Της Κατερίνας Σεργίδου
Α πό τις αρχές Οκτώβρη πολλά σχολεία βρίσκονται υπό κατάληψη. Στην Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κρήτη, Κοζάνη, Σάμο, οι μαθητές έχουν σοβαρούς λόγους να κάνουν καταλήψεις, όσο και αν «χτυπιούνται» κάποιοι ότι όλα αυτά γίνονται «για χαβαλέ». Μεταξύ άλλων, οι μαθητές διεκδικούν καλύτερα και μεγαλύτερα κτίρια, κάλυψη των κενών θέσεων με εκπαιδευτικούς κλπ. Αφορμή για τις καταλήψεις αποτέλεσε και η πρόθεση της υπουργού παιδείας, Άννας Διαμαντοπούλου, να καταργήσει την ενισχυτική διδασκαλία στα σχολεία. Μετά τις έντονες αντιδράσεις μαθητών-γονιών και εκπαιδευτικών, η υπουργός αναγκάστηκε να πει συγνώμη-λάθος! Στο μεταξύ μαζί με τις καταλήψεις ξεκίνησαν και οι προσπάθειες τρομοκράτησης. Οι καλοθελητές (βλέπε υπουργείο παιδείας, ΜΜΕ, ακροδεξιούς παράγοντες, εισαγγελείς κ.λπ.) άρχισαν πάλι να ρίχνουν λάσπη στους μαθητές που αγωνίζονται. Οι μαθητές έγιναν πάλι «βάνδαλοι», «αλήτες», «εξωσχολικοί», «τρομοκράτες», «παράνομοι».
Αυτή τη φορά όμως το πράγμα προχώρησε. Στο στόχαστρο μπήκαν και οι γονείς των μαθητών. Με εγκυκλίους από το υπουργείο Παιδείας, από εισαγγελείς και διευθυντές, οι γονείς καλούνται να επαναφέρουν τα παιδιά τους στην τάξη, αλλιώς θα θεωρηθούν οι ίδιοι υπεύθυνοι για τις «παράλογες» καταλήψεις που παρεμποδίζουν το εκπαιδευτικό έργο. Στην Θεσσαλονίκη μάλιστα ο εισαγγελέας έστειλε έγγραφο, σύμφωνα με το οποίο θα υπάρξουν ποινικές διώξεις σε γονείς και μαθητές που παρακινούν καταλήψεις.
Γιατί όμως όλη αυτή η λύσσα απέναντι στους μαθητές που αγωνίζονται; Η απάντηση είναι απλή. Το σύστημα φοβάται νέα ξεσπάσματα στα σχολεία. Οι από πάνω φοβούνται τους αγώνες της νεολαίας. Ξέρουν πολύ καλά ότι οι λόγοι που έβγαλαν τους μαθητές στο δρόμο το Δεκέμβρη εξακολουθούν να υπάρχουν. Ξέρουν ότι οι μαθητές ετοιμάζονται να ξαναβγούν στο δρόμο και θέλουν να προλάβουν τις εξελίξεις, να τους απομονώσουν από την υπόλοιπη κοινωνία.
Η πραγματικότητα είναι πως δεν μπορούν να σταματήσουν τις εξελίξεις. Οι μαθητές θα ξαναβγούν στο δρόμο, γιατί τελικά ο μόνος «υποκινητής» των καταλήψεων είναι το ίδιο το σύστημα. Η καταπίεση, το τρέξιμο, τα αδιέξοδα, η αβεβαιότητα για το μέλλον, τα σχολεία-φυλακές είναι οι πραγματικοί λόγοι που οι μαθητές κλείνουν και θα συνεχίσουν να κλείνουν τα σχολιά τους.
Η διαδήλωση του Πολυτεχνείου, αλλά και η «μαύρη επέτειος» της δολοφονίας του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου είναι οι καλύτερες ευκαιρίες να εκφραστεί μαζικά και δυναμικά η οργή των μαθητών απέναντι στο σύστημα.
Το μεγάλο ζήτημα από δω και πέρα είναι με ποιο τρόπο θα εκφραστεί αυτή η οργή τις μέρες του Δεκέμβρη. Ο καλύτερος τρόπος είναι να συμμετέχουν οι μαθητές σε μια μαζική, ενωτική διαδήλωση μαθητών-φοιτητών-εργαζομένων στις 7 Δεκέμβρη, που δεν θα «θρηνεί» απλώς, αλλά θα έχει επίκαιρα και αντικυβερνητικά αιτήματα. Ταυτόχρονα να γίνουν μαθητικές καταλήψεις σε όλη τη χώρα, που θα θέτουν αντίστοιχα αιτήματα όπως: Κατάργηση της βάσης του 10, αύξηση των δαπανών για την παιδεία στο 15% του προϋπολογισμού, ελεύθερη πρόσβαση στην εκπαίδευση, καμιά ποινικοποίηση των αγώνων, αφοπλισμό της αστυνομίας, διάλυση των ΜΑΤ, κατάργηση των χημικών, των δακρυγόνων κ.λπ. και φυσικά παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων του Αλέξη. Όλα αυτά προϋποθέτουν πρωτοβουλίες της Αριστεράς σε κάθε σχολείο και φυσικά πραγματικά συντονιστικά αγώνα. Οι Μαθητές-τριες Ενάντια στο Σύστημα το επόμενο διάστημα θα προσπαθήσουμε να κινηθούμε προς την παραπάνω κατεύθυνση, με την οργάνωση γενικών συνελεύσεων, την οργάνωση μαζικών και ανοιχτών καταλήψεων (με εκδηλώσεις κ.α.). Αλλά και με προσπάθειες να συνδεθεί το μαθητικό κίνημα με φοιτητικούς συλλόγους, συλλόγους γονέων, τοπικές ΕΛΜΕ κ.λπ.
Το βασικό στοίχημα είναι οι μαθητές να κερδίσουν την κοινωνία με το μέρος τους. Να γίνει κατανοητό ότι οι μαθητές είναι και πάλι οι πρώτοι που δεν δίνουν καμία περίοδο χάριτος στην κυβέρνηση και ότι αγωνίζονται για όλους μας.