ΚΑΤΩ Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΔΟΛΟΦΟΝΕΙ
Όσο παραμένει η κυβέρνηση της Ν.Δ.
στην εξουσία, τόσο πιο επικίνδυνη γίνεται!
Π ανελλαδική νεολαιίστικη εξέγερση ακολούθησε την «εν ψυχρώ» δολοφονία, του 15χρονου μαθητή, από τις σφαίρες αστυνομικού. Η οργή, τα αδιέξοδα και το ταξικό μίσος ήταν αυτά που οδήγησαν στην κοινωνική έκρηξη. Εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου διαδήλωναν επί πέντε μέρες ενάντια στην αστυνομία και την κυβέρνηση Καραμανλή. Εκατοντάδες σχολές και σχολεία βρίσκονται σε κατάληψη. Χιλιάδες μαθητές καθημερινά επιτίθενται στα αστυνομικά τμήματα φωνάζοντας ενάντια στους δολοφόνους.
Αν όμως η θρυαλλίδα που πυροδότησε την εξέγερση ήταν η δολοφονία του
μαθητή, αυτό που την τροφοδότησε ήταν η οργή και τα αδιέξοδα που έχει
δημιουργήσει η πολιτική της άρχουσας τάξης όλα τα τελευταία χρόνια, με
την διάλυση υγείας και παιδείας, την ακρίβεια, την ανεργία, τη
γενίκευση της ανασφάλιστης εργασίας των 700 €, τους νοικιασμένους
εργαζόμενους, τις ιδιωτικοποιήσεις. Η αγανάκτηση μεγάλωσε ακόμα
περισσότερο από τη διαφθορά και τα σκάνδαλα που διαδέχονται το ένα το
άλλο, τις υποκλοπές, τις απαγωγές Πακιστανών, τους κουμπάρους, την
κλοπή των ασφαλιστικών ταμείων με τα δομημένα ομόλογα και βέβαια τις
«ιερές» μπίζνες του Βατοπεδίου. Αποκορύφωμα όμως ήταν η οικονομική
κρίση που ξεδιπλώθηκε το τελευταίο διάστημα. Η επιλογή τους την κρίση
τους να την πληρώσουμε εμείς τη στιγμή που μοίραζαν 28 δισ. στους
τραπεζίτες, ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι της αγανάκτησης.
Η κυβέρνηση
Η κυβέρνηση προσπάθησε να μας πείσει ότι η δολοφονία του μαθητή είναι
ένα «μεμονωμένο» γεγονός που οφείλεται «στον υπερβάλλοντα ζήλο» και
στην «απώλεια ψυχραιμίας» του «Ράμπο» αστυνομικού. Ζήτησε «σύνεση» και
υποσχέθηκε «καλύτερη εκπαίδευση» της αστυνομίας». Η πραγματικότητα όμως
είναι ότι το χέρι του δολοφόνου το όπλισε η πολιτική της. Μια πολιτική
που ενισχύει τις δυνάμεις καταστολής, που νομιμοποιεί τη χρήση
πυροβόλων όπλων και που άφησε ατιμώρητες όλες τις προηγούμενες
δολοφονίες της αστυνομίας. Μία πολιτική που λέει στους αστυνομικούς «το
κράτος είσαστε εσείς» και τους αποκαλεί «πραίτορες». Το μήνυμα που
στέλνει αυτή η πολιτική με την εντεινόμενη βία και τον αυταρχισμό της
αστυνομίας είναι να «μην τολμήσουμε να αντισταθούμε»! Γι’ αυτό οι
επιθέσεις στους απεργούς, στις φοιτητικές διαδηλώσεις, γι’ αυτό οι
βασανισμοί και οι δολοφονίες μεταναστών, γι’ αυτό μένουν ατιμώρητα
φαινόμενα όπως η “ζαρντινιέρα” και τα “πράσινα παπούτσια”. Αποδέκτες
αυτού του μηνύματος είναι όλο το εργατικό και νεολαιίστικο κίνημα που
αντιστέκεται και παλεύει.
