Ξεπέρασε κάθε όριο η εχθρότητα που έδειξε η ηγεσία του ΚΚΕ απέναντι στο νεολαιίστικο ξέσπασμα οργής, που ακολούθησε τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Ε ίναι γνωστό, από την ιστορία, ότι το ΚΚΕ έχει δείξει τουλάχιστον καχυποψία απέναντι σε κάθε αυθόρμητη κορύφωση του κινήματος, που δεν ελέγχεται πολιτικά και οργανωτικά από το μηχανισμό του. Τα κορυφαία παραδείγματα είναι τα Ιουλιανά του 1965 και η εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973. Όμως το Δεκέμβρη του 2008, η σταλινική, διαστρεβλωμένη αντίληψη για τη σχέση του αυθόρμητου με το συνειδητό, του «κινήματος» με το «κόμμα», ξέφυγε από κάθε έλεγχο, οδηγώντας το ΚΚΕ στο πλευρό του Καραμανλή και επικίνδυνα κοντά στο ΛΑΟΣ και την «Αυριανή», που ούρλιαζαν ενάντια στα «κωλόπαιδα» και απαιτούσαν την επιβολή του «νόμου και της τάξης».
Στις 9 του Δεκέμβρη, μετά τη συνάντησή της με τον Καραμανλή, την ώρα που οι κινητοποιήσεις των μαθητών κορυφώνονταν πανελλαδικά, η Αλέκα Παπαρήγα επέλεξε να επιτεθεί στο ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλοντάς τον ότι «χαϊδεύει τα αυτιά των κουκουλοφόρων». Εντασσόμενη στο τόξο της «συνταγματικής νομιμότητας» η γ.γ. του ΚΚΕ δεν αντιπρότεινε στη νεολαία μια άλλη πολιτική και τακτική για τη συνέχεια του αγώνα, αλλά, αντίθετα, καλούσε με εκκωφαντικό τρόπο σε σταμάτημα των κινητοποιήσεων. Γι’ αυτό άλλωστε την επόμενη ημέρα δέχθηκε τα συγχαρητήρια του Καρατζαφέρη, όλων των εφημερίδων της Δεξιάς και των τηλεοπτικών αστέρων.
Το ΚΚΕ έχει κάθε δικαίωμα -και σωστά- να διαφωνεί με τις μολότοφ, τα σπασίματα, τις καταστροφές. Θα όφειλε όμως να βρει τρόπο να συμμετέχει στο κίνημα, να προτείνει στους χιλιάδες οργισμένους νέους, που έμπαιναν σε κίνηση, έναν άλλο πιο αποτελεσματικό τρόπο οργάνωσης του αγώνα τους. Αντ’ αυτού, το ΚΚΕ οργάνωσε κάποιες «επιδρομές» -τάχα διαδηλώσεις- των μελών του, που φρόντιζαν να διαλυθούν σύντομα (και μέσα από τα στενά του Μεταξουργείου…) για να μην έλθουν σε επαφή με τις οργισμένες διαδηλώσεις των χιλιάδων και χιλιάδων που κατέκλυζαν επί ώρες και μέρες το κέντρο της Αθήνας.
Αυτή την απέχθεια, προς τα «επεισόδια» και τη νεολαιίστικη οργή, οδήγησε σε παροξυσμό η Αλέκα Παπαρήγα, δηλώνοντας μέσα στη Βουλή ότι «σε μια αυθεντική λαϊκή εξέγερση δεν θα σπάσει ούτε ένα τζάμι (!)» και ότι «δεν μπορούν να υπάρξουν μορφές πάλης που απαγορεύονται (!!)». Μέχρι σήμερα το ΚΚΕ στήριζε την οργανωτική του ανάπτυξη στην υπόσχεση ότι οικοδομεί το κόμμα «της αντεπίθεσης, της απείθιας, της ανατροπής». Η μόνη στρατηγική ανατροπής που αποκηρύσσει εκ προοιμίου τις μορφές πάλης «που απαγορεύονται», είναι η εκλογική στρατηγική. Και αυτό είναι η αλήθεια για το ΚΚΕ: σε μια κρίσιμη στιγμή επέλεξε να διεκδικήσει τις ψήφους των «νοικοκυραίων». Επέλεξε να επιτεθεί στον ΣΥΡΙΖΑ από μικροαστική-συντηρητική σκοπιά, αδιαφορώντας για τις ανάγκες ενός μεγάλου νεολαιίστικου ξεσπάσματος.
Αυτή η τακτική είχε πολλές πικρές στιγμές για πολλά μέλη του ΚΚΕ. Η Λιάνα Κανέλλη, π.χ., διέκρινε μέσα στους διαδηλωτές «χασισέμπορους και μαστρωπούς», μπαίνοντας ορμητικά στο πλευρό των ΜΑΤ και του Παυλόπουλου, που έψαχναν αγωνιωδώς για συμμάχους. Όμως τίποτα δεν συγκρίνεται με το «διήγημα», που δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης», με τίτλο «Το λάθος τηλεφώνημα ενός φονιά», όπου γράφονται οι χυδαιότητες που δεν τόλμησε να εκστομίσει ούτε και ο Κούγιας. Πρόκειται για μια πραγματική ντροπή που προσβάλει όλη την Αριστερά και κυρίως βέβαια τα μέλη του ΚΚΕ: