Τ ην ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, ο πληθωρισμός επισήμως ξεπερνά ήδη το 5%. Έχουμε Ιούλιο και η νέα Γενική Σύμβαση μεταξύ συνδικαλιστών και εργοδοτικών οργανώσεων δεν έχει υπογραφεί. Τα κατώτερα μεροκάματα είναι τελείως απροστάτευτα.
Όλα για τους συμμάχους
Οι βιομήχανοι, αποθρασυμένοι τελείως από την κυβερνητική πολιτική, τα θέλουν όλα. Αρνούμενοι να υπογράψουν τη Σύμβαση, εκβιάζουν με την προοπτική των ατομικών «συμβάσεων», με την απόλυτη κατάργηση κάθε προστασίας πάνω στα μεροκάματα, που τάχα θα στηρίζονται πλέον σε ατομική συμφωνία εργοδότη-εργαζόμενου.
Οι ευθύνες της Κυβέρνησης είναι κολοσσιαίες. Με το Μνημόνιο και τη σφαγή των μισθών στο Δημόσιο έδειξε το δρόμο. Για όσους δεν κατάλαβαν, απείλησε ανοιχτά με νομοθετική πράξη, που θα «πάγωνε» τους μισθούς και στον ιδιωτικό τομέα. Και εδώ δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία: το κέρδος που θα προκύπτει από το πάγωμα των μισθών δεν αφορά τα δημόσια ταμεία, θα πηγαίνει κατευθείαν στις τσέπες των καπιταλιστών.
Η «ανταγωνιστικότητα» των επιχειρήσεων γίνεται ο τρίτος παράγοντας –δίπλα στα ελλείμματα και το χρέος– που συγκροτούν το ιδεολογικό άλλοθι για την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα.
Ευθύνες της ΓΣΕΕ
Όμως τεράστιες ευθύνες αναλαμβάνει
και η ηγεσία της ΠΑΣΚΕ στη ΓΣΕΕ. Αν τελικά η Συνομοσπονδία υπογράψει
Σύμβαση σύμφωνα με τις επιθυμίες του ΣΕΒ (0% για το 2010, 1% για το
2011 και 1% για το 2012…), θα έχει προδώσει τις στοιχειώδεις
υποχρεώσεις της απέναντι στους εργαζόμενους, θα έχει προσχωρήσει στην
πολιτική του Μνημονίου. Οι συνέπειες για την εργατική τάξη θα είναι
τεράστιες. Ο συνδυασμός αλματώδους αύξησης των φόρων στα είδη λαϊκής
κατανάλωσης, δραματικών περικοπών στις κοινωνικές δαπάνες, μεγάλης
ανεργίας, υψηλού πληθωρισμού και ουσιαστικά παγωμένων μισθών, γίνεται
ένα δολοφονικό «κοκτέιλ» για τους εργαζόμενους.
Όλοι οι
οικονομολόγοι –ανάμεσά τους και οι σοβαροί του αστικού στρατοπέδου–
προειδοποιούν ότι αυτή η πολιτική εκτός από απαράδεκτα σκληρή
κοινωνικά, είναι επίσης τυφλή. Δεν οδηγεί σε διέξοδο από την κρίση,
αλλά σε μεγαλύτερη ύφεση μέσω της μείωσης της κατανάλωσης και κατά
συνέπεια της μείωσης της ζήτησης. Όμως αυτό δεν απασχολεί –για την ώρα
τουλάχιστον– τους καπιταλιστές. Παραζαλισμένοι μέσα στην κρίση,
απαιτούν στήριξη της κερδοφορίας τους με την αύξηση της εκμετάλλευσης
των εργατών, αδιαφορώντας για τις κοινωνικές συνέπειες, αλλά και για
τις σχετικά μακρόχρονες προοπτικές.
Ανατροπή
Αυτή
η πολιτική πρέπει να ανατραπεί. Οι εργατικοί αγώνες των επόμενων μηνών
θα έχουν καθοριστική σημασία. Η μάχη ενάντια στη λιτότητα έχει πολλά
μέτωπα. Η διεκδίκηση ουσιαστικών αυξήσεων στους μισθούς είναι ασφαλώς
κεντρικό ζήτημα. Όμως συνδέεται αποφασιστικά με τη διεκδίκηση
προσλήψεων (π.χ. στα σχολεία και στα νοσοκομεία), με τη διεκδίκηση
ουσιαστικής αλληλεγγύης προς τους ανέργους, με τη διεκδίκηση αύξησης
στις κοινωνικές δαπάνες, με τη διεκδίκηση ελέγχου στις τιμές και
μείωσης των φόρων πάνω στα είδη πλατειάς λαϊκής κατανάλωσης (π.χ.
κατάργηση του ΦΠΑ στα τρόφιμα) κ.λπ.
Οι εργαζόμενοι,
ξεκινώντας τη μάχη για να υπερασπίσουν το εισόδημά τους, θα έρθουν
σχεδόν άμεσα αντιμέτωποι με την ανάγκη να συγκρουστούν γενικότερα με
την πολιτική κυβέρνησης-ΕΕ-ΔΝΤ, με την πολιτική που υπαγορεύει το
Μνημόνιο. Θα έρθουν αντιμέτωποι με τις ιδιωτικοποιήσεις, με τους νόμους
για το Ασφαλιστικό και τα εργασιακά, θα υποχρεωθούν αν αντισταθούν στη
δικτατορία της «εξυπηρέτησης του χρέους», να κατανοήσουν ότι έχουν κάθε
συμφέρον για την κρατικοποίηση των τραπεζών κ.λπ. Η Αριστερά οφείλει
επειγόντως να εκπληρώσει τον αναγκαίο ρόλο της, ώστε να αναδειχθεί και
να εμπεδωθεί αυτό το «πρόγραμμα» της εργατικής αντίστασης.
Όμως
αυτή τη στιγμή είναι κρίσιμο το ζήτημα των μορφών πάλης: με απεργίες
που ξεπερνούν τα όρια των 24ωρων, με διαδηλώσεις, με καταλήψεις, με
κάθε αναγκαίο μέσον οφείλουμε να στηρίξουμε το στόχο να σπάσει η
λιτότητα. Αυτό είναι το κεντρικό καθήκον των αγωνιστών της Αριστεράς
και των οργανώσεων βάσης του εργατικού κινήματος.