Η κυβέρνηση θέλησε να εκτονώσει την οργή του κόσμου. Εκφράζοντας τη
«λύπη» της, και σκηνοθετώντας τις παραιτήσεις «μαϊμού». Όταν διαπίστωσε
ότι η κατάσταση δεν εκτονωνόταν, «φλερτάρισε» με την ιδέα της κήρυξης
κατάστασης έκτακτης ανάγκης και κατέληξε στο ότι θα ελέγξει τις
εξελίξεις με «ευθυγράμμιση» όλων των πολιτικών κομμάτων, σε συνδυασμό
με καταστολή και προπαγάνδα. Την Τρίτη έκλεισε σχολεία και σχολές για
να αποφύγει τις κινητοποιήσεις μαθητών και φοιτητών. Την Τετάρτη ο
Καραμανλής κάλεσε τους αρχηγούς των κομμάτων για κοινή αντιμετώπιση και
καταδίκη των «βανδαλισμών». Παράλληλα τα ΜΜΕ άρχισαν να προβάλλουν τις
καταστροφές και να σερβίρουν την άποψη ότι οι οργισμένοι διαδηλωτές
είναι «ακραίοι» που είναι «πολιτικά απομονωμένοι» και «καπηλεύονται»
την αγανάκτηση της νεολαίας για δικούς τους στόχους.
Το ΠΑΣΟΚ από την αρχή κράτησε «υπεύθυνη» στάση. Η κριτική του αφορούσε
την «ανυπαρξία» κυβέρνησης και αστυνομίας, καθώς και καταδίκη των
επεισοδίων με παράλληλο κάλεσμα για επαναφορά στη ομαλότητα. Την
υπευθυνότητά του απέδειξε και με τη στάση του σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ, όπου
μαζί με τη ΔΑΚΕ ακύρωσε την πορεία της πανεργατικής απεργίας της
Τετάρτης στο όνομα της αποφυγής επεισοδίων. Αντί τα συνδικάτα να
κλιμακώσουν απεργιακά συντάχθηκαν με την προσπάθεια της κυβέρνησης να
ελέγξει την κατάσταση.
Το ΛΑΟΣ από την αρχή ζήτησε
περισσότερη αποφασιστικότητα στην καταστολή, καταδίκασε οτιδήποτε είχε
σχέση με την εξέγερση και έδωσε ουσιαστικά πολιτική κάλυψη σε επιθέσεις
ακροδεξιών (Πάτρα, Πολυτεχνείο κ.ά.). Τέλος επιτέθηκε στο ΣΥΡΙΖΑ μαζί
με το ΚΚΕ για κάλυψη των κουκουλοφόρων και «χάιδεμα» αυτιών.
Εντυπωσιακή για Αριστερό κόμμα είναι η στάση του ΚΚΕ. (που απουσίασε
παντελώς τις 2 πρώτες μέρες). Οι δηλώσεις της Παπαρήγα έδειξαν ότι
εντάχθηκε στην συμμαχία των «προθύμων» με την κυβέρνηση υπερασπίζοντας
την ανάγκη για «υπεύθυνη» στάση των κομμάτων. Παράλληλα επιτέθηκε κατά
του ΣΥΡΙΖΑ ότι «υποθάλπει και συμπορεύεται με τους γνωστούς και αφανείς
μηχανισμούς», και τον κατηγόρησε ότι «χαϊδεύει τα αυτιά των
κουκουλοφόρων». Το αποκορύφωμα ήρθε την Πέμπτη το πρωί σε μία σειρά από
σχολές (Φιλοσοφική Αθήνας και Θεσ/κης, Πάντειος, ΤΕΙ Πειραιά κ.ά) όπου
μέλη της ΚΝΕ – ΠΚΣ τις έκλεισαν με απόφαση του κόμματός τους, με
πρόσχημα τον «φόβο επεισοδίων». Στην ουσία ήταν προσπάθεια να
εμποδίσουν την πραγματοποίηση συνελεύσεων για τη συνέχιση των
κινητοποιήσεων. Πυροσβεστικό ρόλο έπαιξαν και σε πολλά σχολεία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την αρχή ζήτησε την παραίτηση της κυβέρνησης.
