθαρχία στο χρέος.
δ) Κανένα σεβασμό – καμία πειθαρχία στην ΕΕ και στο ευρώ.
Ασφαλώς
μια τέτοια συμφωνία χρειάζεται συζήτηση και επεξεργασίες που πρέπει να
γίνουν μπροστά στον κόσμο της Αριστεράς, χωρίς να πέφτουμε στη
«λαγνεία» των πλαισίων, που χαρακτηρίζει τη σεχταριστική-συντηρητική
τακτική του ΚΚΕ.
Πολλοί σύντροφοι του ΑΝΤΑΡΣΥΑ αντιπαραθέτουν
στην πρόταση του πολιτικού μετώπου της Αριστεράς τη στρατηγική της
«Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς» και δανείζονται το παράδειγμα του NPA
από τη Γαλλία. Ξεχνούν όμως ότι στη Γαλλία η «παραδοσιακή» Αριστερά
εξακολουθεί να μην έχει απορρίψει την τακτική της κεντροαριστεράς,
εξακολουθεί να μη δεσμεύεται για ανεξάρτητη στάση απέναντι στην
προοπτική μιας κυβέρνησης του Σοσιαλιστικού Κόμματος. Ξεχνούν ότι το
NPA δηλώνει ότι, αν το ΚΚ και το κόμμα του Μελανσόν ανακοινώσουν μια
τέτοια επιλογή, είναι έτοιμο από την επόμενη στιγμή να προχωρήσει σε
κοινές εκλογικές λίστες και σε ένα μέτωπο ενότητας της Αριστεράς. Στην
Ελλάδα το ζήτημα αυτό είναι λυμένο μέσα από τις πολιτικές κατακτήσεις
του ΣΥΡΙΖΑ.
Τομές
Σήμερα όλοι αναγνωρίζουν την
ανάγκη μιας «τομής» μέσα στην Αριστερά. Τομή σημαίνει ενέργειες έξω από
τη ρουτίνα, έξω από τα προβλεπόμενα, έξω από αυτά που αναμένει ο
αντίπαλος. Π.χ. στο ενδεχόμενο αιφνιδιαστικών εκλογών ένα κοινό
ψηφοδέλτιο όλης της ριζοσπαστικής Αριστεράς (με αναγνώριση όλων των
αναγκαίων στοιχείων διακριτότητας, αυτονομίας κ.λπ.) θα ήταν ιδιαίτερα
θετικό: Θα έδινε τη δυνατότητα σε έναν κόσμο πολύ πλατύτερο από τις
δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του ΜΑΑ, να μαυρίσουν τον ΓΑΠ από τα
αριστερά και όχι με τα γκρίζα χρώματα της αποχής.
Πριν από 8
χρόνια, η ίδρυση του ΣΥΡΙΖΑ είχε τέτοια προωθητικά χαρακτηριστικά.
Ενίσχυσε ριζοσπαστικές αλλαγές, κάνοντας, μεταξύ άλλων, το κόμμα του
ΣΥΝ αρκετά διαφορετικό. Ενίσχυσε ένα κλίμα αντισεχταριστικής νοοτροπίας
που, επίσης μεταξύ άλλων, άνοιξε το δρόμο για τη δημιουργία του
ΑΝΤΑΡΣΥΑ και τη δημιουργία πολλών και σημαντικών κινηματικών «μετώπων».
Σήμερα, σε συνθήκες πολύ πιο κρίσιμες, όλοι οφείλουμε να μετρηθούμε με
την ανάγκη να αναλάβουμε και να στηρίξουμε την αντίστοιχη ευθύνη.