Απαίτησε την έμπρακτη συγνώμη της απέναντι στη νεολαία. Συμμετείχε και
υπεράσπισε τις κινητοποιήσεις. Μίλησε για τα αίτια, έδειξε τον ένοχο,
κάλυψε πολιτικά τις κινητοποιήσεις. Είναι η στάση που πρέπει να έχει η
Αριστερά σε μια περίοδο κοινωνικής πόλωσης, η στάση που περιμένουν απ’
αυτήν η νεολαία και οι εργαζόμενοι. Δυστυχώς όμως ο ΣΥΝ υποχώρησε στην
πίεση του «φόβου των επεισοδίων» και ουσιαστικά ακύρωσε την πορεία της
πανεργατικής απεργίας, μεταφέροντας τελευταία στιγμή την προσυγκέντρωσή
του από το Πεδίο του Άρεως στην Κλαυθμώνος.
Συστηματικά η κυβέρνηση μέσω των ΜΜΕ προσπάθησε να επισείσει την
τρομοκρατία και τον φόβο από τις καταστροφές και τις φωτιές για να
ανατρέψει το εναντίον της κλίμα. Πράγματι ένα μικρό τμήμα της νεολαίας
ξέσπασε την οργή του και την εκδίκησή του καίγοντας και σπάζοντας ότι
βρισκόταν μπροστά τους. Αυτή η πρακτική μπορεί να εκτονώνει την οργή,
την αγανάκτηση, την ανάγκη για εκδίκηση αλλά οδηγεί σε αδιέξοδο. Δεν
μπορεί να ανατρέψει και να νικήσει την κυβέρνηση των δολοφόνων και το
σύστημα που τους στηρίζει. Η δύναμη που μπορεί να τους παραλύσει
βρίσκεται στους χώρους δουλειάς, στα σχολεία και τις σχολές. Εκεί η
αγανάκτηση μπορεί να γίνει συλλογικά οργανωμένη δύναμη που μπορεί να
μας οδηγήσει σε νίκες.
Η κοινωνική αυτή έκρηξη δίνει τη δυνατότητα στο εργατικό κίνημα και τη
νεολαία να επιβάλλουν γενναίες αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, στις
κοινωνικές δαπάνες για παιδεία και υγεία, κατάργηση όλων των μορφών
ελαστικής εργασίας, σταμάτημα των ιδιωτικοποιήσεων, επανακρατικοποίηση
όλων των δημόσιων υπηρεσιών που χαρίστηκαν σε ιδιώτες, μείωση της
φορολογίας των εργαζόμενων και συνταξιούχων, μέτρα προστασίας για τα
ασφαλιστικά ταμεία. Διάλυση των ειδικών δυνάμεων καταστολής και
αφοπλισμό της αστυνομίας.
Αυτό που χρειάζεται είναι να προχωρήσει απεργιακά το εργατικό κίνημα,
να προχωρήσουν σε καταλήψεις σχολεία και σχολές με στόχο την ανατροπή
αυτής της πολιτικής.
Έχουμε πίσω μας την εμπειρία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του ’73,
των αγώνων της Μεταπολίτευσης, τις κινητοποιήσεις του εργατικού και
φοιτητικού κινήματος που απάντησαν και στο παρελθόν αποτελεσματικά στην
καταστολή και τον αυταρχισμό. Η μαζική πάλη και η μαχητική
αντιπολίτευση έφεραν τη νίκη. Σε αυτόν το δρόμο μπορούμε να
συνεχίσουμε!
Οργανώνουμε τη δράση μας, στους χώρους δουλειάς, στα πανεπιστήμια και
τα σχολεία, απαντάμε με απεργίες, καταλήψεις και διαδηλώσεις.
• Άμεση κήρυξη νέας Γενικής Απεργίας
• Ανατροπή του προϋπολογισμού
της λιτότητας
• Αφοπλισμός της Αστυνομίας.
Διάλυση των Εδικών μονάδων